enlaceZapatista

ΜΟΛΙΣ 500 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

ΜΟΛΙΣ 500 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ  ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΩΝ ΛΑΩΝ

Μαδρίτη, 13 Αυγούστου 2021.

Η ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΗ ΝΑΥΤΙΚΗ ΜΟΙΡΑ,  ΕΠΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΗ ΜΟΙΡΑ 421

13 Αυγούστου 2021.

Αδερφές, αδερφοί, αδερφοίες:

Σύντροφοι, συντρόφισσες, συντροφόισσες:

Με τη φωνή μας σάς μιλούν οι ζαπατιστικές κοινότητες.

Αρχικά θέλουμε να ευχαριστήσουμε.

Να σας ευχαριστήσουμε που μας καλέσατε.

Να σας ευχαριστήσουμε που μας δεχτήκατε.

Να σας ευχαριστήσουμε που μας φιλοξενήσατε.

Να σας ευχαριστήσουμε που μας δώσατε τροφή.

Να σας ευχαριστήσουμε που μας φροντίζετε.

Αλλά κυρίως να σας ευχαριστήσουμε που, παρά τις διαφορές και τις αντιπαλότητές σας, συμφωνήσατε για αυτό εδώ, αυτό που σήμερα κάνουμε. Ίσως σε σας φαντάζει λίγο, αλλά για εμάς, τους ζαπατιστικούς λαούς, είναι πολύ μεγάλο.

– * –

Είμαστε ζαπατίστας, απόγονοι των Μάγια.

Είμαστε από μια γεωγραφία που ονομάζεται Μεξικό και διασχίσαμε τον ωκεανό για να σας πούμε αυτά τα λόγια, για να βρεθούμε μαζί σας, να σας ακούσουμε, να μάθουμε από εσάς.

Είμαστε από το Μεξικό και σε σας, μαζί σας, βρήκαμε αγάπη, φροντίδα, σεβασμό.

Το κράτος του Μεξικού και οι κυβερνήσεις του δεν μας αναγνωρίζουν ως πολίτες εκείνης της γεωγραφίας. Είμαστε παράξενοι, ξένοι, ανεπιθύμητοι, άκαιροι στην ίδια τη γη που καλλιεργούσαν οι πρόγονοί μας.

Για το κράτος του Μεξικού είμαστε «εκτός εποχής». Αυτό λέει το πιστοποιητικό γέννησης που, μετά από πολλά έξοδα και ταξίδια από τις κοινότητές μας στα γραφεία της κακής κυβέρνησης, καταφέραμε να αποκτήσουμε. Και το κάναμε για να μπορέσουμε να φτάσουμε ως εσάς.

Αλλά δε φτάσαμε ως εδώ για να παραπονεθούμε. Ούτε καν για να καταγγείλουμε την κακή κυβέρνηση που υπομένουμε.

Σας τα λέμε αυτά μόνο γιατί  είναι αυτή η ίδια κακή κυβέρνηση που απαίτησε από το ισπανικό κράτος να ζητήσει συγνώμη για όσα συνέβησαν εδώ και 500 χρόνια.

Πρέπει να καταλάβετε ότι, πέρα από το ότι είναι ξεδιάντροπη, η κακή κυβέρνηση του Μεξικού αγνοεί και την ιστορία. Και τη διαστρέφει και την πλάθει όπως τη βολεύει.

Ας αφήσουμε λοιπόν καλύτερα στην άκρη τις κακές κυβερνήσεις που υπομένει ο καθένας και η καθεμιά μας στη γεωγραφία του.

Είναι απλώς επιστάτες, υπάκουοι υπάλληλοι ενός μεγαλύτερου εγκληματία.

