قسمت هفدهم: دیگر هرگز… رفقای رسانه و کاپیتان

Dic132023

قسمت هفدهم: دیگر هرگز… رفقای رسانه و کاپیتان

قسمت هفدهم: دیگر هرگز…
رفقای رسانه و کاپیتان

به یاد آوردن، نه تنها خشم شرافتمندانه را تغذیه می‌کند، بلکه ریشه درخت کرامت و عصیان نیز هست. در مورد مردم بومی، این ریشه‌ای است که در قرن‌ها تاریکی فرو شمی‌رود و یک صدا با خلق‌های جهان به خود و دیگران می‌گوید: «دیگر هرگز».

بالا‌دستی‌ها با همان حسرتی که انسان‌های بالغ عکس تولد و کودکی خود را می‌بینند به گذشته نگاه می‌کنند.

فرودستان اما با خشم به گذشته سرک می‌کشند. گویی هر تحقیر، هر زخم، هر توهین، هر تمسخر، هر مرگ بخشی از یک زخم کنونی است که باید التیام یابد.

بالادستی‌ها، قهرمانان خود را اینگونه انتخاب می‌کنند و تاریخ را در جایی شروع و توزیع می‌کنند که خود آنها در اوج همه چیز قرار بگیرند. آنها آنچه را که صدقه‌ای بیش نیست به هیئت «عدالت» در می‌آورند.

فرودستان، تاریخ را همچون یک صفحه می‌بینند که هنوز نگارش آن تمام نشده است، و هیچ قهرمانی وجود ندارد، فقط یک بازنویسی دائمی که در آن تنها دستی که خطوط را می‌نگارد تغییر می‌کند و نه آن قلب جمعی‌ای که وحشت و خطا را دیکته می‌کند، و البته صورت حسابی را که باید پرداخت.

خلق‌های زاپاتیست وقتی به گذشته نگاه می‌کنند، به مردگان خویش می‌نگرند و با ایشان صحبت می‌کنند. و درگذشتگان از آنها می خواهند که اکنون خود را -که شامل خودشان نیز می‌شودـ زیر سوال ببرند. و این گونه است که به آینده سرک می‌کشند.

این گونه است که جوامع زاپاتیستی که آثار والتر بنیامین را نخوانده‌اند، می‌جنگند و زندگی می‌کنند. و فکر می‌کنم نیازی هم به خواندن آن ندارند …

-*****-

مردان و زنان جوان زاپاتیست در حال تمرین نمایشی هستند که نه گذشته‌ای دور، بلکه چیزی که تقریباً ۴۰ سال پیش در چیاپاس امری روزمره بود را توصیف می‌کند. در دیگر بخش‌های مکزیک و جهان، این وصف‌حال وضعیت کنونی و شاید آینده است. وقتی زاپاتیسم می‌گوید که مخالف نظام پدرسالار است، این کار را به این دلیل انجام نمی‌دهد که مد است، تازگی دارد یا دیگران را خوش می‌آید. این مخالفت به این علت است که به یاد می‌آورد. و ای دوستان و دشمنان عزیز! چیزهای کمی وجود دارد که به اندازه‌ی یاد… و عزت، موجب عصیانگری باشد.

مقاله مقدماتی جشن سی سالگی آغاز جنگ علیه فراموشی. تصاویر مرحمتی رفقای رسانه، کپی‌لفت دسامبر ۲۰۲۳. موسیقی»La Memoria» اثر لئون گیکو، با صدای لئون گیکو و ویکتور هردیا. با آغوش گرمی برای تمام آمریکای لاتین، آن که با حروف کوچک نوشته می‌شود و زندگی می‌کند، یعنی آمریکای لاتین فردوست که با وجود مرزها و دولت‌های نئولیبرال و مترقی خواهر ماست.