enlaceZapatista

Tρίτο Μέρος: Η Dení

Tρίτο Μέρος: Dení

Έλεγε  ο μακαρίτης SupMarcos ότι δε θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει τους λόγους της εξέγερσης αν δεν γνώριζε πορηγουμένως την ιστορία της Paticha, του πεντάχρονου κοριτσιού που πέθανε στην αγκαλιά του από έλλειψη ενός αντιπυρετικού χαπιού. Κι εγώ τώρα σας λέω ότι δεν θα μπορέσετε να καταλάβετε αυτά που θα εξηγήσει λεπτομερώς o Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές αν δεν γνωρίζετε την ιστορία της Dení.

Η Dení είναι ένα κορίτσι. Ιθαγενής. Με αίμα και ρίζες Μάγια. Είναι η κόρη μιας αντάρτισσας και ενός αντάρτη ιθαγενών ζαπατίστας. Όταν γεννήθηκε, πριν περίπου 5 χρόνια, της έδωσαν αυτό το όνομα για να τιμήσουν τη μνήμη μιας συντρόφισσας που πέθανε πριν από πολλά χρόνια.

Ο συχωρεμένος SupGaleano γνώρισε την Dení όταν αυτή ήταν Patz (μπουρεκάκι) ή tamalito (μικρός λουκουμάς), τόσο παχουλή ήταν. Πράγματι, έτσι τη φώναζε ο Sup: «Patz». Tώρα είναι κοκαλιάρα, γιατί τρέχει από το ένα μέρος στο άλλο. Όταν οι αντάρτισσες συγκεντρώνονται για κάποιο ζήτημα, η Dení αρχίζει, όπως λέει η ίδια, να τους κάνει μαθήματα αυτόνομης υγείας. Ζωγραφίζει κάτι ορνιθοσκαλίσματα που, όπως εξηγεί στη συνέχεια, είναι γυναίκες λειτουργοί υγείας. Λέει ότι οι γυναίκες λειτουργοί είναι καλύτερες γιατί οι άνδρες δεν κατανοούν το «ως γυναίκες που είμαστε». Υποστηρίζει σταθερά ότι, για να γίνεις λειτουργός υγείας, πρέπει να ξέρεις πώς να κάνεις ενέσεις χωρίς να πονάει. «Γιατί, τι γίνεται αν χρειάζεται να κάνεις ένεση αλλά δεν θέλεις γιατί πονάει;»

Τώρα βρισκόμαστε σε μια συνάντηση των διοικητριών και διοικητών ζαπατίστας. Ο πατέρας και η μητέρα της Dení δεν είναι παρόντες, αλλά το κορίτσι ήρθε μαζί με τον Tzotz και την Pelusa, που είναι ξαπλωμένοι στα πόδια του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μοϊσές και, φαινομενικά, ακούνε προσεκτικά αυτά που λέγονται.

Κάποιος εξηγεί:

«Εδώ είναι η Dení που είναι, ας πούμε, η πρώτη γενιά. Μετά από 20 χρόνια, η Dení θα κάνει μια κόρη και θα την ονομάσει «Denilita», αυτή θα είναι η δεύτερη γενιά. Η Denilita, 20 χρόνια αργότερα, θα φέρει στη ζωή ένα κορίτσι που θα ονομαστεί «Denilitilla», η τρίτη γενιά. Η Denilitilla, όταν γίνει 20 ετών, θα αποκτήσει ένα κορίτσι που θα πάρει το όνομα «Denylititilla», θα είναι η τέταρτη γενιά. Η Denilititilla, στα 20 της, θα γεννήσει ένα κορίτσι και θα την πει «Denilí», η πέμπτη γενιά. Η Denilí σε ηλικία 20 χρονών θα κάνει ένα κορίτσι που θα ονομαστεί «Dení Καιλοιπά», το οποίο θα είναι η έκτη γενιά. Η Dení Καιλοιπά, 20 χρόνια μετά, δηλαδή σε 120 χρόνια από σήμερα, θα αποκτήσει ένα κοριτσάκι το όνομα του οποίου αδυνατούμε να δούμε γιατί είναι πολύ μακρινό το ημερολόγιο της γέννησής του, πρόκειται όμως για την έβδομη γενιά.