– * –

Όσοι και όσες απαρτίζουμε τη ναυτική ζαπατιστική μοίρα και που μας γνωρίζετε ως Μοίρα 421, είμαστε σήμερα μπροστά σας, αλλά δεν είμαστε παρά το προανάκρουσμα μιας μεγαλύτερης αποστολής. Μιας ομάδας 501 αντιπροσώπων. Και είμαστε 501 απλώς για να δείξουμε στις κακές κυβερνήσεις ότι πάμε πιο μπροστά από αυτές. Ενώ αυτές προσομοιώνουν έναν ψεύτικο εορτασμό 500 ετών, εμείς βαδίζουμε ήδη σ’ αυτό που ακολουθεί: τη ζωή.

Το έτος 501 θα διατρέξουμε τις γωνιές αυτής της ανυπότακτης γης.

Αλλά μην ανησυχείτε. Οι 501 απεσταλμένοι και απεσταλμένες μας δεν θα έρθουν με τη μία. Θα φτάνουν κατά κύματα.

Αυτή τη στιγμή, στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού, προετοιμάζεται η αερομεταφερόμενη ζαπατιστική ομάδα, την οποία ονομάζουμε «Η Εκτός Εποχής» και αποτελείται από γυναίκες, άνδρες, αγόρια και κορίτσια ζαπατίστας.

Με αυτήν την αερομεταφερόμενη ομάδα θα ταξιδέψει επίσης μια αντιπροσωπεία από το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο – Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης και από το Μέτωπο των Λαών για την Υπεράσπιση της Γης και του Νερού.

Όλοι, όλες, ολόες υπέφεραν για να αποκτήσουν τα απαραίτητα έγγραφα και τα εμβόλια. Αρρώστησαν και συνήλθαν. Πείνασαν και βρέθηκαν μακριά από τις οικογένειές τους, τις κοινότητές τους, τη γη τους, τη γλώσσα τους, τον πολιτισμό τους.

Αλλά όλες, ολόες, όλοι είναι εμψυχωμένοι και ενθουσιασμένοι που θα σας συναντήσουν. Όχι σε μεγάλες εκδηλώσεις, αλλά στους τόπους όπου αντιστέκεστε, εξεγείρεστε, αγωνίζεστε.

Ίσως κάποιος να νομίζει ότι μας ενδιαφέρουν οι μεγαλειώδεις εκδηλώσεις και ο αντίκτυπός τους στα μέσα ενημέρωσης, και να αποτιμά έτσι τις επιτυχίες και τις αποτυχίες.

Αλλά εμείς έχουμε μάθει ότι οι σπόροι ανταλλάσσονται, σπέρνονται και αναπτύσσονται στο καθημερινό, στο ίδιο το δικό μας χώμα, με τη γνώση του καθενός και της καθεμιάς.

Το αύριο δε γεννιέται στο φως. Καλλιεργείται, φροντίζεται και γεννιέται στις αδιόρατες σκιές του ξημερώματος, όταν η νύχτα μόλις αρχίζει να υποχωρεί.

Οι σεισμοί που συγκλονίζουν την ιστορία της ανθρωπότητας ξεκινούν με ένα απόμακρο, σχεδόν ανεπαίσθητο «φτάνει πια!». Μια νότα παράταιρη στη μέση του θορύβου. Μια ρωγμή στο τείχος.

– * –

Γι’ αυτό δεν ερχόμαστε να φέρουμε συνταγές, να επιβάλλουμε οράματα και στρατηγικές, να υποσχεθούμε μέλλοντα λαμπρά που θα έρθουν ως δια μαγείας, γεμάτες πλατείες, άμεσες λύσεις. Ούτε ερχόμαστε να σας καλέσουμε σε μαγικές συγκεντρώσεις.

Ερχόμαστε να σας ακούσουμε.

Δεν θα είναι εύκολο, είναι αλήθεια.

Είμαστε τόσο διαφορετικοί, τόσο αλλιώτικοι, τόσο μακρινοί, τόσο άλλοι και, κυρίως, τόσο αντιφατικοί.

Μας χωρίζουν πολλά πράγματα.

