enlaceZapatista

ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ. ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9ης ΜΑΡΤΙΟΥ.

ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ. ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9^ης ΜΑΡΤΙΟΥ.

ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ.
ΜΕΞΙΚΟ.

1^η Μαρτίου 2020

Προς τις Γυναίκες που αγωνίζονται στο Μεξικό και στον Κόσμο.

Από: Τις Ιθαγενείς Γυναίκες Ζαπατίστας του EZLN.

Συντρόφισσα και αδελφή:

Σε χαιρετίζουμε εκ μέρους των ιθαγενών γυναικών ζαπατίστας όλων των ηλικιών, από τα βρέφη έως τις σοφότερες, δηλαδή τις ηλικιωμένες. Ελπίζουμε να είσαι καλά και να αγωνίζεσαι μαζί με τις οικογένειες, τις αδελφές και τις συντρόφισσές σου.

Εδώ έχουμε πολλά προβλήματα λόγω των παραστρατιωτικών που σήμερα ανήκουν στο κόμμα Morena και πριν ήταν στο PRI, στο PAN, στο PRD και στο Οικολογικό Πράσινο.  

Όμως δε θέλουμε να σου μιλήσουμε γι’ αυτό, αλλά για κάτι πολύ πιο επείγον και σημαντικό: για την απίστευτη βία κατά των γυναικών που όχι μόνο δεν έχει σταματήσει αλλά αυξάνεται και γίνεται όλο και πιο ωμή και βάναυση. Οι δολοφονίες και οι εξαφανίσεις των γυναικών έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, που αγγίζει την  παράνοια,  κάτι το οποίο παλιότερα δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε. Καμία γυναίκα, ανεξαρτήτου ηλικίας, κοινωνικής τάξης, πολιτικής στράτευσης, χρώματος, φυλής ή θρησκείας, δεν είναι ασφαλής. Ίσως να θεωρούσαμε ότι οι πλούσιες, οι γυναίκες που κυβερνούν και οι διάσημες είναι ασφαλείς αφού έχουν τους σωματοφύλακες και τους αστυνομικούς να τις προστατεύουν. Κι όμως, ούτε αυτές είναι ασφαλείς, αφού πολύ συχνά, η βία που μας εξαφανίζει, μας απαγάγει και μας δολοφονεί προέρχεται από συγγενείς, φίλους και γνωστούς.  

Πρέπει να σταματήσει αυτή η βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Για το λόγο αυτό, απευθύναμε στις γυναίκες το παρακάτω κάλεσμα: να διαδηλώσουμε, στις 8 του Μάρτη του 2020, η καθεμιά σύμφωνα με τον τρόπο, τον τόπο και το χρόνο της. Και ως βασικό αίτημα αυτών των διαδηλώσεων προτείναμε να είναι το εξής: να σταματήσει η βία κατά των γυναικών, δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι δεν ξεχνάμε εκείνες που εξαφανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις όλων των πολιτικών αποχρώσεων – τρίχρωμων, μπλε, πράσινων, κίτρινων, βυσσινί, πορτοκαλί, καφέ ή όποιου άλλου χρώματος. Γιατί είναι όλες ίδιες.  Προτείναμε, επίσης, να φορέσει η καθεμιά μας κάτι μαύρο στα ρούχα, ως σύμβολο του πένθους μας για τη μαζική σφαγή των γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και για να υπενθυμίσουμε αφενός στις κακές κυβερνήσεις και αφετέρου σε εκείνες που μας λείπουν, ότι δεν τις ξεχνάμε. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ούτε τα μωρά δεν είναι πλέον ασφαλή.

