Για το θέμα: Η Καταιγίδα και η Επόμενη Μέρα. Μέρος έκτο: Εφαρμοσμένες επιστήμες.

Ene032025

Για το θέμα: Η Καταιγίδα και η Επόμενη Μέρα. Μέρος έκτο: Εφαρμοσμένες επιστήμες.

Για το θέμα: Η Καταιγίδα και η Επόμενη Μέρα.

Μέρος έκτο: Εφαρμοσμένες επιστήμες.

«Σκύλος», αυτό είναι το όνομα του ποδήλατου του καπετάνιου. Κάθε φορά δίνει διαφορετικές εξηγήσεις, αλλά αυτή που πλησιάζει περισσότερο στην αλήθεια είναι ότι, όταν ήταν παιδί, ένας γείτονας είχε ένα σκύλο και ονόμασε το ζωάκι «Ποδήλατο». Σύμφωνα με το διαταραγμένο αίσθημα «δικαιοσύνης» του καπετάνιου, το λογικό ήταν να επανορθώσει, κι έτσι το ποδήλατό του ονομάζεται «Σκύλος». Εφόσον το «ποδήλατο» (bicicleta) είναι θηλυκό, τότε θα περίμενε κανείς ότι θα του έδινε το θηλυκό όνομα του «Σκύλου». Αλλά, προβλέποντας ίσως τις δυσκολίες που θα προέκυπταν με τη μετάφρασή του στα αγγλικά, ή επειδή θεωρεί ότι ο καθορισμός των φύλων είναι σαν την κατανομή πεπρωμένων, μια παγίδα που μπορεί να αποφευχθεί, άφησε το «Σκύλος».

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι όλα ξεκίνησαν με τον «Σκύλο». Ο καπετάνιος δεν ήθελε να μετατρέψει το μηχανικό του ποδήλατο σε ηλεκτρικό, επειδή αφελώς πιστεύει ότι μπορεί να βρει άλλη λύση.

Όμως η περίπτωση του «Σκύλου» είναι ένα μόνο μέρος της εξίσωσης, πάντα σε αυτή την υποθετική κατάσταση.

Το άλλο είναι μια συλλογικότητα ή μια ομάδα ανθρώπων που ασχολούνται με την επιστήμη. Ο «Σκύλος» και αυτή η συλλογικότητα δεν συμπίπτουν μόνο στη φυσική τάση, που έχουν μερικοί άνθρωποι, να είναι στην κόντρα. Αυτή η συλλογικότητα, την οποία από εδώ και στο εξής θα αποκαλώ «Εφαρμοσμένη Επιστήμη», είναι πνεύμα αντιλογίας. Με άλλα λόγια, ας πούμε, δεν ακολουθεί την κυρίαρχη τάση της επιστημονικής κοινότητας. Πάει να πει, δεν είναι επιπόλαιη, επιφανειακή και αδιάφορη για τον κόσμο πέρα από την ειδικότητά της. Οπότε, είναι μια συλλογικότητα μειοψηφική. Μη χάνετε λοιπόν το χρόνο σας ψάχνοντας το όνομά της στους καταλόγους των επιστημόνων. Εκτός από αυτή τη σοβαρή παράβαση της επιστημονικής παράδοσης, η συλλογικότητα επίσης δεν επιδιώκει να δημοσιεύσει σε εξειδικευμένα περιοδικά, να αποκτήσει βραβεία, υποτροφίες, φήμη, κυβερνητικές ή μη κυβερνητικές θέσεις, τον εγκλωβισμό της στην ακαδημία. Αντίθετα, εστιάζουν το έργο τους στην προσπάθεια εφαρμογής της επιστημονικής γνώσης στην πραγματικότητα.

Η εξίσωση «Σκύλος – Καπετάνιος – Εφαρμοσμένη Επιστήμη – Επόμενη Μέρα» έχει να κάνει με τις σκοπιές στα κατάρτια δύο παραγνωρισμένων καραβιών: ενός μικρού της συλλογικότητας Εφαρμοσμένη Επιστήμη και ενός ακόμη μικρότερου των ζαπατίστας. Αν και φαινομενικά σε διαφορετικές και συχνά αταίριαστες θάλασσες, και από τα δύο σκάφη ήταν σε θέση να δουν στο βάθος τι ερχόταν. Δηλαδή την καταιγίδα.

Δεν είναι γνωστό αν υπήρξε μια προσωπική και επίσημη συνάντηση μεταξύ των δύο, ή αν ήταν μια από εκείνες τις απίθανες συμπτώσεις. Το γεγονός είναι ότι η συλλογικότητα, με βάση τις επιστημονικές της γνώσεις, και ο ζαπατισμός, με βάση τις μη επιστημονικές του γνώσεις, κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα.