Ίσως, μιλώντας, δεν αφηγούμαστε μόνο την ιστορία μας αλλά δηλώνουμε, ακούσια ή όχι, και την πεποίθηση ότι είναι το δικό μας αυτό που αξίζει, ότι είναι η αλήθεια.

Κάθε ματιά στο παρελθόν μάς χωρίζει. Και αυτή η διαφορά δεν είναι για το τίποτα. Σε κάθε ματιά υπάρχει οργή και πόνος που δικαιολογημένα καιροφυλακτούν.

Είναι αλήθεια ότι, κοιτάζοντας την ιστορία του παρελθόντος, οι άνθρωποι ψάχνουμε να βρούμε αυτό που επιθυμούμε. Είτε πρόκειται για οργή, είτε για μνησικακίες και καταδίκες είτε για αθωώσεις. Ακόμα κι αν υπάρχουν σοβαρές και σε βάθος μελέτες, οι άνθρωποι ψάχνουμε αυτό που μας βολεύει, αυτό που μας δίνει δίκιο. Αυτό που μας δικαιώνει. Και το ανάγουμε σε «αλήθεια».

Έτσι μπορούμε να δικάσουμε και να καταδικάσουμε. Αλλά η δικαιοσύνη απομένει ξεχασμένη.

Και έτσι μπορούμε να βρούμε πολλά πράγματα που μας χωρίζουν και μας φέρνουν αντιμέτωπους.

Τσακωνόμαστε στην οικογένειά μας, στην ομάδα μας, τη συλλογικότητα, την οργάνωση. Στη γειτονιά μας. Στην περιοχή μας. Στη γεωγραφία μας.

Καθένας έχει έναν πόνο που τον σημαδεύει. Μια οργή που τον κινεί.

Αυτοί οι πόνοι και αυτές οι οργές, που δεν είναι λίγες, υπάρχουν.

Όμως οι ζαπατιστικοί λαοί λέμε ότι μόνο μια πιο μεγάλη απειλή, ένας πιο τρομερός πόνος, μια μεγαλύτερη οργή, είναι εκείνη που μπορεί να μας κάνει να συμφωνήσουμε για να κατευθύνουμε αυτή την οργή και αυτόν τον πόνο πιο ψηλά, προς τα επάνω.

Δεν είναι ότι θα εξαφανιστούν οι διαφορές που έχουμε, όπως στις ψευδείς εκκλήσεις για «ενότητα» που συνηθίζουν να κάνουν οι αποπάνω όταν οι αποκάτω τους ζητούν λογαριασμό.

Όχι. Αυτό για το οποίο μιλάμε εμείς οι ζαπατιστικές κοινότητες είναι μία αιτία, ένα κίνητρο, ένας στόχος: η ζωή.

Δεν πρόκειται για εγκατάλειψη πεποιθήσεων και αγώνων. Αντίθετα. Πιστεύουμε ότι οι αγώνες των γυναικών, των άλλων, των εργαζομένων, των ιθαγενών, όχι μόνο δεν πρέπει να σταματήσουν, αλλά να γίνουν βαθύτεροι και πιο ριζοσπαστικοί. Ο καθένας τους αντιμετωπίζει ένα ή και περισσότερα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας.

Γιατί όλοι αυτοί οι αγώνες, οι δικοί σας και οι δικοί μας, των ζαπατιστικών λαών, είναι αγώνες για τη ζωή.

Όσο όμως δεν καταστρέφουμε το τέρας στην καρδιά του, θα συνεχίσουν να φυτρώνουν και να αλλάζουν μορφή τα κεφάλια του, με όλο και μεγαλύτερη σκληρότητα.

– * –

Τώρα, σε αυτούς τους καιρούς, παρακολουθούμε και υποφέρουμε μια γιγαντιαία καταστροφή: αυτήν της φύσης, συμπεριλαμβανόμενης της ανθρωπότητας

Γιατί κάτω από τα ερείπια, τη στάχτη, τη λάσπη, τα μολυσμένα νερά, τις πανδημίες, την εκμετάλλευση, την περιφρόνηση, την λεηλασία, το έγκλημα, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, υπάρχουν ανθρώπινες υπάρξεις χωρίς ζωή. Και κάθε ζωή είναι μια ιστορία που γίνεται αριθμός, στατιστική, λήθη.