Αδελφή και συντρόφισσα:

Πριν λίγες μέρες, πληροφορηθήκαμε πως μια ομάδα φεμινιστριών αδελφών της πολιτείας Veracruz, οι «Μάγισσες της Θάλασσας», είχε μια πολύ καλή ιδέα. Πήρε την πρωτοβουλία να προτείνει να γίνει στις 9 Μαρτίου μια κινητοποίηση/διαμαρτυρία «απουσίας» ενάντια στη βία. Δηλαδή, μια Απεργία Γυναικών, ώστε όλοι να δουν και να νιώσουν πώς θα ήταν η ζωή χωρίς γυναίκες.  

Με άλλα λόγια, να μην πάμε στη δουλειά ή για ψώνια, να μη μετακινηθούμε, να μη μπορούν να μας δουν. Γιατί, αυτό που μας λέει ξεκάθαρα το σύστημα είναι ότι κύριος εχθρός του είμαστε εμείς, οι γυναίκες, και γι’ αυτό προσπαθεί να μας αφανίσει και να μας εξολοθρεύσει.  

Βλέπουμε ότι οι πατριαρχικοί μάτσο άντρες και γυναίκες της κακής κυβέρνησης, των πολιτικών κομμάτων και των μεγάλων επιχειρήσεων, δεν ενδιαφέρονται για το  μαρτύριο που βιώνουν οι γυναίκες στο Μεξικό, γι’ αυτό το καταραμένο κακό που τις σκοτώνει. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να χρησιμοποιήσουν αυτό τον πόνο στην αναμέτρησή τους για το ποιος είναι ο πιο μάγκας, και να τον διαγράψουν.

Από τη μια είναι οι ισχυροί και οι πολιτικοί διαχειριστές τους που παριστάνουν τους ευαίσθητους αλλά δεν μπορούν να αποβάλλουν τον πατριαρχικό τους τρόπο, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να λένε πως «επιτρέπουν» στις γυναίκες να διαμαρτυρηθούν που τις σκοτώνουν. Ότι τους δίνουν την άδεια να αγωνιστούν για να ζήσουν. Είναι χυδαίοι και αυτοί και οι γυναίκες που, αν και γυναίκες, σκέφτονται με τον ίδιο σεξιστικό τρόπο.

Και από την άλλη, η ανώτατη κυβέρνηση, η οποία εξοργίζεται που ο κόσμος πια δεν συζητά όλα όσα εκείνη λέει ή ξερνά στους λόγους της. Γιατί φαίνεται πως  κάποιες γυναίκες, και μάλιστα νέες – ακόμα χειρότερα – της πήραν το μικρόφωνο και φωνάζουν δυνατά όλα όσα η κακή κυβέρνηση αποσιωπά. Αν είναι μια φορά γελοίο όταν η κακώς αποκαλούμενη πολιτική αντιπολίτευση παριστάνει την καλή και μας «επιτρέπει» να ζήσουμε, είναι ακόμα πιο γελοίο όταν η κακή κυβέρνηση και οι φανατικοί και φανατικές της επιτίθενται στον αγώνα των γυναικών για τη ζωή κατηγορώντας τες για «απόπειρα πραξικοπήματος». Στην πραγματικότητα τώρα είναι ακόμα χειρότερα, γιατί αυτό που επιβάλλουν είναι το εξής: καμία δεν έχει δικαίωμα να ζει ή να επιβιώνει χωρίς την άδεια τους, καμία δεν έχει δικαίωμα να αγωνίζεται αν δεν το υποδείξει η κακή κυβέρνηση σε κάποια από τις εμφανίσεις της. Έτσι είναι οι πατριαρχικοί μάτσο, πιστεύουν ότι όλος ο κόσμος γυρνά γύρω από το ξέρεις-ποιο και τα παπάρια τους. Όταν κάποια ή κάποιος αγωνίζεται χωρίς την άδειά τους, τότε είναι εχθρός της κακής κυβέρνησης. Αλλά όταν οι γυναίκες δολοφονούνται, εξαφανίζονται, απάγονται, βασανίζονται, χαρακώνονται, τότε αυτές οι γυναίκες θύματα δεν είναι παρά μέρος ενός σχεδίου ανατροπής της κυβέρνησης. Είναι εντελώς ξεδιάντροποι.  