Εδώ παρεμβαίνει ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές: «Οπότε, πρέπει να αγωνιστούμε για αυτό το κορίτσι που θα γεννηθεί σε 120 χρόνια, για να είναι ελεύθερη και για να είναι ό,τι της κάνει κέφι να είναι. Δεν αγωνιζόμαστε λοιπόν για να είναι αυτό το κορίτσι ζαπατίστα ή κομματικιά ή οτιδήποτε άλλο, αλλά για να μπορεί η ίδια να επιλέξει, όταν αποκτήσει κρίση, το δρόμο της. Και όχι μόνο να μπορεί να αποφασίζει ελεύθερα, αλλά και, πάνω απ’ όλα, να αναλαμβάνει την ευθύνη για την όποια απόφασή της. Δηλαδή, να ξέρει ότι όλες οι αποφάσεις, ό,τι κάνουμε και ό,τι δεν κάνουμε έχουν συνέπειες. Έτσι, το θέμα είναι αυτό το κορίτσι να μεγαλώσει με όλα τα εφόδια για να παίρνει αποφάσεις και να αναλαμβάνει την ευθύνη για τις συνέπειές τους.

Που πάει να πει, να μη ρίχνει το φταίξιμο στο σύστημα, στις κακές κυβερνήσεις, τους γονείς, τους συγγενείς της, τους άντρες, στο ταίρι της (άντρα ή γυναίκα ή οτιδήποτε άλλο), στο σχολείο, στις φιλίες της. Γιατί αυτό είναι η ελευθερία: να είσαι σε θέση να κάνεις κάτι χωρίς πιέσεις ή εξαναγκασμό, αλλά αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πεπραγμένων σου. Να ξέρεις, δηλαδή, εκ των προτέρων τις συνέπειες».

Ο SubMoy στρέφει το βλέμμα του στον μακαρίτη πλέον SupGaleano, σαν να του λέει «σειρά σου». Ο μακαρίτης που δεν είναι ακόμα μακαρίτης  (αλλά ξέρει ήδη πως σύντομα θα είναι), προαισθάνεται ότι μια μέρα θα πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτό με ξένους και ξεκινά:

«Αυτή η Dení εις την Νι δεν θα μιλάει άσχημα για τους μαλάκες τους άντρες; Θα το κάνει, εννοείται. Αλλά τα επιχειρήματά της δεν θα είναι ότι την κορόιδεψαν, την περιφρόνησαν, την κακοποίησαν, την παρενόχλησαν, την βίασαν, την χτύπησαν, την εξαφάνισαν, τη δολοφόνησαν, τη διαμέλισαν. Όχι, θα είναι για καθημερινά πράγματα και ζητήματα, όπως γιατί ο μαλάκας κλάνει στο κρεβάτι και βρωμάει η κουβέρτα, ή αστοχεί στο κάθισμα της λεκάνης της τουαλέτας, ή ρεύεται σα μοσχάρι, ή αγοράζει τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας, φοράει σορτσάκι, κάλτσες και αθλητικά παπούτσια και στη συνέχεια κάθεται να δει τον αγώνα περιδρομιάζοντας ποπ κορν τίγκα στην πικάντικη σάλτσα. Ή γιατί αφιερώνει πολλή προσοχή στο να διαλέξει το «outfit» που θα φοράει για δεκαετίες: την αγαπημένη του μπλούζα, το αγαπημένο του τζιν και τις αγαπημένες του σαγιονάρες. Ή γιατί δεν αφήνει το τηλεκοντρόλ από τα χέρια του. Ή γιατί δεν της λέει ότι την αγαπά, αν κι αυτή ξέρει ότι την αγαπά, αλλά δε βλάπτει μια υπενθύμιση πού και πού».