Το επακόλουθο και στα δύο πλεούμενα δεν ήταν να πέσουν στη φαυλότητα και την ακολασία (αν και ο καπετάνιος πολύ θα το ήθελε), ούτε να το ρίξουν σε καταγώγια και ξέφρενα πάρτι. Για κάποιον περίεργο λόγο, δύσκολο να εξηγηθεί με τη λογική ή χωρίς αυτήν, και από τις δύο σκοπιές κατάφεραν να δουν πέρα από την καταιγίδα, και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα, περισσότερο και από την ίδια την καταιγίδα, ήταν… η επόμενη μέρα.

Ο ανώτατος επικεφαλής του «συστήματος επικοινωνιών και ασυναρτησιών του εζεταελένε», ένα σχιζοφρενικό σκαθάρι, εμπιστεύθηκε στον αγαπητό μας (χα!), θαυμαστό (χα! στο τετράγωνο), λατρευτό (παραγοντικό του χα!) και ουδέποτε επαρκώς αναγνωρισμένο καπετάνιο, την ύπαρξη αυτής της εξεγερμένης, ανυπότακτης, βλάσφημης και, για κακή του τύχη, επιστημονικής συλλογικότητας.

Ο καπετάνιος παρέλειψε να ρωτήσει το σκαθάρι πότε στο διάολο απέκτησε αυτό το αξίωμα, και ζήτησε τη διεύθυνση του ηλεκτρονικού της ταχυδρομείου. Επικοινώνησε με τους άνδρες –και φυσικά τις γυναίκες– της συλλογικότητας. Η επιστολή του καπετάνιου περιέγραφε με λεπτομέρειες τα ακόλουθα:

Εμπνεύστηκε από αυτό που, στον κόσμο των ηλεκτρικών ποδηλάτων, είναι γνωστό ως «αναγεννητική πέδηση» (η οποία συνίσταται, εν πολλοίς, στο ότι, κατά το φρενάρισμα, η κινητική ενέργεια του κινητήρα, που θα χανόταν κατά το φρενάρισμα, καταλήγει στην μπαταρία του οχήματος για να την επαναφορτίσει). Καθώς αυτό το σύστημα απαιτεί έναν ειδικό τύπο κινητήρα και συσκευής, και επίσης η ανάκτηση ενέργειας δεν είναι 100% και επειδή είναι πιο ακριβό και απαιτεί περισσότερη συντήρηση, ο καπετάνιος επέστρεψε στην αρχική του ιδέα: ένα ποδήλατο με κουρδιστήρι. Ναι, όπως τα αυτοκινητάκια των παιδικών χρόνων, όπου το αυτοκίνητο κουρδιζόταν και κινούνταν από έναν «κινητήρα» – ο οποίος δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα συσπειρωμένο σπειροειδές ελατήριο, τέρμα συμπιεσμένο, το οποίο, όταν απελευθερωνόταν και «ξετυλιγόταν», μέσω γραναζιών έδινε κίνηση στους τροχούς. Ακριβώς όπως ένα παραδοσιακό ρολόι. Χρησιμοποιούνταν επίσης σε παιχνίδια και κούκλες (που αποσυναρμολογούνταν επιστημονικά για να αποκαλυφθεί η «μαγεία» που τους έδινε κίνηση).

Η ιδέα του καπετάνιου είναι να σχεδιάσει ένα ποδήλατο με βάση αυτή την αρχή: μια συσκευή που, όταν η σούστα ή το ελατήριο απελευθερώνεται, παράγει κίνηση και αυτή η κίνηση παράγει την ενέργεια που απαιτείται για να συμπιεστεί ξανά η σούστα ή το ελατήριο, και ούτω καθεξής στο διηνεκές.

Η πρώτη αντίδραση από τη συλλογικότητα «Εφαρμοσμένες Επιστήμες» δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντική, αν και ήταν τόσο λακωνική όσο μια δήλωση: «Η θεωρία ενέργεια – κινητήρας – ενέργεια – κινητήρας είναι μια χαρά για youtubers και παρόμοιους. Ακόμα και η θεολογία δεν καταφεύγει σε αυτήν. Με την καμία, κάπτεν μου, πρέπει να κάνεις πετάλι».

Ακολουθώντας την επιστημονική αρχή «να αμφιβάλλεις πάντα», η δεύτερη απάντηση ήταν ακόμη πιο λιτή αλλά και πιο ελπιδοφόρα: «Δεν είναι εφικτό… ακόμη. Λοιπόν, στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε». Η τρίτη απάντηση πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο: «Εγώ οδηγώ μοτοσικλέτα».

Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό ενθάρρυνε τον ατρόμητο καπετάνιο μας (αν έχουν μείνει ακόμα μερικά «χα!», παρακαλώ προσθέστε τα). Άρχισε να εργάζεται πυρετωδώς στο αναξιόπιστο εργαστήριο ποδηλάτων του, ελπίζοντας να βρει το ιερό δισκοπότηρο της αέναης ενέργειας. Εντάξει, στην πραγματικότητα έλπιζε ότι θα διαρκούσε λίγο περισσότερο από την ενέργεια που παρήγαν τα υπέροχα, τορνευτά πόδια του (χα! κατά βούληση).

Μολαταύτα, όταν μιλούσε για τα ποδήλατα, ο καπετάνιος συνήθιζε να λέει: «είναι ένα όχημα που κινείται με ποσόλ και νερό, είναι φιλικό προς το περιβάλλον, τόσο χαμηλού κόστους που το πιο ακριβό πράγμα είναι οι επίδεσμοι και τα αντισηπτικά για τις πληγές όταν πέφτεις. Να φοράτε πάντοτε προστατευτικό κράνος. Να είστε προσεκτικοί: ποτέ, και εννοώ ποτέ μα ποτέ, μην προσπαθήσετε να προσπεράσετε φορτηγό ή κανένα κοπάδι αγελάδες».

-*-

Εν τω μεταξύ, η καταιγίδα δυνάμωνε.

Όπως είναι (ή θα έπρεπε να είναι) χαρακτηριστικό της επιστημονικής γνώσης, η συλλογικότητα των «Εφαρμοσμένων Επιστημών» έψαξε προς τα πού πάνε τα πράγματα. Συγκέντρωσε δεδομένα, τα επαλήθευσε, τα διασταύρωσε, ανέλυσε μοντέλα προσομοίωσης, συμβουλεύτηκε πίνακες, στατιστικές, γεγονότα. Κατέληξε σε ένα συμπέρασμα: η καταστροφή που θα προκαλούσε θα ήταν το τέλος του κόσμου όπως τον ήξεραν. Δηλαδή, ότι όλα θα πάνε κατά διαβόλου. Εντάξει, όχι με αυτές τις λέξεις, με λίγο πιο επιστημονικές.

Αντί να καλοπιάνουν διευθυντές, διευθύνοντες συμβούλους και επικεφαλής τμημάτων, ή να αναζητήσουν μια εξαρτημένη θέση εργασίας από τον ήδη πενιχρό προϋπολογισμό για τις επιστήμες, η συλλογικότητα άρχισε να συλλέγει βασικά υλικά για τα οποία προβλεπόταν έλλειψη ή ανυπαρξία τους στο μέλλον.

Έτσι, συγκέντρωσε μια μεγάλη ποσότητα από σύρματα, καλώδια, διόδους, τρανζίστορ, αντιστάσεις (άλλου είδους αντιστάσεις), μετασχηματιστές, ταλαντωτές, πηνία, δυναμό, ρελέ και άλλα εξίσου μυστηριώδη πράγματα. Δοκίμασαν κάποια πειραματικά μοντέλα. Πήραν κουράγιο όταν διαπίστωσαν ότι μπορούσαν να αυξήσουν την παραγωγή ενέργειας ενός δυναμό σε μια ρόδα ποδηλάτου έτσι ώστε… να λειτουργήσει μια κόρνα μέτριας ποιότητας!

Βέβαια, η πρόκληση που τους είχε θέσει ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές ήταν πολύ μεγαλύτερη: να λειτουργήσει ο εξοπλισμός ενός χειρουργείου. Ωστόσο, η συλλογικότητα ήξερε ότι βρισκόταν στον σωστό δρόμο.

Αν υπήρχαν οι αδελφικοί γιατροί, οι λειτουργοί της υγείας, οι εγκαταστάσεις και, σύντομα (ή έτσι ελπίζουμε), ο απαραίτητος εξοπλισμός, τότε το πρόβλημα θα ήταν πώς θα λειτουργούσε ακόμη κι αν δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα από το δίκτυο, αφού θα ήταν κομμένο σε αυτή την υποθετική κατάσταση.

Η καταιγίδα ήδη δυνάμωνε και την προηγούμενη μέρα η συλλογικότητα μετακόμισε, με όλα της τα συμπράγκαλα, στην κοινότητα για την οποία σας έχω μιλήσει. Έτσι, όταν έφτασε η ομάδα των καλλιτεχνών, η «εφαρμοσμένη επιστήμη» είχε ήδη εγκατασταθεί εδώ και καιρό. Και είχε οργανωθεί.