Το μέλλον, η ιστορία που έρχεται, είναι -όπως και το παρόν- ένας πραγματικός εφιάλτης. Και, όταν σκεφτόμαστε ότι δεν μπορεί να είναι χειρότερο, έρχεται η πραγματικότητα να μας το χτυπήσει κατάμουτρα.

Και τότε ο καθένας φροντίζει μόνο για τον εαυτό του και, στις καλύτερες περιπτώσεις, για τους οικείους του: την οικογένειά του, τους φίλους του, τους γνωστούς του.

Αλλά, όπως σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε κάθε καρδιά που χτυπά, υπάρχει μια τωρινή και μια μελλοντική δυστυχία, υπάρχει επίσης και αντίσταση, εξέγερση, αγώνας για τη ζωή.

Επειδή το να ζεις δεν είναι απλά το να μην πεθαίνεις, ούτε το να επιβιώνεις. Να ζεις σαν άνθρωπος σημαίνει να ζεις με ελευθερία. Το να ζεις είναι τέχνη, είναι επιστήμη, είναι χαρά, είναι χορός, είναι αγώνας.

Και φυσικά, το να ζεις σημαίνει επίσης να διαφωνείς με το ένα ή το άλλο, να μαλώνεις, να συζητάς, να αντιπαρατίθεσαι.

Υπάρχει λοιπόν κάποιος ή κάτι που μας εμποδίζει να ζήσουμε, που μας αφαιρεί την ελευθερία, που μας εξαπατά, μας κοροϊδεύει, μας ακινητοποιεί, μας στερεί τον κόσμο με δαγκώματα, κοψίματα, πληγές.

Θα μπορούσαμε να επιλέξουμε τον υπεύθυνο. Να βρούμε έναν ένοχο. Να τον αντιμετωπίσουμε και να αποδώσουμε δικαιοσύνη. Κάποιος ή κάτι να πληρώσει, να απαντήσει για τον αυτόν πόνο που μας αφήνει μόνους, μόνοι, μόνοες. Που μας στριμώχνει σε ένα νησί όλο και πιο μικρό, τόσο μικροσκοπικό που μόνο το «εγώ» του καθενός χωράει.

Αλλά ακόμα και εκεί, στο μικρό νησί, μακριά από όλα και όλους, μας αναγκάζουν να είμαστε κάτι άλλο, να μην είμαστε αυτό που είμαστε. Η ατομική μας ιστορία, που αποτελεί μέρος της συλλογικής ιστορίας, ένα δωμάτιο, ένα σπίτι, μια γειτονιά, μια κοινότητα, μια γεωγραφία, μια αιτία, πρέπει να αλλάξει και να προδοθεί για να γίνει μέρος ενός άλλου πράγματος: Μια γυναίκα της αρεσκείας του άνδρα. Μια αλλόη αποδεκτή από την ετεροκανονικότητα. Μια νεολαία προς ικανοποίηση των ενηλίκων. Ένα γήρας ανεκτό από τη νεότητα. Μια παιδική ηλικία αμφισβητούμενη από νέους, ενήλικες, ηλικιωμένους. Ένα εργατικό δυναμικό, αποτελεσματικό και υπάκουο στον επιστάτη. Ένας επιστάτης στα γούστα του Αφεντικού.

Και όλη αυτή η πίεση για να μετατραπούμε σε αυτό που δεν είμαστε, έχει τη μορφή της βίας.

Και είναι δομική αυτή η βία. Όλο το σύστημα είναι φτιαγμένο για να επιβάλλει το καλούπι της κανονικότητας.

Αν είμαστε γυναίκες, οφείλουμε να συμμορφωθούμε με το καλούπι των ανδρών.