Στο ακροατήριο, οι γυναίκες κουνάνε το κεφάλι καταφατικά σα να λένε «…τα γνωστά…». Και οι άνδρες χαμογελούν νευρικά.

Ο SubMoy ξέρει ότι πρόκειται για κόλπο του SupGaleano και ότι θα περάσει τώρα σε αυτό που ονομάζεται «αλληλεγγύη του φύλου», θα αρχίσει δηλαδή να μιλάει άσχημα για τις γυναίκες, οπότε διακόπτει ακριβώς τη στιγμή που ο νυν μακαρίτης λέει: «Αλλά οι γυναίκες…»

«Λοιπόν», λέει ο SubMoy, «τώρα μιλάμε για ένα κορίτσι που θα γεννηθεί σε 120 χρόνια και θα επικεντρωθούμε σε αυτό». Αυτός, που διαισθάνεται ότι θα γίνει μακαρίτης, κάθεται, μουτρωμένος που δεν θα μπορέσει να εκθέσει τη λαμπρή διατριβή του εναντίον των γυναικών. Ο SubMoy συνεχίζει:

«Πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε αυτό το κορίτσι. Να κοιτάξουμε μακριά, λοιπόν. Και, κοιτάζοντας αυτό που φαίνεται πολύ μακρινό, να δούμε τι πρέπει να κάνουμε για να είναι αυτό το κορίτσι ελεύθερο.

Και αυτό είναι σημαντικό, επειδή έχουμε ήδη αποπάνω μας την καταιγίδα. Αυτήν για την οποία είχαμε προειδοποιήσει εδώ και 10 σχεδόν χρόνια. Το πρώτο που βλέπουμε είναι ότι η καταστροφή έρχεται πιο γρήγορα. Αυτό που πιστεύαμε ότι θα συμβεί μετά από 10 χρόνια, είναι ήδη εδώ.

Το έχετε ήδη εξηγήσει εδώ. Μας διηγηθήκατε τι βλέπετε στις περιοχές των Τσελτάλ, των Τσοτσίλ, των Τσό’ολ, των Τοχολαμπάλ, των Μάμε, των Σόκε, των Κιτσέ. Γνωρίζετε ήδη τι συμβαίνει με τη Μάννα Γη, γιατί ζείτε και δουλεύετε σε αυτήν. Ξέρετε ότι ο καιρός αλλάζει. «Το κλίμα», όπως λένε οι κάτοικοι των πόλεων. Ότι βρέχει όταν δεν πρέπει, ότι έχει ξηρασία όταν δεν πρέπει. Και ούτω καθεξής.. Γνωρίζετε ότι δεν μπορούμε πλέον να αποφασίζουμε το χρόνο της σποράς όπως οι προγονοί μας, γιατί το ημερολόγιο έχει στραβώσει, έχει αλλάξει.

Αλλά όχι μόνο αυτό. Βλέπουμε ότι και οι συμπεριφορές των ζώων άλλαξαν, κάνουν την εμφάνισή τους σε περιοχές  και εποχές που δεν το συνήθιζαν. Εδώ και στις γεωγραφίες αδελφών λαών αυξάνονται οι λεγόμενες «φυσικές καταστροφές», που είναι όμως συνέπεια του τι κάνει και του τι δεν κάνει το κυρίαρχο σύστημα, δηλαδή ο καπιταλισμός. Υπάρχουν βροχές, όπως πάντα, αλλά τώρα είναι σφοδρότερες και σε μέρη και εποχές που δεν συνέβαιναν πριν. Υπάρχουν πολύ τρομερές ξηρασίες. Και τώρα συμβαίνει το εξής φαινόμενο: στην ίδια γεωγραφία –για παράδειγμα εδώ, στο Μεξικό– στη μία περιοχή να υπάρχουν πλημμύρες και σε μια άλλη να υπάρχει ξηρασία και να μένουν χωρίς νερό. Υπάρχουν ισχυροί άνεμοι, λες και ο άνεμος θύμωσε και είπε «φτάνει πια – ya basta» και θέλει να τα γκρεμίσει όλα. Υπάρχουν σεισμοί, ηφαίστεια, επιδημίες, όπως ποτέ άλλοτε. Σα να λέει η Μάννα Γη ως εδώ, δεν πάει άλλο. Σα να ‘ταν η ανθρωπότητα μια αρρώστια, ένας ιός που πρέπει να τον αποβάλλει ξερνώντας καταστροφή.

