Μια κοινή στέγη

Nov292025

Μια κοινή στέγη

Μια κοινή στέγη

Μια κατασκευή μέσα στο βουνό. Μια προοπτική για την υγεία. Μια τεχνική χτισίματος. Χιλιάδες χέρια και θέληση, ακόμα και κάποια από πέρα από τις θάλασσες. Διαφορετικά χρώματα, αναστήματα, γλώσσες, κουλτούρες και τρόποι – και μια κοινή στέγη.

***

Πρέπει να ρίξουμε το μπετόν μια κι έξω. Δεν μπορεί να γίνει τμηματικά γιατί θα χαλάσει όλη η στέγη. Γι’ αυτό πρέπει να το ρίξουμε όλοι μαζί, αλλά οργανωμένα. Το να ρίχνεις μπετόν στην οροφή είναι σαν το χορό: ο καθένας ξέρει τη θέση του και τι πρέπει να κάνει και με ποιον. Αν βρέξει, τότε ναι, τη βάψαμε. Οπότε, πρέπει να συμβουλευτούμε εκείνους με τις περισσότερες γνώσεις, να είμαστε σε επιφυλακή, έτοιμοι. Λέμε λοιπόν «την τάδε μέρα», μαζεύεται ο κόσμος και μοιράζονται οι δουλειές. Γίνεται νωρίς, γιατί αργότερα από τη ζέστη – που δεν αντέχεται – είμαστε σαν ψεκασμένες κατσαρίδες. Και όταν τελειώνει η δουλειά, γελάμε και πίνουμε ποσόλ. Στο φαγητό είχαμε μοσχάρι που το περιδρομιάσαμε όλοι μαζί. Απ’ έξω δεν υπάρχει γιορτή, υπάρχει όμως στην καρδιά μας. «Είναι δικό μας», σκεφτόμαστε. Και ξέρουμε ότι είναι ταυτόχρονα όλων και κανενός. Χειρουργείο είναι ένας χώρος όπου όσοι ξέρουν να χειρίζονται το μαχαίρι σου διώχνουν το κακό σαν να σου έδιωχναν μια κακή σκέψη. Παίρνει χρόνο και σε αφήνει λίγο χάλια, αλλά έτσι είναι η ζωή: επίσης παίρνει χρόνο, και σε αφήνει χάλια, όμως υπάρχουν στιγμές που το μπετόν στρώνει καλά. Κι αν έξω δεν υπάρχει γιορτή, υπάρχει μέσα στην καρδιά μας. Η οικοδομή είναι σαν τον αγώνα: τον κάνεις γιατί κάποια μέρα θα τον χρειαστείς. Εσύ ή οι δικοί σου – δικοί σου όχι με την έννοια της ιδιοκτησίας, αλλά της οικογένειας, των κοντινών σου, των συντρόφων σου, τέλος πάντων.

Ναι, μένει να έρθει κάποιος που να ξέρει από ηλεκτρικά, γιατί δε θα υπάρχουν συνηθισμένα μηχανήματα. Μονοφασικά, διφασικά, τριφασικά, γείωση και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Γείωση έχουμε, αλλά πρέπει να ξέρει κάποιος από ηλεκτρικά γιατί αλλιώς, τα μηχανήματα χαλούν και πάνε όλα στράφι. Είναι σα να σταματά η μουσική σε ένα χορό, και μένεις με την κούμπια στη μέση. Φαντάσου να σε χειρουργούν στην κοιλιά και να κοπεί το ρεύμα, κι εσύ να μένεις με τα έντερά σου να κρέμονται σαν παλιό παλιακάτε. Γι’ αυτό το επόμενο βήμα είναι η δουλειά του ηλεκτρολόγου. Μένει να τον βρούμε και να είναι πρόθυμος να δουλέψει για τα κοινά. Αλήθεια, οι ηλεκτρολόγοι αρρωσταίνουν κι αυτοί; Αρρωσταίνουν, βέβαια, και έχουν κι αυτοί ανάγκες. Άρα, αυτό λείπει ακόμα. Και τα παράθυρα και οι πόρτες, αλλά όχι οποιεσδήποτε. Γιατρίνες και γιατροί; Υπάρχει ήδη, θα λέγαμε, μια ομάδα, αλλά σίγουρα θα έρθουν κι άλλοι. Γιατί τί κι αν έχεις μαχαίρι, ματσέτα, πριόνι, τρυπάνι, αλλά δεν υπάρχει κανείς να σου ανοίξει την κοιλιά; Πάει όλο στράφι, όπως λέμε εδώ. Και μερικοί γιατροί έχουν ήδη έρθει να δουν. Εγώ δεν εμφανίστηκα γιατί τι θα γινόταν αν με έβλεπε ο γιατρός και ήθελε να αρχίσει να εξασκείται πάνω μου; Εξάλλου δεν υπάρχει ειδική ηλεκτρολογική εγκατάσταση. Καλύτερα να περιμένω. Αλλά η στέγη είναι πλέον έτοιμη.

Ναι, λείπουν ακόμα πολλά, αλλά έχει ήδη στέγη και μια στέγη είναι σημαντική για τη ζωή. Γι’ αυτό οι θεοί δημιούργησαν τον ουρανό, για να έχει ο κόσμος τη στέγη του.

Ναι, λείπει ό,τι λείπει.

Μακάρι να φτιάξουν ταμάλες. Ναι, μακάρι να μην είναι άβραστες.

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού