Część dziewiąta: Nowa struktura autonomii zapatystowskiej

Nov212023

Część dziewiąta: Nowa struktura autonomii zapatystowskiej

Część dziewiąta: Nowa struktura autonomii zapatystowskiej

Listopad 2023.

Bracia, siostry, towarzyszx:

Spróbuję wyjaśnić wam, jak przeorganizowujemy autonomię, czyli jak tworzymy nową strukturę autonomii zapatystowskiej. Później omówię to bardziej szczegółowo. A może nie będę więcej wyjaśniać, bo ważna jest przede wszystkim praktyka. Oczywiście możecie też przybyć na rocznicę i obejrzeć sztuki teatralne, słuchać piosenek, poezji i przyglądać się sztuce i kulturze związanej z nowym etapem naszej walki. Jeśli nie, to Tercios Compas przyślą wam zdjęcia i nagrania. Innym razem opowiem wam, to co dobrego i złego zobaczylxśmy w ocenie krytycznej dotychczasowych Gmin Autonomicznych i Rad Dobrego Rządu. Teraz tylko opowiem wam, jak teraz będzie. Właśnie tak:

Po pierwsze – główna podstawa, w której nie tylko utrzymuje się autonomia, ale także bez której nie mogą funkcjonować pozostałe struktury, to Lokalny Rząd Autonomiczny (Gobierno Autónomo Local, GAL. W każdej społeczności, w której mieszczą się zapatystowskie bazy wsparcia działa GAL. Są one rdzeniem całej autonomii. Koordynują je agenci i komisarze autonomiczni i podlegają zgromadzeniu lokalnemu, wsi, rancherii, wspólnocie, miejscowości, sąsiedztwu, ejido, kolonii czy jak nazwie to miejscowa ludność. Każdy GAL kontroluje swoje autonomiczne zasoby organizacyjne (jak szkoły czy przychodnie) i relacje z okoliczną ludnością niezapatystowską. Kontroluje też dobre wykorzystanie płatności. Poza tym wykrywa i zgłasza błędy administracyjne, nieprawidłowości i korupcję, które mogą się zdarzyć. Uważa też na ludzi podających się za władze zapatystowskie w celu zbierania środków dla osobistych korzyści.

Dlatego też, o ile wcześniej istniały dziesiątki MAREZ-ów, czyli Autonomicznych Buntowniczych Gmin Zapatystowskich (Municipios Autónomos Rebeldes Zapatistas), zamiast nich są tysiące zapatystowskich GAL-ów.

Po drugie – zależnie od swoich potrzeb, problemów i poziomu rozwoju, różne GAL-e łączą się w Kolektywy Autonomicznych Rządów Zapatystowskich (Colectivos de Gobiernos Autónomos Zapatistas, CGAZ) i tam dyskutują nad kwestiami, którymi zainteresowane są zgromadzone GAL-e i zgodnie podejmują decyzje. Gdy tak zdecydują, Kolektyw Autonomicznych Rządów zarządza zgromadzenie przedstawicieli każdej ze społeczności. Tam proponują, omawiają i zatwierdzają lub odrzucają plany i potrzeby związane ze zdrowiem, edukacją, agroekologią, sprawiedliwością, handlem i innymi sprawami, które tego wymagają. Na poziomie GCAZ znajdują się koordynatorzy każdego obszaru. Nie stanowią władz. Ich zadaniem jest pilnowanie wykonania prac, o które proszą GAL-e albo które uznane zostaną za konieczne dla życia społeczności. Na przykład: kampanie profilaktyki i szczepień, kampanie przeciwko chorobom endemicznym, specjalistyczne kursy i szkolenia (na przykład dla techników laboratoryjnych, związane z obsługą aparatów rentgenowskich, ultradźwiękowych, mammograficznych i innych), programy edukacyjne przeciwko analfabetyzmowi, spotkania sportowe, kulturalne, tradycyjne święta itd. Każdy region czy GCAZ ma swój zarząd, który zwołuje zgromadzenie, jeśli występuje jakiś pilny problem wpływający na różne społeczności.

Można powiedzieć, że tam, gdzie wcześniej istniało 12 Rad Dobrego Rządu (Juntas de Buen Gobierno, JBG), teraz będą ich setki.

Po trzecie – następne są Zgromadzenia Kolektywów Autonomicznych Rządów Zapatystowskich (Asambleas de Colectivos de Gobiernos Autónomos, ACGAZ), czyli to, co dawniej zwano strefami. Nie mają jednak władzy, tylko zależne są od GCAZ-ów. A GCAZ zależą od GAL-ów. AGCAZ zwołuje i organizuje zgromadzenia stref, gdy są one potrzebne według GAL-ów i GCAZ-ów. Ich siedziby mieszczą się w caracolach, ale przemieszczają się między regionami. To znaczy są mobilne, zgodnie z potrzebami poszczególnych społeczności.