Και όχι μόνο. Οι αχρείες πατριαρχικές κυβερνήσεις και τα αφεντικά δίνουν και τις σεξιστικές συμβουλές τους στις γυναίκες: να μην αφήνουν τον εαυτό τους να χειραγωγείται, να συμπεριφέρονται σωστά, να μην κάνουν γκράφιτι στα ντουβάρια και στις πόρτες, να μην σπάνε τζάμια, να ντύνονται ευπρεπώς, να μη σηκώνουν το βλέμμα, να μην δίνουν αφορμές να τις κακολογούν, να προσέχουν τι λένε, τι γράφουν και τι σκέφτονται. Με άλλα λόγια, να μην κάνουν τίποτε χωρίς τη δική τους άδεια. Είμαστε ώριμες για να μας δολοφονούν, να μας εξαφανίζουν και να μας βιάζουν, αλλά όχι για να σκεφτόμαστε, να αναλύουμε και να αποφασίζουμε. Είναι τελείως κρετίνοι… και κρετίνες – γιατί υπάρχουν και γυναίκες που τους χειροκροτούν.

Αυτό που λένε είναι ότι, για τα πάντα, πρέπει να ζητάμε την άδεια της κακής κυβέρνησης ή του αφεντικού, ακόμα και για να επιβιώσουμε.  Γιατί η κατάσταση είναι τόσο τραγική, συντρόφισσα και αδελφή, που οι γυναίκες στο Μεξικό και τον κόσμο μετά βίας επιβιώνουν. Ζουν, δηλαδή, με φόβο, δεν ζουν πραγματικά , απλά δεν πεθαίνουν… τουλάχιστον μέχρι να μας δολοφονήσουν ή να μας εξαφανίσουν με μια βία τρομοκρατική.

Υπάρχουν και αυτοί οι, υποτιθέμενοι αριστεροί, που διασκεδάζουν με τον τρόπο που η κακή κυβέρνηση επιδεικνύει είτε τον κρετινισμό είτε την άγνοιά της. Λες και είναι απαραίτητο να δει κανείς τα ξεσπάσματα των κακών κυβερνήσεων για να καταλάβει ότι είναι και τα δύο.

Και αυτά τα άτομα κρίνουν σύμφωνα με το συμφέρον τους, αν θα συμμαχήσουν με τις κακές κυβερνήσεις ή με εκείνους που τις επικρίνουν. Και ουδόλως τους ενδιαφέρει αν η όποια πρωτοβουλία βοηθά ή όχι τον αγώνα των γυναικών για τη ζωή. Βλέπουν τις δολοφονίες, τις εξαφανίσεις, τους βιασμούς και χαίρονται  γιατί έτσι αποδεικνύεται ότι η κακή κυβέρνηση εκτός από κακή είναι και άχρηστη. Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να αναρωτηθούν αν οι αριστερές αξίες που λένε πως έχουν, τους δίνουν το δικαίωμα να προσεγγίζουν τους αγώνες ως λαχανικά στην αγορά που, είτε θα αγοράσουν είτε απλά θα πασπατέψουν.   

Και με όλες αυτές τις αψιμαχίες εκεί πάνω μεταξύ των κακών κυβερνήσεων, των μεγάλων ΜΜΕ, των πολιτικών κομμάτων και των «μεγάλων κεφαλιών», λησμονιέται το πιο σημαντικό, αυτό που θα σημαδέψει τις μέρες αυτές, 8 και 9 Μαρτίου, και το οποίο δεν είναι ότι μας σκοτώνουν ως γυναίκες, αλλά ότι θα αγωνιστούμε για τη ζωή μας με όλα τα μέσα και σύμφωνα με το τρόπο, το χρόνο και τον τόπο της καθεμιάς μας .