Αλλά, πέρα από το ότι η Μάννα Γη φαίνεται σα να δυσανασχετεί, σα να διαμαρτύρεται, υπάρχει κάτι ακόμα χειρότερο: το τέρας, η Λερναία Ύδρα, ο καπιταλισμός, που κλέβει και καταστρέφει σαν τρελός. Τώρα θέλει να αρπάξει κι αυτά για τα οποία παλιότερα αδιαφορούσε και συνεχίζει να καταστρέφει τα λίγα που έχουν απομείνει. Ο καπιταλισμός σήμερα γεννά εξαθλίωση αλλά και εκείνους και εκείνες που θέλουν να ξεφύγουν από αυτήν: τους μετανάστες.

Η πανδημία του Covid, που ακόμα συνεχίζει           , έδειξε την ανικανότητα ενός ολόκληρου συστήματος να δώσει μια πραγματική εξήγηση και να λάβει τα απαραίτητα μέτρα. Ενώ εκατομμύρια πέθαιναν, κάποιοι ελάχιστοι έγιναν ακόμα πιο πλούσιοι. Ήδη κάνουν την εμφάνισή τους και άλλες πανδημίες και η επιστήμη παραχωρεί τη θέση της στις ψευδοεπιστήμες και τους τσαρλατανισμούς που μετατρέπονται σε κυβερνητικά πολιτικά προγράμματα.

Βλέπουμε επίσης αυτό που ονομάζουμε Αποδιοργανωμένο Έγκλημα, το οποίο είναι οι ίδιες οι κακές κυβερνήσεις, όλων των πολιτικών κομμάτων, που κρύβονται και διαγκωνίζονται για το χρήμα. Αυτό το Αποδιοργανωμένο Έγκλημα είναι ο κύριος διακινητής ναρκωτικών και ανθρώπων· αυτό που καρπώνεται το μεγαλύτερο μερίδιο από την ομοσπονδιακή βοήθεια· αυτό που απαγάγει, δολοφονεί, εξαφανίζει· αυτό που εμπορεύεται την ανθρωπιστική βοήθεια· αυτό που εκβιάζει, απειλεί και πουλά προστασία μέσω των φόρων, που χρησιμεύουν για να λέει μετά κάποιος υποψήφιος ή υποψήφια ότι τώρα τα πράγματα θα αλλάξουν, ότι τώρα θα αρχίσουν να συμπεριφέρονται σωστά.

Βλέπουμε αυτόχθονες αδερφούς λαούς, οι οποίοι, κουρασμένοι από την καταφρόνηση, την κοροϊδία και τα ψέματα, οπλίζονται για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή για να επιτεθούν στους λευκούς, τους μιγάδες αστούς, τους caxlanes [1]. Και βλέπουμε τους ανθρώπους των πόλεων έντρομους, γιατί αυτοί οι ίδιοι, με την σκατένια συμπεριφορά τους, έθρεψαν αυτό το μίσος το οποίο τώρα υφίστανται και το οποίο πλέον είναι ανεξέλεγκτο. Όπως και στο αλαζονικό Jovel [το Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας], θερίζουν αυτό που έσπειραν.