Με παρότρυνση του ΣουμπΜόι, είχαν φτιάξει τις καλύβες τους σε έναν τομέα που ονόμασαν, προς τιμήν της ιστορίας και της κλίσης του, «El Apagón» (Μπλάκαουτ). Βρίσκεται μπροστά από το μέρος όπου εγκαταστάθηκαν οι αδελφικοί γιατροί και οι λειτουργοί της υγείας, οι οποίοι, για να μη μείνουν πίσω, βάφτισαν τον χώρο τους με το υπαινικτικό όνομα «Lava tu mano y no estés jodiendo» (Πλύνε τα χέρια σου και μην κάνεις πλάκα).

Και οι δύο συλλογικότητες ήταν οργανωμένες με βάρδιες, έτσι ώστε, ενώ ένα μέρος τους έκανε τις απαραίτητες δουλειές για την επιβίωση, οι υπόλοιποι αφοσιώνονταν στη δημιουργία κάθε είδους εφευρέσεων και συσκευών στις εφαρμοσμένες επιστήμες· στην περίπτωση των αδελφικών, ήταν αφοσιωμένοι στην προληπτική ιατρική καθώς και στην αντιμετώπιση πιο περίπλοκων ιατρικών περιστατικών.

Όσον αφορά την «Εφαρμοσμένη Επιστήμη», παρόλο που δεν είχαν καταφέρει ακόμη να παράγουν επαρκή ενέργεια για το χειρουργείο, μπορούσε να περιμένει κανείς ότι στην επόμενη συνάντηση – χορό θα υπήρχε αρκετή ενέργεια για να «δώσει ζωή» στο μικρόφωνο, ένα ζευγάρι ηχεία και ίσως, θεού θέλοντος, στο πληκτρολόγιο.

Κι ο καπετάνιος; Λοιπόν, όταν πέφτουν πάνω του, η συλλογικότητα του κάνει πλάκα και τον κοροϊδεύει λέγοντας: «Καπετάν Φρανκενστάιν! Πώς πάει το βιονικό ποδήλατο;» Ο καπετάνιος γελάει κι απαντάει: «Ανόητοι επιστήμονες, τα ρίχνετε στον κάπτεν χωρίς λόγο, και δεν βλέπετε ότι εσείς είστε η αιτία γι’ αυτό το πράγμα που τον κατηγορείτε. Θα ’ρθει μια μέρα».

Ο «Σκύλος» βρίσκεται ακόμα στο εργαστήριο, διαλυμένος, ανάμεσα σε εργαλεία και κάθε είδους σίδερα, σύρματα, σανίδες και καρφιά. Κάθε άκαρπη αυγή, ο καπετάνιος πετάει κάτω το σφυρί του, καταριέται και ξορκίζει: «Θα ’ρθει μια μέρα, θα έρθει».

-*-

Ε; Σας κάνει εντύπωση που, σ’ αυτή την υποθετική κατάσταση, η ομάδα των εφαρμοσμένων επιστημών έχει φτάσει πρώτη;

Καλά, αν δεν είναι ικανές οι επιστήμες να διακρίνουν την επόμενη μέρα, τότε για ποιο λόγο υπάρχουν;

Αν «Α τότε Β», και έχετε όλα τα στοιχεία του «Α», τότε μπορείτε να καταλάβετε ότι ακολουθεί το «Β».

Ergo: όπως λέει και το όνομα της κοινοτικής τραπεζαρίας (όπου η συλλογικότητα Εφαρμοσμένη Επιστήμη έχει προκαλέσει τώρα ταραχή χρησιμοποιώντας τα κουτάλια για να επιδείξει μια επιστημονική αρχή που εφαρμόζεται στους καταπέλτες… με γλυκά κολοκύθας – άλλο πράγμα η επιστήμη κι άλλο η σκοποβολή): «No dejes para mañana lo que te puedas zampar hoy» (Μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να χλαπακιάσεις σήμερα).

Φυσικά, στην επιστημονική της εκδοχή…

Ωχ, ωχ, η Δόνα Χουανίτα έχει βγει, κρατώντας ένα τεράστιο τηγάνι στο ένα χέρι και μια XXXL κουτάλα στο άλλο, για να προτρέψει τους συνδαιτυμόνες σε διάλογο επιστήμης – τέχνης. Ο καπετάνιος, κρυμμένος πίσω από ένα χαράκωμα από ταψιά και κατσαρόλες, και φορώντας προστατευτικό κράνος τύπου «Predator», κάνει νόημα στους μουσικούς να ξεκινήσουν με το τραγούδι «Yo no fui» (Δεν ήμουν εγώ) της Consuelito Velázquez: «si te vienen a contar…» (Άμα έρθουν να σου πουν…).

Συνεχίζεται…

Από το επιστημονικό εργαστήριο ποδηλάτων «Μi abuelita en idem» (Η γιαγιάκα μου ό.π.).