Και αν δεν νοιάζονται για τη ζωή, δεν είναι επειδή είναι δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί, αλλά επειδή δεν είναι άνθρωποι.

Ο αγώνας για τη ζωή είναι ο πιο σημαντικός για ολόκληρη την ανθρωπότητα, και δεν χρειαζόμαστε την άδεια από κανέναν, γιατί τον φέρουμε στο αίμα μας. Και αν κάποιος θεωρεί ότι ο αγώνας των γυναικών για τη ζωή είναι απόπειρα πραξικοπήματος, αντικυβερνητική πλεκτάνη,  υποκινείται από τη δεξιά, την κυβέρνηση, την αριστερά, ή ότι έχει κάποιο συγκεκριμένο χρώμα, σκέψη, ή θρησκεία, τότε υπερασπίζεται το θάνατο. Όταν ακούν πως ακόμα μια γυναίκα δολοφονήθηκε, το πρώτο που ρωτούν είναι τι χρώμα είχε το δέρμα της ή σε ποιο κόμμα και σε ποια θρησκεία ανήκε. Και αν δεν ταιριάζει με τα δικά τους πιστεύω, κατηγορούν όχι τους δολοφόνους αλλά τη γυναίκα θύμα.

Εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς ο κόσμος ξέπεσε σε τέτοιο βαθμό, και ας λένε ότι εμείς, οι γυναίκες ιθαγενείς ζαπατίστας, είμαστε οι καθυστερημένες και δεν καταλαβαίνουμε την ανάπτυξη και την πρόοδο που φέρνουν τα μεγαπρογράμματα, το χρήμα και η κατανάλωση. Αυτή είναι η πρόοδός τους: ξεπουλούν τις ζωές των γυναικών, γιατί, όπως φαίνεται, τους είναι ανέξοδο να εξαφανίσουν, να απαγάγουν ή να δολοφονήσουν μια γυναίκα,  αφού δεν υπάρχει  τιμωρία. Αντίθετα, δε θα λείψουν κι εκείνοι που θα χειροκροτήσουν και θα πουν «μια εχθρός λιγότερη», «ένα εμπόδιο λιγότερο», «μια αμαρτωλή λιγότερη», «μια ριζοσπάστρια λιγότερη», «μια συντηρητική λιγότερη», «μια γυναίκα λιγότερη». Δεν καταλαβαίνουμε γιατί υπάρχουν τέτοιου είδους άνθρωποι, αυτό που όμως καταλαβαίνουμε είναι ότι δεν μπορούμε να παραμένουμε αδρανείς, πιστεύοντας ότι δεν είναι δικός μας αυτός ο πόνος, ότι δεν είναι δική μας αυτή η οργή, ότι δεν μας αγγίζουν … μέχρι να μας αγγίξουν.

***

Αναλύοντας τα λόγια και τις δράσεις των αδελφών μαγισσών[i], σκεφτήκαμε και νιώσαμε τα εξής ως γυναίκες ζαπατίστας: 

Πρώτο: – Χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία τους. Τη θεωρούμε αξιόλογη, καλή, ευγενική, έντιμη και θεμιτή και θα τη στηρίξουμε με τους δικούς μας τρόπους. Γιατί κάθε γυναίκα που αγωνίζεται για τη ζωή, είτε είναι μία, είτε είναι λίγες είτε πολλές, πρέπει να ξέρει ότι δεν είναι μόνη. Γιατί πιστεύουμε πως, αν εκείνες που λείπουν, οι δολοφονημένες, οι εξαφανισμένες και οι φυλακισμένες, πρέπει να ξέρουν πως δεν είναι μόνες, πόσο μάλλον εκείνες που είναι ζωντανές και αγωνίζονται.  

