enlaceZapatista

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ 25ης ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΤΥΩΝ

Πρόσκληση στον εορτασμό της 25ης επετείου
της ζαπατιστικής εξέγερσης και σε μια συνάντηση
των Δικτύων

ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ.

ΜΕΞΙΚΟ.

17 Νοεμβρίου 2018.

Προς τα άτομα, τις ομάδες, τις συλλογικότητες
και τις οργανώσεις των Δικτύων Στήριξης του
Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης.

Προς τα Δίκτυα Αντίστασης και Εξέγερσης
ή όπως αλλιώς ονομάζονται:

Προς την Εγχώρια και Διεθνή Έκτη:

Δεδομένου ότι:

Είναι ξημέρωμα.

Δεδομένου ότι:

Κάνει κρύο.

Δεδομένου ότι:

Σε αυτή τη στρόφιγγα του χρόνου, που δεν
είναι ούτε μέρα ούτε νύχτα, ούτε μέσα ούτε έξω,
ούτε σκιά ούτε φως, βρίσκεστε άυπνος, σε αυτή
την άβολη αγρύπνια που σας κάνει ευάλωτο στις
αναμνήσεις, στη βασανιστική μνήμη του καμωμένου
και του διαλυμένου, στη μακρόσυρτη απαρίθμηση
των παραλείψεων και τη σύντομη των επιτευγμάτων.

Δεδομένου ότι:

Ρωτάτε, όχι αναίτια, προς τι όλο αυτό…

Γιατί ακόμα προσπαθείτε να κατανοήσετε
αυτό το: «Τα πάντα φαίνονται αδύνατα την
παραμονή», που ακούτε-διαβάζετε σε αυτό
το παράξενο νάνο-μίνι-μικρού μήκους φιλμ του
αυτοαποκαλούμενου «σινεμά για ανάγνωση».
Ένα φιλμ (;),30 χρόνια κονσερβοποιημένο (στην κυριολεξία:
σε μια κονσέρβα από σαρδέλες), που παρουσιάστηκε
σε εκείνο το ανέφικτο σινεμά, και έφερε την υπογραφή
ενός επίσης παράξενου σκαθαριού με έπαρση
περιπλανώμενου ιππότη, και τον ελάχιστα ορθολογικό
τίτλο (το φιλμ, εννοείται): «Ο νόμος 69 της διαλεκτικής».
Μια ταινία χωρίς εικόνα και ήχο, που αποτελείται
από μια και μόνο φράση. Αφήνοντας όλο το βάρος
στη φαντασία εκείνου που θα παρακολουθήσει
την προβολή (;) της.

Εν τέλει, όλα μοιάζουν παράλογα εδώ …
εδώ; Που διάολο είναι το εδώ; Αλλά δεν έχετε και
πολύ χρόνο για να προσανατολιστείτε, γιατί
σας πιέζουν να βιαστείτε:

«Πάμε λοιπόν», σας λέει η μικρή.

Σκέφτεστε ότι πλέον περιμένετε τα πάντα…
αλλά τελικά βγαίνετε από αυτή την παράλογη
αίθουσα αυτού του ανέφικτου σινεμά, κρατώντας
πάντα τη μικρή από το χέρι. Αν και τώρα σας περικυκλώνει
μια παρέα παιδιών η πλειοψηφία των οποίων είναι,
προφανώς, κορίτσια, με τις χρωματιστές φούστες
και μπλούζες τους και τα άχρηστα, σε αυτά τα ατίθασα
μαλλιά, κοκαλάκια τους.

Αρχίζετε να περπατάτε, ανεβαίνοντας
τη φυσική πλαγιά του βουνού.

Πέτρες, λίγη λάσπη, η ομίχλη, ο δρόμος,
πάντα ο δρόμος.

Διαισθάνεστε πως, από την, ελάχιστα βεβηλωμένη
από φθαρμένες αφίσες και γκράφιτι, βάση του
τείχους, έχετε διασχίσει ένα είδος σπείρας.
Σα να σας οδηγεί το χαραγμένο μονοπάτι προς
το εσωτερικό ενός κοχυλιού (καρακόλ) … ή προς
τα έξω. Κάθε βήμα και μια στάση. Η ίδια ψεύτικη
ευτυχία της ευτυχισμένης οικογένειας, η ίδια
αναπαράσταση του Μεγάλου Τελικού, η ίδια πρόκληση
της οθόνης ως μιας ανέφικτης γέφυρας.

Και το τείχος πανταχού παρόν, άτρωτο,
αναμφισβήτητο, επαναλαμβάνοντάς σας με επιμονή
πως απαγορεύεται η σκέψη. Πως τα πάντα πια έχουν
εκπληρωθεί. Πως το μόνο που μένει είναι να βολευτείτε
όπως όπως και όπου μπορείτε. Πως η αιωνιότητα
είναι αυτό ακριβώς, αιώνια. Το παρόν αλλάζει,
αλλά η ρηχή και επιφανειακή λογική του παραμένει.
Το άλλο είναι ανέφικτο. Και όχι μόνο. Είναι αδύνατο
να σκεφτείτε, να φανταστείτε, να ονειρευτείτε
πως το άλλο δεν είναι ακατόρθωτο.

Περπατάτε. Θυμάστε:

Το κορίτσι είχε ρωτήσει αν κλαίνε οι
ταινίες που κανείς δεν κοιτά, ως ένας άλλος τρόπος
να ρωτήσει για τους αγνοημένους πόνους και
την οργή – το τείχος επιβάλλοντας την τυφλότητα
και την κώφωση προς το άλλο. Ποιος σκέφτηκε άραγε
να ρωτήσει κάτι τέτοιο; Ναι, αυτό και άλλα. Όπως,
για παράδειγμα, να αμφισβητήσει την ύπαρξη
του τείχους. Το τείχος. Τώρα το παρατηρείτε προσεκτικά.
Τόσο ψηλό όσο φτάνει το βλέμμα ή τα κιάλια σας.
Τόσο μεγάλο που δεν αξίζει καν τον κόπο να το
μετρήσετε. Για ποιο λόγο εξάλλου; Η γερή του κατασκευή.
Η αψεγάδιαστη όψη του… Εντάξει, όχι και τόσο
…

Όταν απομακρύνεστε λίγο, το τείχος γεμίζει
με γκράφιτι και ρωγμές. Τις περισσότερες φορές
δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα μεν από τις δε. Λες
και η ανθεκτικότητά του εξαρτάται από την κοντινή
όραση. Γιατί πρέπει να απομακρυνθείτε αρκετά
για να μπορέσετε να διαβάσετε αυτό το μεγάλο
γκράφιτι που πληγώνει την τραχιά πρόσοψη.

«Αν και το μονοπάτι είναι μακρύ…
εμείς είμαστε εδώ και συνεχίζουμε», σας λέει η μικρή, διαβάζοντας τη ζωγραφιά
στο τείχος που δεν λέει τίποτε και, βουβό, παραδίνεται
στους διαδοχικούς διαχειριστές που αμολούν
τα συνεργεία των εργαζομένων για να σβήσουν,
να καλύψουν, να φιμώσουν, να αφανίσουν αυτό το
γκράφιτι.

«Δε σας είχα δει», λέτε απολογούμενος.

«Προφανώς, ακόμα», σας απαντά το κορίτσι, προσθέτοντας: «αλλά εμείς είμαστε εδώ και συνεχίζουμε».

«Πόσο πρέπει να απομακρυνθώ για
να το δω;» Πιστεύετε πως απλά το σκεφτήκατε,
όμως η μικρή σας απαντά: «Πολύ».

«Ναι αλλά πόσο;», επιμένετε εσείς.

«Περισσότερα από 500 χρόνια», σας απαντά το κορίτσι, χαμογελώντας χαιρέκακα.