Και βλέπουμε επίσης με θλίψη να συγκρούονται μεταξύ τους ιθαγενείς που έχουν το ίδιο αίμα και την ίδια γλώσσα. Πολεμούν μεταξύ τους για τις μίζερες οικονομικές παροχές των κακών κυβερνήσεων. Ή για ν’ αρπάξουν ο ένας απ’ τον άλλο τα ελάχιστα που έχουν ή που φτάνουν σ’ αυτούς. Αντί να υπερασπίζονται τη γη, συγκρούονται για ελεημοσύνη.

-*-

Για όλα αυτά είχαμε προειδοποιήσει τους ανθρώπους των πόλεων και τους αυτόχθονες αδελφούς μας πριν από 10 σχεδόν χρόνια. Κάποιοι μας άκουσαν προσεκτικά και πολλοί αδιαφόρησαν. Σα να θεωρούσαν και να θεωρούν ακόμα ότι όλη αυτή η φρίκη είναι πολύ μακριά τους, σε χρόνο και απόσταση. Σα να βλέπουν μόνο αυτό που είναι μπροστά τους. Δεν βλέπουν πιο μακριά. Ή βλέπουν, αλλά δεν τους νοιάζει.

Όπως γνωρίζουμε, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό το σκοτάδι. 10 χρόνια ετοιμαζόμαστε για αυτές τις μέρες του πόνου και της θλίψης, που έρχονται για όσους είμαστε όλα τα χρώματα της γης. 10 χρόνια επανεξέταζοντας αυτοκριτικά όσα κάνουμε και όσα δεν κάνουμε, όσα λέμε και όσα αποσιωπούμε, όσα σκεφτόμαστε και βλέπουμε. Έχουμε προετοιμαστεί παρά τις προδοσίες, τις συκοφαντίες, τα ψέματα, τους παραστρατιωτικούς, τον επικοινωνιακό κλοιό, την περιφρόνηση, τις μνησικακίες και τις επιθέσεις εκείνων που μας κατηγορούν ότι δεν τους υπακούμε.

Το κάναμε σιωπηλά, χωρίς θόρυβο, ήρεμοι και γαλήνιοι, επειδή κοιτάζουμε μακριά, όπως μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας. Και εκεί έξω μας φώναζαν να κοιτάζουμε μόνο εδώ, μόνο σε ένα ημερολόγιο και σε μια γεωγραφία. Πολύ μικρό αυτό που θέλουν να μας κάνουν να κοιτάξουμε. Όμως το δικό μας βλέμμα, ως ζαπατίστας που είμαστε, έχει το μέγεθος της καρδιάς μας, και το ταξίδι μας δεν είναι μιας μέρας, ενός χρόνου, μιας [κυβερνητικής] εξαετίας. Το βήμα μας είναι μεγάλο και αφήνει ίχνη, ακόμα κι αν δεν είναι ορατά τώρα ή τα αγνοούν και περιφρονούν την πορεία μας.

Ξέρουμε καλά ότι δεν ήταν εύκολο. Και τώρα όλα είναι ακόμα χειρότερα, και πρέπει οπωσδήποτε να στρέψουμε το βλέμμα μας σε αυτό το κορίτσι μετά από 120 χρόνια. Με άλλα λόγια, πρέπει να αγωνιστούμε για κάποιον που δεν θα τον γνωρίσουμε. Ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά σας, ούτε τα παιδιά των παιδιών σας και πάει λέγοντας. Και πρέπει να το κάνουμε επειδή είναι καθήκον μας ως ζαπατίστας που είμαστε.

Έρχονται πολλές συμφορές, πόλεμοι, πλημμύρες, ξηρασίες, ασθένειες και, εν μέσω της κατάρρευσης, πρέπει να δούμε μακριά. Εάν οι μετανάστες είναι τώρα χιλιάδες, σύντομα θα είναι δεκάδες χιλιάδες κι αργότερα εκατοντάδες χιλιάδες. Έρχονται συγκρούσεις και θάνατος μεταξύ αδελφών, μεταξύ γονιών και παιδιών, μεταξύ γειτόνων, μεταξύ φυλών, μεταξύ θρησκειών, μεταξύ εθνοτήτων. Τα μεγάλα οικοδομήματα θα παραδοθουν στις φλόγες και κανείς δεν θα ξέρει να πει γιατί, ή ποιος, ή για ποιον λόγο. Μπορεί να φαίνεται το αντίθετο, αλλά όχι, τα πράγματα θα γίνονται όλα και χειρότερα.