Νομίζουμε πως πρόκειται για μια καλή ιδέα, γιατί στις 8 Μαρτίου, όλοι θα δουν και θα νιώσουν τον πόνο και την οργή μας. Στις 9 Μαρτίου, όμως, οι πατριαρχικοί σεξιστές θα νιώσουν φόβο και ανησυχία γιατί δε θα ξέρουν τι σκεφτόμαστε, τι σχεδιάζουμε ή πώς αισθανόμαστε, αφού θα είναι αδύνατο να μας δουν. Μήπως να οργανωθούμε καλύτερα και περισσότερο; Γιατί μερικές φορές ο πόνος και η οργή δε γεννά μόνο απελπισία και παραίτηση. Γεννά και οργάνωση. 

Δεύτερο. – Γι’ αυτό, όπως συνηθίζουμε εμείς οι ιθαγενείς γυναίκες ζαπατίστας, συζητήσαμε με τις υπόλοιπες συντρόφισσές μας ζαπατίστας των κοινοτήτων. Τις ρωτήσαμε αν θεωρούν καλή την ιδέα της εθνικής απεργίας στις 9 Μαρτίου. Και αν ναι, να μη μείνουμε μόνο στα λόγια, αλλά να κάνουμε κάτι για να στηρίξουμε η μια την άλλη, ως γυναίκες που αγωνίζονται.

Προτείναμε, λοιπόν, το εξής: στις 9 Μαρτίου, οι συντρόφισσες που είτε έχουμε κάποια θέση στις αυτόνομες αρχές, στην οργανωτική διοίκηση, στη στρατιωτική διοίκηση, στις επιτροπές εκπαίδευσης, υγείας, tercias[ii], είτε οπουδήποτε εργαζόμαστε οι γυναίκες ζαπατίστας, να μην εμφανιστούμε στους χώρους εργασίας.

Αυτός θα είναι ο δικός μας τρόπος να δηλώσουμε ότι στηρίζουμε τη πρόταση «9 Μαρτίου χωρίς γυναίκες», ως μια ακόμα πρωτοβουλία των γυναικών που αγωνίζονται για τη ζωή. Και δεδομένου ότι στη ζαπατιστική αυτονομία οι ιθαγενείς γυναίκες είμαστε πλειοψηφία, τη συγκεκριμένη μέρα και η ζαπατιστική αυτονομία θα πάψει να λειτουργεί.    

Το σκεφτήκαμε, λοιπόν, το συζητήσαμε και συμφωνήσαμε οι συντρόφισσες των διαφόρων ζαπατιστικών ζωνών να συμμετάσχουμε στην απεργία της 9^ης Μαρτίου 2020, που συγκάλεσαν οι αδελφές από τη συλλογικότητα Μάγισσες της Θάλασσας.  

Τρίτο. – Στις 8 Μαρτίου, χιλιάδες γυναίκες ζαπατίστας θα συγκεντρωθούμε στα καρακόλ και θα μιλήσουμε για τον πόνο και την οργή που ακούσαμε κατά τη διάρκεια των δύο συναντήσεων που πραγματοποιήσαμε, αλλά και για τους αγώνες, τους δικούς μας και τους δικούς σας, συντρόφισσες και αδελφές που διαβάζετε αυτά τα λόγια. Και στα ρούχα μας θα φέρουμε ένα μαύρο σύμβολο.   

Έτσι, στις 9 Μαρτίου, οι περισσότερες από μας δε θα επιστρέψουμε στα χωριά μας, αλλά θα παραμείνουμε και το χάραμα της 9^ης Μαρτίου θα ανάψουμε χιλιάδες φλόγες, ώστε να λάμψει το φως των γυναικών στα καρακόλ και στα ζαπατιστικά χωριά.  

Όχι μόνο για να γνωρίζουν οι γυναίκες που θα έχουν μετατρέψει τη μέρα αυτή σε μέρα αγώνα, ότι το βλέμμα μας είναι στραμμένο σε αυτές, ότι τις θαυμάζουμε, τις σεβόμαστε και τις χαιρετίζουμε. Ότι δεν είναι μόνες.