Αν είμαστε αλλόες, οφείλουμε να μπούμε στο καλούπι του ετεροσεξουαλικού.

Για παράδειγμα, βλέπετε ότι υπάρχουν ακόμη και κλινικές για να «διορθώνεται» η σεξουαλική διαφορά.

Λοιπόν, το σύστημα είναι μια γιγαντιαία και βάναυση κλινική που «θεραπεύει» την «ανωμαλία». Μια μηχανή που επιτίθεται, απομονώνει και εξαφανίζει το άλλο, το διαφορετικό.

Έτσι μας αντιμετωπίζουν, μέρα και νύχτα, θέλοντας να μας δαμάσουν, επιζητώντας να μας εξημερώσουν.

Και εμείς, λοιπόν, αντιστεκόμαστε. Όλη η ζωή,  γενιές ολόκληρες αντιστεκόμαστε, εξεγειρόμαστε. Λέγοντας «όχι» στην επιβολή. Κραυγάζοντας «ναι» στη ζωή.

Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, είναι αλήθεια. Θα μπορούσαμε να πάμε 5 αιώνες πίσω και να δούμε την ίδια ιστορία.

Και το γελοίο με όλα αυτά είναι ότι αυτοί που μας καταπιέζουν τώρα, παριστάνουν τους «απελευθερωτές» μας.

– * –

Ωστόσο, υπάρχει κάτι διαφορετικό. Και αυτό το διαφορετικό είναι ότι με τον πόνο μας ενώθηκε κι ο πόνος της γης, της φύσης.

Και εδώ μπορεί να συμφωνήσουμε ή όχι. Μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι αλήθεια, ότι οι πανδημίες θα τελειώσουν, ότι οι καταστροφές θα σταματήσουν, ότι ο κόσμος, η ζωή μας στον κόσμο, θα ξαναγίνει όπως ήταν πριν. Ακόμα κι αν αυτό το «πριν» ήταν και είναι πόνος, καταστροφή και αδικία.

Εμείς, οι ζαπατιστικοί λαοί, σκεφτόμαστε πως όχι. Όχι μόνο δε θα ξαναγίνει όπως πριν, αλλά θα χειροτερέψει.

Εμείς οι ζαπατιστικές κοινότητες κατονομάζουμε τον υπεύθυνο για αυτά τα δεινά και τον αποκαλούμε «καπιταλισμό».

Και επίσης λέμε ότι μόνο με την ολοκληρωτική καταστροφή αυτού του συστήματος θα γίνει δυνατό ο καθένας μας, σύμφωνα με τον τρόπο του, το ημερολόγιό του και τη γεωγραφία του, να χτίσει κάτι άλλο.

Όχι τέλειο, αλλά σίγουρα καλύτερο.

Και αυτό που θα  χτιστεί, αυτές οι νέες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ της ανθρωπότητας και της φύσης, θα έχουν το όνομα που κάνει κέφι στον καθέναν.

Και ξέρουμε ότι δεν θα είναι εύκολο. Ότι ήδη δεν είναι.

Και ξέρουμε καλά ότι δεν θα μπορέσουμε μόνοι, πολεμώντας ο καθένας και η καθεμιά στο χωραφάκι του ενάντια στο κεφάλι της Λερναίας Ύδρας που του έτυχε να υποστεί, την ώρα που η καρδιά του τέρατος ξαναγεννιέται και μεγαλώνει ακόμη περισσότερο.

Και πάνω απ’ όλα ξέρουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να αντικρίσουμε εκείνο το αύριο που επιτέλους το τέρας θα καεί και θα καταστραφεί μέχρι να μείνει μόνο μια κακή ανάμνηση από αυτό.

Αλλά ξέρουμε επίσης ότι θα κάνουμε εκείνο που μας αναλογεί, έστω και αν είναι μικρό, έστω κι αν ξεχαστεί από τις επόμενες γενιές.