Αλλά, όπως και όταν δουλεύουμε τη γη βλέπουμε την τορτίγια, τα ταμάλες, το ποσόλ στα σπίτια μας πριν καν τα σπείρουμε, έτσι πρέπει και τώρα να δούμε αυτό το κορίτσι.

Αν δεν κοιτάξουμε τώρα αυτό το κορίτσι που είναι ήδη με τη μητέρα της, αλλά σε 120 χρόνια από τώρα, τότε δεν θα καταλάβουμε τι κάνουμε. Δεν θα μπορέσουμε να το εξηγήσουμε ούτε στους ίδιους μας τους συντρόφους και τις συντρόφισσες. Και πολύ λιγότερο θα καταλάβουν οι αδελφοί λαοί, οργανώσεις και άτομα από άλλες γεωραφίες.

Μπορούμε να επιβιώσουμε από τη θύελλα ως κοινότητες ζαπατίστας που είμαστε. Όμως τώρα δεν πρόκειται μόνο για αυτό, τώρα πρέπει να διασχίσουμε αυτήν και άλλες καταιγίδες που έρχονται, να διασχίσουμε τη νύχτα και να φτάσουμε σε εκείνο το πρωινό, 120 χρόνια αργότερα, που ένα κορίτσι αρχίζει να μαθαίνει ότι να είσαι ελεύθερη σημαίνει επίσης να είσαι υπεύθυνη για αυτήν την ελευθερία.

Γι’ αυτό, με το βλέμμα μας σε εκείνο το κορίτσι εκεί μακριά, θα κάνουμε τις αλλαγές και τις προσαρμογές που έχουμε συζητήσει και συμφωνήσει από κοινού αυτά τα χρόνια και για τις οποίες έχουμε ήδη διαβουλευτεί με όλους τους ζαπατιστικούς λαούς.

Εάν κάποιος σκέφτεται ότι θα μας απονείμουν βραβείο ή θα μας κάνουν άγαλμα ή θα μας δώσουν μια θέση σε ένα μουσείο ή θα μας γράψει με χρυσά γράμματα η ιστορία ή θα κερδίσουμε χρήματα και ευχαριστίες,…λοιπόν… ήρθε η ώρα να ψάξει κάπου αλλού. Γιατί το μόνο που θα κερδίσουμε είναι ότι, όταν πια έρθει η ώρα να πεθάνουμε, να μπορούμε να πούμε «έκανα αυτό που μου αναλογούσε» και να ξέρουμε πως αυτό δεν θα είναι ψέμα.

-*-

Σιώπησε ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές, σαν να περίμενε κάποιον να αποχωρήσει. Κανείς δεν το έκανε. Συνέχισαν να συζητούν, να συνεισφέρουν, να σχεδιάζουν. Έφτασε η ώρα του φαγητού και ρώτησαν πότε θα διέκοπταν για να ξεκουραστούν.

Ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές απάντησε: «Σύντομα, σε 120 χρόνια από τώρα».

-*-

Θα είμαι ειλικρινής, ως συνήθως. Εγώ, ο λοχαγός, μπορώ να ονειρευτώ εκείνη τη στιγμή που ένα κορίτσι θα γεννηθεί χωρίς φόβο, που θα είναι ελεύθερη και υπεύθυνη γι’ αυτό που κάνει και γι’ αυτό που δεν κάνει. Μπορώ ακόμα και να το φανταστώ. Θα μπορούσα και να γράψω ένα παραμύθι ή μια ιστορία γι’ αυτό. Αλλά αυτές οι γυναίκες και οι άνδρες που έχω μπροστά και στο πλευρό μου, ιθαγενείς ζαπατίστας με ρίζες Μάγια, οι διοικητές και οι διοικήτριές μου, δεν ονειρεύονται, ούτε φαντάζονται αυτό το κορίτσι. Το βλέπουν, το κοιτάζουν. Και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν έτσι ώστε να γεννηθεί αυτό το κορίτσι, να περπατήσει, να παίξει, να μάθει και να μεγαλώσει σε έναν άλλο κόσμο… σε 120 χρόνια από τώρα.