Αλλά και για να πούμε, με αυτές τις φλόγες, στις αδελφές μας που απουσιάζουν, στις δολοφονημένες, στις εξαφανισμένες, στις φυλακισμένες, στις μετανάστριες, στις βιασμένες, ότι εδώ, σε αυτά τα βουνά της αντίστασης και της εξέγερσης, υπάρχουν κάποιες που νοιάζονται για εκείνες και για τις οικογένειές τους, για τον πόνο και την οργή τους. Δεν έχει σημασία αν η αδελφή που αγωνίζεται είναι λευκή, μαύρη, κίτρινη ή έχει το χρώμα της γης. Δεν έχει σημασία αν πιστεύει ή όχι σε κάποια θρησκεία. Δεν έχει σημασία αν ντύνεται όμορφα ή άσχημα. Δεν έχει σημασία αν έχει χρήματα ή όχι. Δεν έχει σημασία αν είναι ή όχι μέλος ή οπαδός κάποιου κόμματος. Δεν έχει σημασία αν είναι φίλη ή εχθρός.  

Αυτό που έχει σημασία είναι να είναι ζωντανή και ελεύθερη. Γιατί μόνο έτσι, ζωντανές και ελεύθερες, θα μπορέσουμε και κριτική να ασκήσουμε, και να μιλήσουμε άσχημα, και να μαλώσουμε, και να αντιπαρατεθούμε και να συζητήσουμε και να αναλύσουμε ακόμα ίσως και να συμφωνήσουμε: να συμφωνήσουμε να αγωνιστούμε ενάντια στη βία κατά των γυναικών.  

Διότι, με όλες αυτές τις σφαγές, το μόνο που κάνουμε είναι να πηγαίνουμε από τον ένα θρήνο στον άλλο, από τον ένα πόνο στον άλλο, από τη μια αγανάκτηση στην άλλη. Ίσως αυτό είναι το σχέδιο του καταραμένου συστήματος. Να μας σκοτώνει και να μας εξαφανίζει ώστε να μην έχουμε ούτε τον χρόνο ούτε τον τρόπο για να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε ενάντια στο πατριαρχικό και καπιταλιστικό σύστημα.

Αλλά όπως έχει δείξει και η παγκόσμια ιστορία, αυτό που τελικά θα συμβεί, είναι να οργανωθούμε ακριβώς για να σταματήσουμε αυτή τη σφαγή. Και βέβαια μετά, θα υπάρξουν εκείνες που θα πουν «εντάξει, ως εδώ καλά, αλλά μην το παρατραβάμε», και άλλες που θα συνεχίσουμε και θα προχωρήσουμε, μέχρι να καταστρέψουμε τη ρίζα του πόνου μας: το καπιταλιστικό πατριαρχικό, ρατσιστικό, εκμεταλλευτικό, κατασταλτικό, ληστρικό και απάνθρωπο σύστημα.  

Γιατί όταν τελικά κατακτήσουμε το δικαίωμά μας να ζούμε, κάποιες θα πουν ότι η σκλαβιά είναι καλή και θα την αγκαλιάσουν και θα την υπερασπιστούν ως μοίρα, θεϊκή εντολή, κακοτυχία ή ακόμα και καλοτυχία.

Θα υπάρχουν κάποιες που θα πουν ότι ο επόμενος αγώνας θα πρέπει να έχει στόχο έναν καλύτερο μισθό, να αμειβόμαστε το ίδιο άντρες και γυναίκες. Δηλαδή να μας εκμεταλλεύονται το ίδιο.

Θα υπάρχουν και κάποιες που θα έχουν ανάγκη την ελευθερία όπως έχουν ανάγκη τον αέρα που αναπνέουν και θα αγωνίζονται για να την κατακτήσουν.

Θα υπάρχουν και κάποιες που θα είναι ελεύθερες και θα αγωνίζονται για να υπερασπιστούν την ελευθερία τους.