Po czwarte – jak będzie widać w praktyce, zarządzanie autonomią i jej koordynację przekazano od JBG i MAREZ-ów do lokalnych społeczności, czyli GAL-ów. To one zarządzają strefami (AGCAZ) i regionami (GCAZ), które odpowiadają przed nimi i zaspokajają ich potrzeby związane ze zdrowiem, edukacją, sprawiedliwością, wyżywieniem i podejmują działania w wypadku klęsk żywiołowych, pandemii, przestępstw, inwazji, wojen i innych tragedii, które wywołuje system kapitalistyczny.

Po piąte – zreorganizowano strukturę i rozmieszczenie EZLN (Zapatystowskiej Armii Wyzwolenia Narodowego), aby poprawić obronność i bezpieczeństwo ludności i matki ziemi w wypadku agresji, ataków, epidemii, inwazji niszczących przyrodę korporacji, częściowych lub całkowitych okupacji wojskowych, klęsk żywiołowych i wojen atomowych. Przygotowalxśmy się, aby nasze społeczności przetrwały, nawet odizolowane od siebie nawzajem.

Po szóste – rozumiemy, że niełatwo będzie to wszystko przyswoić. I że przez jakiś czas nie wszystko będzie zrozumiałe. Wymyślenie tego zajęło nam dziesięć lat, a z tych dziesięciu trzy zajęło przygotowanie się do praktycznego wdrożenia zmian.

Rozumiemy też, że wszystko może wam się teraz mieszać. Dlatego potrzebna jest zmiana sposobu myślenia. Jedynie patrząc z dużej odległości, do przodu i do tyłu, można zrozumieć obecny krok.

Mamy nadzieję, że zrozumiecie, że jest to nowa struktura autonomii, że dopiero się jej uczymy i że pomyślne jej wdrożenie zajmie trochę czasu.

W rzeczywistości celem tego komunikatu jest tylko przekazanie wam, że autonomia zapatystowska trwa i idzie naprzód, że uważamy, że nowa struktura będzie lepsza dla naszych wsi, społeczności, kolonii, sąsiedztw, rancherii, ejidos, w których żyją i walczą ludzie tworzący zapatystowskie bazy wsparcia. I że to była ich decyzja, oparta na ich pomysłach i propozycjach, ich krytykach i autokrytykach.

Poza tym, jak będzie można zobaczyć, nowy etap autonomii służyć ma stawieniu czoła najgorszemu, co przyniesie Hydra, jej osławionemu bestialstwu i niszczycielskiemu szaleństwu. Jej wojnom i inwazjom, korporacyjnym i wojskowym.

Nie istnieją dla nas granice ani wielkie odległości. Wszystko, co dzieje się w jakimkolwiek zakątku planety wpływa na nas i nas zajmuje, martwi nas i boli. Na miarę naszych skromnych sił pomagamy ludziom, których spotkało nieszczęście niezależnie od ich koloru, rasy, narodowości, wyznania, ideologii czy mowy. Chociaż nie znamy wielu języków ani nie rozumiemy wielu kultur i sposobów życia, potrafimy zrozumieć cierpienie, ból, smutek i słuszny gniew, który wywołuje system.

Potrafimy czytać i słuchać siostrzeńskich serc. Staramy się wciąż uczyć o nich, o ich historiach i ich walkach. Nie tylko ze względu na doświadczanie przez lat tych samych cierpień, dzięki czemu wiemy, jak to jest. Również i przede wszystkim dlatego, że tak, jak 30 lat temu, nasza walka to walka o życie.

Na pewno zdarzyło się nam popełnić przez te wszystkie lata wiele błędów. Niewątpliwie popełnimy ich więcej przez kolejne 120 lat. Ale NIE poddajemy się, NIE zbaczamy z drogi, NIE sprzedajemy się. Zawsze krytycznym okiem oceniamy swoją walkę, sposób i czas jej prowadzenia.

Nasze oczy, nasze oczy, nasze głowy i nasze serca wciąż gotowe są uczyć od innych, którzy, choć pod wieloma względami się od nas różnią, mają te same zmartwienia i tak samo jak my pragną demokracji, wolności i sprawiedliwości.

I zawsze staramy się znaleźć to, co najlepsze dla naszych ludzi i dla siostrzanych społeczności.

Wciąż jesteśmy więc zapatystami.

Póki w jakimś zakątku świata żyje choć jeden, jedna lub jednx z nas, będziemy buntować się, stawiać opór, walczyć.

Sami to zobaczycie, przyjaciele i wrogowie. I ci z was, którzy nie są ani jednymi, ani drugimi.

Przynajmniej na razie.

Z gór w południowo-wschodnim Meksyku.

Subcomandante Insurgente Moisés
Meksyk, listopad 2023.

Ponad 500, 40, 30, 20, 10 lat później.

P.S. Oto rysunek, który być może pomoże wam to wszystko lepiej zrozumieć.