– * –

Οι ζαπατιστικές κοινότητες, βλέπουμε σημάδια.

Ίσως όμως και να κάνουμε λάθος σαν λαοί.

Βλέπετε, είμαστε -λένε- αδαείς, οπισθοδρομικοί, συντηρητικοί, αντίπαλοι της προόδου, προνεωτερικοί, βάρβαροι, απολίτιστοι, ακατάλληλοι και άβολοι.

Ίσως και να ‘ναι έτσι.

Ίσως είμαστε καθυστερημένοι γιατί ως γυναίκες που είμαστε ή ως αλλόες, μπορούμε να βγούμε να περπατήσουμε χωρίς φόβο ότι θα μας επιτεθούν, θα μας βιάσουν, θα μας διαμελίσουν, θα μας εξαφανίσουν.

Ίσως είμαστε ενάντια στην πρόοδο επειδή εναντιωνόμαστε στα μεγάλα έργα που καταστρέφουν τη φύση και μας καταστρέφουν ως λαούς, και που κληρονομούν τον θάνατο για τις γενιές που ακολουθούν.

Ίσως είμαστε ενάντια στη νεωτερικότητα επειδή είμαστε αντίθετοι με ένα τρένο, έναν αυτοκινητόδρομο, ένα φράγμα, ένα θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο, ένα εμπορικό κέντρο, ένα αεροδρόμιο, ένα ορυχείο, μια εναπόθεση τοξικών ουσιών, την καταστροφή ενός δάσους, τη ρύπανση των ποταμών και των λιμνοθαλασσών, τη λατρεία των ορυκτών καυσίμων.

Ίσως είμαστε καθυστερημένοι γιατί τιμούμε τη γη αντί για τα χρήματα.

Ίσως είμαστε βάρβαροι επειδή καλλιεργούμε το φαγητό μας. Γιατί εργαζόμαστε για να ζούμε και όχι για να κερδίζουμε αμοιβές.

Ίσως είμαστε ακατάλληλοι και άβολοι επειδή κυβερνούμε τον εαυτό μας ως οι λαοί που είμαστε. Επειδή θεωρούμε το έργο της διακυβέρνησης ως μια ακόμη κοινοτική δουλειά που πρέπει να εκπληρώσουμε.

Ίσως είμαστε εξεγερμένοι επειδή δεν ξεπουλιόμαστε, δεν παραδινόμαστε, δεν παραιτούμαστε.

Ίσως είμαστε όλοι αυτά που λένε για εμάς.

– * –

Αλλά κάτι βλέπουμε, κάτι ακούμε, κάτι ξέρουμε ότι συμβαίνει και ότι πρόκειται να συμβεί.

Και γι’ αυτό είμαστε σε αυτό το ταξίδι. Γιατί σκεφτόμαστε και ξέρουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που αγωνιζόμαστε, ότι δεν είμαστε οι μόνοι που βλέπουμε τι συμβαίνει και τι πρόκειται να συμβεί.

Η  δική μας γωνιά του κόσμου είναι μια μικρή γεωγραφία του αγώνα για τη ζωή.

Αναζητούμε και άλλες γωνιές και θέλουμε να μάθουμε από αυτές.

Γι’ αυτό φτάσαμε ως εδώ, κι όχι για να σας φέρουμε κατηγορίες, προσβολές, απαιτήσεις για ανεξόφλητα χρέη.

Παρόλο που είναι της μόδας και παρότι κάποιος θα έλεγε ότι ναι, ότι έχουμε δίκιο σε αυτές τις απαιτήσεις αλλά μιας και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε αυτό το δίκιο μας, αυτοί, οι κακές κυβερνήσεις, θα αναλάβουν να το κάνουν για εμάς.

