Για το θέμα: Η Καταιγίδα και η Επόμενη Μέρα. Επίλογος. Έβδομο μέρος: Μέχρι να συναντηθούμε

Nov292024

Για το θέμα: Η Καταιγίδα και η Επόμενη Μέρα. Επίλογος. Έβδομο μέρος: Μέχρι να συναντηθούμε

Για το θέμα: Η Καταιγίδα και η Επόμενη Μέρα.

Επίλογος.

Έβδομο μέρος: Μέχρι να συναντηθούμε

Σε μια γωνίτσα, κάπου στο βουνό, ο γερο-Αντόνιο στρίβει το τσιγάρο του μπροστά σε μια ταπεινή φωτιά. Μόνο η αυγή ακούει τα λόγια του:

«Λένε οι πιο παλιοί από τους προγόνους μας ότι στην αρχή υπήρχε το σκότος, η ομίχλη, η σιωπή, όλα ακίνητα. Υπήρχαν τότε ήδη οι πιο πρώτοι από τους θεούς, αυτοί που τον κόσμο γέννησαν. Αλλά μόνο όταν ειπώθηκαν οι πρώτες λέξεις άρχισε ο χρόνος το μακρύ του δρόμο.

Πολλά πράγματα έφτιαξαν οι πιο πρώτοι θεοί, αυτοί που δημιούργησαν τους κόσμους. Πράγματα φοβερά και θαυμαστά που θα έβρισκαν την αιτία, τον σκοπό και τον προορισμό τους όσο μεγάλωνε το βήμα των δημιουργημένων, των πλασμένων με αυτόν τον τρόπο.

Η καρδιά του ουρανού, Χου Ρακάν, η καταιγίδα, η αστραπή κι ο κεραυνός δημιουργήθηκαν για να τιμωρούν τα όντα που είχαν δείξει ασέβεια στην πιο πρώτη τους μητέρα, στη γη. Αυτά που την πούλησαν, αυτά που την αγόρασαν, αυτά που την εκπόρνευσαν, αυτά που τη δολοφόνησαν. Για αυτά δημιουργήθηκε ο τρόμος, η καταστροφή, η απελπισία, το κενό.

Μόνο σε κάποιους ανθρώπους έδωσαν τρόπο να προστατευτούν. Τους έδωσαν τις τέχνες, και ανέχτηκαν – έως και ενθάρρυναν – τη βλασφημία των επιστημών. Επειδή αυτοί οι πιο πρώτοι θεοί, αυτοί που τον κόσμο γεννήσαν, δημιούργησαν αυτούς που τους τιμούσαν κι αυτούς που τους αμφισβητούσαν. Επειδή με την αμφιβολία, είπαν, ωριμάζει το αύριο.

Όμως πρόσφεραν ιδιαίτερη προσοχή σε όποιον ανακινεί τη μνήμη, σε όποιον τη μετατρέπει σε αγανάκτηση και σε αγώνα. Έδωσαν σε όσους κι όσες ψάχνουν, την ελπίδα και την αιώνια έκπληξη να βρίσκουν εκείνους που είναι χαμένοι στη λήθη και την εγκατάλειψη. Τίποτα δε λαμβάνουν, αλλά μοιράζουν σιγουριά εκεί όπου η αβεβαιότητα έχει σπείρει τη θλίψη. Όσοι ψάχνουν χωρίς σταματημό, είναι αυτοί που σίγουρα θα βρίσκουν πάντα.

Έτσι είπαν οι πιο πρώτοι θεοί, οι δημιουργοί κόσμων. Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που ειπώθηκαν κι αυτά τα πρώτα βήματα».

_*_

Νυχτώνει και μαζεύονται όλοι στο λιβάδι. Οι πρώτοι κι αυτοί που ήρθαν έπειτα. Αυτοί που πρόσφατα εντάχθηκαν στην κοινότητα δεν ξέρουν καλά-καλά περί τίνος πρόκειται, αλλά φαίνεται ότι είναι κάτι πολύ σοβαρό και ιδιαίτερο. Λες και πρόκειται να συμβεί κάτι σπουδαίο.

Ακούτε έναν ψίθυρο να εξαπλώνεται: «Nana’jatikon, Yayatik, Lak´chuchuo´j (*).

Οι μητέρες που αναζητούν βρίσκονται στη μέση, με τη φωτιά να ψηλώνει ακόμα περισσότερο τις σκιές τους, παρότι είναι ήδη γίγαντες μεταξύ των ανθρώπων. Χαιρετάνε σαν να ζητούν συγγνώμη. Οι συντονιστές της συγκέντρωσης δεν τις ρωτούν ποιες είναι, ούτε και ξέρουν τι να κάνουν. Στη συνέλευση όλοι τις κοιτάνε με ένα κράμα στοργής, θαυμασμού και σεβασμού.

Αυτό το βλέμμα που πλέον μπορεί να βρεθεί στις ιθαγενικές κοινότητες μόνο όταν συναντούν κάποιον με το κατάλληλο ηθικό ανάστημα για να μπορεί να τους κοιτάξει στα μάτια.

Οι Αναζητήτριες λένε: «Λοιπόν, φτάσαμε ως εδώ, αδελφές, αδελφοί μας. Δεν ξέρουμε τι να σας πούμε, μόνο ότι είμαστε εδώ».

Από το σώμα της σιωπηλής συνέλευσης, ξεχωρίζει μια μικρή ομάδα παιδιών. Κρατάνε αγριολούλουδα, από αυτά που φυτρώνουν στα καλαμποκοχώραφα και στα βοσκοτόπια. Τα δίνουν στις μητέρες αναζητήτριες και επαναλαμβάνουν: Nana’jatikon, Yayatik, Lak´chuchuo´j (*).

Οι Αναζητήτριες παλεύουν να αρθρώσουν κάποια λέξη. Τα υγρά τους μάτια λάμπουν στην αντανάκλαση της φωτιάς που δεσπόζει στη συγκέντρωση.

Η πιο μικρή από τα παιδιά τους λέει:

Nana’jatikon, Yayatik, Lak´chuchuo´j (*1), γιαγιάδες μας, προγονές μας, φάροι μας, μητέρες μας. Θέλουμε μόνο να σε ευχαριστήσουμε. Ευχαριστούμε που δε λιποψύχησες, δεν παραδόθηκες, δεν απελπίστηκες, και δε σταμάτησες μέχρι να μας βρεις. Εδώ είμαστε εμείς, οι πιο μικροί. Αν και μακριά, από κοντά παρακολουθούμε τα βήματά σου. Αν και αδύναμη, δυνατά ακούμε τη φωνή σου. Αν και σκοτεινιασμένο απ’ τη θλίψη, το βλέμμα σου ήταν και είναι φως στο δρόμο μας. Και η καρδιά σου ένα έχει γίνει με τη δική μας».

_*_

Παραμερίζοντας τα σύννεφα σαν να ήταν ενοχλητικά αγριόχορτα, η σελήνη βγαίνει γελαστή. Έφτασε πλέον το ξημέρωμα… της επόμενης μέρας.