Και σαν από ένστικτο, ένα τραγούδι ραπ
συνοδεύει τα βήματα αυτής της παιδικής παρέας
που σας συντροφεύει:

Ερχόμαστε από τόσο μακριά

Από κάθε άποψη, τόσο μακριά

Σιωπηλά κουβαλάμε μια δύναμη

Τόσο μακριά, καθένας σηκώνει το βάρος
της πορείας του.

Τραγουδώντας το φως μες από τα ερείπια
ενός καμένου κόσμου.(*)

Αυτός ο ήχος, έρχεται από μέσα ή απ’ έξω;
Είναι η μουσική επένδυση αυτού του αναχρονιστικού,
παράλογου, αγιάτρευτου ταξιδιού σας;

***

Εν μέρει από ντροπή και εν πολλοίς από
περιέργεια, παρατηρείτε τώρα πιο προσεκτικά
αυτά τα γκράφιτι.

Ένα εκεί, το οποίο δείχνει να είναι πρόσφατο,
επισημαίνει με πυκνά και βιαστικά γράμματα:

«Στοιχειώδη μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας:

Πρώτον. – Το κεφάλαιο δεν γνωρίζει ανάγνωση,
αδιαφορεί για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,
τον τύπο, τις δημοσκοπήσεις, τις ψήφους, τις διαβουλεύσεις,
τα βίντεο, τα κυβερνητικά προγράμματα, τις καλές
ή κακές προθέσεις, τα μαθήματα ηθικής, τους νόμους,
τη λογική. Το κεφάλαιο ξέρει μόνο να προσθέτει,
να αφαιρεί, να πολλαπλασιάζει, να διαιρεί, να
υπολογίζει ποσοστά, επιτόκια, πιθανότητες.

Δεύτερον. – Το κεφάλαιο ενδιαφέρεται
μόνο για το κέρδος, το μεγαλύτερο και το ταχύτερο
δυνατό κέρδος. Όπως όλα τα αρπακτικά, έχει εξαιρετική
ικανότητα να οσμίζεται το αίμα και την καταστροφή,
γιατί αυτό ισοδυναμεί με χρήμα, πολύ χρήμα. Ο
πόλεμος είναι μια επιχείρηση, και μάλιστα η
καλύτερη.

Τρίτον. – Το κεφάλαιο διαθέτει τους
δικούς του δικαστές, αστυνομικούς και εκτελεστές.
Στον κόσμο του τείχους αυτοί οι ιεροεξεταστές
ονομάζονται «αγορές».

Τέταρτον. – Οι αγορές είναι τα λαγωνικά
του μεγάλου κυνηγού: του κεφαλαίου. Στον κόσμο
του τείχους, το κεφάλαιο είναι ο θεός και οι αγορές
οι απόστολοί του. Ποίμνιό του δε, οι αστυνομίες,
οι στρατοί, οι φυλακές, οι ομαδικοί τάφοι, ο μη
τόπος των βίαιων εξαφανίσεων.

Πέμπτον. – Το κεφάλαιο δεν χαλιναγωγείται,
δεν διαπλάθεται, δεν μεταρρυθμίζεται, δεν υποτάσσεται.

Έκτον. – Ergo, εκείνο που χρειάζεται αυτός ο κόσμος είναι
αιρετικούς, μάγισσες Σκάρλετ, μάγους, γητεύτρες.
Με το βαρύ φορτίο του προπατορικού τους αμαρτήματος,
την εξέγερση, το τείχος θα καταστραφεί.

Έβδομον. – Ακόμα κι έτσι, θα εξακολουθεί
να αιωρείται αυτό που έπεται. Αν θα υψωθεί ένα
άλλο τείχος, ως διάδοχο, ή αν, στη θέση του, θα ανοίξουν
οι πόρτες και τα παράθυρα, οι γέφυρες που έχει
ανάγκη και αξίζει ο κόσμος».