Και παρόλο που είναι της μόδας οι κακές κυβερνήσεις να κρύβονται πίσω από ψευτοεθνικισμούς. Και παρόλο που πίσω από τη σημαία του εθνικισμού, μπορούμε να κρυφτούμε τόσο εμείς όσο και αυτός που μας καταπιέζει, αυτός που μας καταδιώκει, μας δολοφονεί, μας διαχωρίζει και μας πολεμά. Παρόλο που… παρόλα αυτά, ΟΧΙ. Δεν ήρθαμε για αυτό.

Πίσω από τους εθνικισμούς δεν κρύβονται μόνο οι διαφορές, κρύβονται επίσης -και πάνω απ’ όλα- τα εγκλήματα. Κάτω από τον ίδιο εθνικισμό, κρύβονται ο βίαιος άντρας και η βιασμένη γυναίκα, η ετεροφυλοφιλική μισαλλοδοξία και η διωκόμενη ετερότητα, ο πολιτισμός της λεηλασίας και οι εκμηδενισμένοι αυτόχθονες λαοί, το εκμεταλλευτικό κεφάλαιο και οι υποτελείς εργάτες, οι πλούσιοι και οι φτωχοί.

Οι εθνικές σημαίες κρύβουν περισσότερα από όσα δείχνουν, πολύ περισσότερα.

Επειδή εμείς έτσι τα σκεφτόμαστε όλα αυτά, η δέσμευσή μας στον αγώνα για ζωή παγκόσμια. Δεν αναγνωρίζει σύνορα, γλώσσες, χρώματα, φυλές, ιδεολογίες, θρησκείες, φύλα, ηλικίες, μεγέθη, σημαίες.

Αυτός είναι ο λόγος που το δικό μας είναι ένα Ταξίδι για τη Ζωή.

– * –

Αυτή είναι μια από τις λίγες φορές που θα μιλήσουμε σε μια εκδήλωση όπου λίγοι μιλάνε και πολλοί ακούνε.

Και επωφελούμαστε για να εκφράσουμε, με σεβασμό, ένα αίτημα:

Διηγηθείτε μας την ιστορία σας. Δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλη ή μικρή.

Διηγηθείτε μας την ιστορία σας της αντίστασης, της εξέγερσης. Τους πόνους σας, τις οργές σας, τα «όχι» και τα «ναι» σας.

Γιατί εμείς, οι ζαπατιστικές κοινότητες, ήρθαμε να ακούσουμε και να μάθουμε την ιστορία που υπάρχει σε κάθε δωμάτιο, σε κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε κοινότητα, σε κάθε γλώσσα, σε κάθε τρόπο ή και δίχως τρόπο.

Γιατί, μετά από τόσα χρόνια, έχουμε μάθει ότι σε κάθε ανυπακοή, σε κάθε εξέγερση, σε κάθε αντίσταση, υπάρχει μια κραυγή για τη ζωή.

Και, σύμφωνα με εμάς, τους ζαπατιστικούς λαούς, για αυτό πρόκειται: για τη ζωή.

Και όταν μια μέρα κάποιος σας ρωτήσει «γιατί ήρθαν οι ζαπατίστας;» μαζί μπορούμε να απαντήσουμε, χωρίς να λυπάστε και χωρίς να ντρεπόμαστε: «ήρθαν για να μάθουν».

500 χρόνια αργότερα, οι κοινότητες των ζαπατίστας ήρθαν να μας ακούσουν.

Από τη Μαδρίτη, στη γεωγραφία που ονομάζουν Ισπανία,
και σε αυτά τα εδάφη και κάτω από αυτούς τους ουρανούς που μετονομάστηκαν σε
SLUMIL K´AJXEMK´OP, που πάει να πει  «ανυπότακτη γη».

Εκ μέρους των ζαπατιστικών κοινοτήτων

Η Ναυτική Ζαπατιστική Μοίρα, που ονομάζεται «Μοίρα 421».
Πλανήτης Γη. 13 Αυγούστου, μόλις 500 χρόνια μετά.

Rage Against The Machine «Wake Up»

No hay comentarios »

No hay comentarios todavía.

RSS para comentarios de este artículo.

Deja un comentario