Θα υπάρχουν κάποιες που θα πουν ότι μπορούμε μόνες μας, ως γυναίκες που είμαστε.

Και θα υπάρχουν άλλες που θα πουν ότι πρέπει να καταστρέψουμε το θηρίο, το σύστημα, και για να τα καταφέρουμε πρέπει  να αγωνιστούμε όλοι, όλες, όλοιες μαζί.

Και τότε αντί για δολοφονίες, εξαφανίσεις, απαγωγές και βιασμοί να υπάρξουν ιδέες, σκέψεις και τρόποι αγώνα των γυναικών.

Και ίσως τότε συνειδητοποιήσουμε ότι είναι καλή η διαφορετικότητα, αλλά για να υπάρξει πρέπει να είμαστε ζωντανές.

Τέταρτο. – Για όλους αυτούς τους λόγους καλούμε με σεβασμό τις αδελφές και τις συντρόφισσες του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου – Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης, της εγχώριας και διεθνούς Έκτης και των Δικτύων Αντίστασης και Εξέγερσης, να αναλύσουν και να συζητήσουν την πρόταση των αδελφών Μαγισσών ή άλλες προτάσεις, αν υπάρχουν. Αν πιστεύετε πως πρόκειται για μια καλή πρόταση, τότε να συμμετέχετε χωρίς να ζητήσετε την άδεια. Αν πάλι όχι, αν θεωρείτε πως θα ήταν καλύτερο να κάνετε κάτι άλλο, να προχωρήσετε σε κάποια άλλη πρωτοβουλία, κάντε το χωρίς να ρωτήσετε.

Όπως κι εμείς δε ζητάμε την άδεια  ούτε από τους διοικητές και τις αρχές μας, ούτε από τους πατεράδες, τους γιούς, τους αρραβωνιαστικούς, τους συζύγους ή τους εραστές μας. Θα το κάνουμε, γιατί δεν έγινε αδίκως η ένοπλη εξέγερση την 1^η Ιανουαρίου 1994.

Δείτε το λοιπόν. Απλά να ξέρετε, πως δεν μας ενδιαφέρει αν θα πείτε πως είμαστε συντηρητικές, δεξιές, αριστερές ή ότι οργανώνουμε πραξικόπημα.

Και αφού αυτές οι κακές κυβερνήσεις που λένε ότι η κοινωνία χωρίζεται σε φιλελεύθερους και συντηρητικούς είναι κατά του νεοφιλελευθερισμού, τότε ανήκουν στους «νεοσυντηρητικούς».

Αυτό σκεφτόμαστε και αυτό θα πράξουμε ως γυναίκες ιθαγενείς ζαπατίστας που είμαστε, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ, είτε κακό, είτε καλό, είτε αδιάφορο.  

Αυτά είχαμε να σας πούμε.

Από τα βουνά του Νοτιοανατολικού Μεξικού.

Εκ μέρους των γυναικών ιθαγενών ζαπατίστας του EZLN.

Marisol, Yeny, Rosa Nery, Yojari, Lucia, Sol, Elizabet, otra Elizabet, Yolanda, Natalia, Susana, Adela, Gabriela, Anayeli, Zenaida, Cecilia, Diana, Alejandra, Carolina, Dalia, Cristina, Gabriela, Maydeli, Jimena, Diana, Kelsy, Marisol, Luvia, Laura.

Διοικήτριες και Συντονίστριες των Γυναικών Ζαπατίστας του EZLN.

Μεξικό, 1^η Μαρτίου 2020.

[i] Εννοούν την οργάνωση Μάγισσες τη Θάλασσας.

[ii] Πρόκειται για τις συντρόφισσες που εργάζονται στα ζαπατιστικά μέσα ενημέρωσης.

No hay comentarios »

No hay comentarios todavía.

RSS para comentarios de este artículo.

Deja un comentario