Συνεχίζονται τα γκράφιτι, οι ρωγμές
και αυτό το αδιάκοπο ανεβοκατέβασμα σε λόφους,
κοιλάδες, φαράγγια. Το σαλιγκάρι (καρακόλ) μαζεύεται
προς το κέντρο του. Κοινότητες, μικρές, μικρότερες,
λίγα σπίτια που ξεφυτρώνουν στο δρόμο.

Μια πινακίδα γράφει: «Βρίσκεστε σε ζαπατιστικό έδαφος. Εδώ ο λαός
διατάζει και η κυβέρνηση υπακούει».

Κι εσείς αναρωτιέστε:

Τι είναι αυτό που κρατά ζωντανό αυτό
τον κόσμο, αν είχε και έχει τα πάντα εναντίον
του; Άραγε δεν είναι οι αιώνιοι χαμένοι, αυτοί
που ξεψυχούν ενώ άλλοι χτίζουν τις κυβερνήσεις,
τα μουσεία, τα αγάλματα, τους «ιστορικούς θριάμβους»
τους; Δεν είναι τα θύματα όλων των καταστροφών,
το κρέας για τα κανόνια όλων των επαναστάσεων
που γίνονται για να «τους σώσουν» από τους εαυτούς
τους; Οι ξένοι στη γη που τους είδε να γεννιούνται;
Το αντικείμενο χλευασμών, απαξιώσεων, φιλανθρωπιών,
ελεημοσύνης, κυβερνητικών προγραμμάτων, «βιώσιμων»
σχεδίων, ντιρεκτίβων, επαναστατικών διακηρύξεων
και προγραμμάτων; Δεν είναι οι αθεράπευτα αναλφάβητοι
που πρέπει να διαπαιδαγωγήσουμε, να καθοδηγήσουμε,
να διατάξουμε, να ηγηθούμε, να υποδουλώσουμε,
να υποτάξουμε, να εξουσιάσουμε, να ε-κ-π-ο-λ-ι-τ-ί-σ-ο-υ-μ-ε;

Γιατί δεν υπακούν, όταν τους υποδεικνύουν
τι πρέπει να πουν και πως, τι πρέπει να κοιτάξουν
και πως, τι πρέπει να σκεφτούν και τι όχι, τι πρέπει
να είναι και τι πρέπει να πάψουν να είναι;

Γιατί δεν χαμηλώνουν το βλέμμα μπροστά
σε όλες αυτές τις απειλές – αυτές που τους υπόσχονται
αφανισμό ή σωτηρία, που είναι το ίδιο πράγμα;

Γιατί χαμογελούν;

Και γιατί εσείς έχετε για οδηγό μια παρέα
ιθαγενών παιδιών;

Που σας πηγαίνουν τώρα, μετά από
αυτό το λαβυρινθώδες ταξίδι κατά μήκος του
τείχους; Σας πηγαίνουν σε αυτό που καλλιέργησε
αυτά τα παιδικά γέλια, δηλαδή, αυτές τις ζωές;
Η απάντηση βρίσκεται σε κάποια γράμματα: «Και δείτε πως έχουν τα πράγματα. Καλύπτουμε
το πρόσωπο για να μας δουν, αρνούμαστε το όνομα
για να μας ονομάσουν, ρισκάρουμε στο παρόν για
να έχουμε μέλλον και για να ζήσουμε… πεθαίνουμε»¹.

Τι είναι αυτό που χτίζουν εδώ;

Που βρίσκεται η ανησυχία, η αγωνία, η ήττα,
η πικρία του αισθήματος κατωτερότητας;

Και γιατί αυτή η εμμονή για τη γη, να την
υπερασπιστούν, να τη φροντίσουν, να την προστατεύσουν;

Και γιατί οι χοροί, η φασαρία, η μουσική,
τα χρώματα, το πηγαινέλα των βλεμμάτων, αυτός
ο ζήλος για τις επιστήμες και τις τέχνες, αυτοί
οι τρόποι και μη τρόποι;

Δεν έχουν καταλάβει ότι έχασαν;

Για ένα λεπτό. Έχασαν; Ποιοι; Προφανώς,
όχι αυτοί οι άνθρωποι.