Όπως όταν κοιτάζουν το βουνό. Υπάρχει κάτι στο βλέμμα τους, σαν να κοιτάζουν πέρα από το χρόνο και το χώρο. Κοιτάζουν την τορτίγια, τα ταμάλες και το ποσόλ στο τραπέζι. Και ξέρουν ότι δεν είναι γι’ αυτούς, αλλά για ένα κορίτσι που ούτε καν υπάρχει στην πρόθεση εκείνων που θα είναι οι γονείς της, επειδή ούτε κι αυτοί έχουν γεννηθεί ακόμα. Ούτε αυτοί, ούτε οι γονείς τους, ούτε οι παππούδες τους, ούτε οι προπάπποι τους, ούτε οι προ-προπάπποι τους, και πάει λέγοντας, έως και 7 γενιές. Εφτά γενιές που αρχίζουν να μετράνε από αυτήν την Dení, την Dení της Πρώτης Γενιάς.

Πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Μόνο που θα πάρει λίγο χρόνο, αλλά όχι και πολύ. Μόλις λίγο παραπάνω από έναν αιώνα.

Από τα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού.

Εξεγερμένος Καπιτάν Μάρκος.

Μεξικό, Νοέμβριος 2023.

Υ.Γ. – Κάθε βόμβα που πέφτει στη Γάζα πέφτει επίσης στις πρωτεύουσες και στις μητροπόλεις του κόσμου, μόνο που δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα. Από τα ερείπια θα γεννηθεί η φρίκη του αυριανού πολέμου.

Υ.Γ. ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ (στις παραμονές, πριν περίπου 120 χρόνια):

– «Δεν θα ήταν καλύτερο να κηρύξετε με ειλικρίνεια τον πόλεμο;

Ο καθηγητής απάντησε απλά: – Η κυβέρνησή μας θέλει, χωρίς αμφιβολία, να είναι οι άλλοι που θα τον κηρύξουν. Ο ρόλος του θύματος είναι πάντα ο πιο ευχάριστος και δικαιολογεί όλες τις επόμενες αποφάσεις, όσο ακραίες και να φαίνονται. Έχουμε ανθρώπους που ζουν καλά και δεν θέλουν πόλεμο. Είναι βολικό να τους κάνουμε να πιστέψουν ότι είναι οι εχθροί που μας τον επιβάλλουν, έτσι ώστε να αισθάνονται την ανάγκη να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Μόνο τα ανώτερα πνεύματα μπορούν να καταλήξουν στην πεποίθηση ότι οι μεγάλες πρόοδοι επιτυγχάνονται μόνο με το σπαθί και ότι ο πόλεμος, όπως είπε ο μεγάλος μας Treitschke,[1] είναι η υψηλότερη μορφή προόδου». Οι τέσσερις ιππότες της Αποκάλυψης (1916), του Vicente Blasco Ibáñez (Ισπανία 1867-1928).

1 caxlanes: Λέξη των γλωσσών Μάγια που σημαίνει «μιγάδες», «λευκοί», «άνθρωποι της υψηλής αστικής τάξης»

2 [ΣτΜ] Heinrich Gotthard Freiherr von Treitschke (1834-1896), υποστηρικτής της αυταρχικής πολιτικής εξουσίας και της ενότητας της Γερμανίας μέσω της πρωσικής εξουσίας.

No hay comentarios »

No hay comentarios todavía.

RSS para comentarios de este artículo.

Deja un comentario