«Είμαστε εδώ και συνεχίζουμε», επιβεβαιώνει το γκράφιτι που χαράζει η πραγματικότητα
στο τείχος.

***

Κι εδώ βρίσκεστε εσείς, με το ένα πόδι
στη μια πραγματικότητα και το άλλο στην άλλη
– αυτή που χτίζεται στα βουνά του νοτιοανατολικού
Μεξικού με την επικίνδυνη σημαία της ελευθερίας
.

Αυτή που δημιουργούν εκείνοι οι τόσο
μικροί, τόσο κανονικοί, τόσο θνητοί, τόσο σαν
όλους τους άλλους, άλλες, άλλουες, άνθρωποι. Τόσο ανεκτίμητοι,
τόσο δίχως τιμή.

Ονομάζονται, αυτοαποκαλούνται, αναγνωρίζονται
ως «Ζαπατιστικές κοινότητες».

Τότε λοιπόν, χωρίς καν να το καταλάβετε,
βρίσκεστε μπροστά σε μια πινακίδα που μοιάζει
παλιά, ή καινούργια, ή άχρονη:

Καλωσορίσατε στην Πραγματικότητα
(La Realidad).

***

Με βάση όλα τα προαναφερθέντα (δηλαδή,
των τελευταίων 25 ετών), προσκαλούμε την Εγχώρια
και Διεθνή Έκτη, το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο,
το Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης και όσους
και όσες στήριξαν, στηρίζουν και θα συνεχίσουν
να στηρίζουν το CNI και το CIG σε:

Πρώτον. – Μια συνάντηση των Δικτύων Αντίστασης
και Εξέγερσης, στήριξης στο CIG, ή όπως αλλιώς ονομάζονται, η οποία θα
πραγματοποιηθεί στο Κέντρο «Ίχνη μνήμης. Ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Pedro εκπλήρωσε το καθήκον του», (σε ανακτημένη γη, στις εγκαταστάσεις της
κοινότητας Guadalupe Tepeyac, του Αυτόνομου Εξεγερμένου Ζαπατιστικού
Δήμου San Pedro de Michoacán), από τις 26 έως τις 30 Δεκεμβρίου του παρόντος
έτους 2018, με την παρακάτω ατζέντα:

– Αποτελέσματα της εσωτερικής διαβούλευσης,
που προέκυψε από τη συνάντηση του Αυγούστου
του 2018.

– Ανάλυση και αποτίμηση της σημερινής
κατάστασης των κόσμων σας.

– Τι έπεται;

Άφιξη και εγγραφή: 26 Δεκεμβρίου 2018.

Τραπέζια ανάλυσης και συζήτησης: 27, 28 και
29 Δεκεμβρίου 2018.

Λήξη: 30 Δεκεμβρίου 2018.

Η ηλεκτρονική διεύθυνση για να εγγραφείτε
ως συμμετέχοντες/ουσες στη συνάντηση είναι:

redesdic18@enlacezapatista.org.mx

Δεύτερον. – Στον εορτασμό της 25^ης επετείου από την έναρξη του πολέμου
ενάντια στη λήθη: 31 Δεκεμβρίου 2018 και 1^η Ιανουαρίου 2019, στη ζαπατιστική Realidad (Πραγματικότητα), έδρα του καρακόλ
«Μητέρα των καρακόλ της θάλασσας των ονείρων
μας», περιφέρεια Selva Fronteriza. H ηλεκτρονική διεύθυνση για την εγγραφή σας,
προκειμένου να παρευρεθείτε στον εορτασμό
της 25^ης επετείου της ζαπατιστικής
εξέγερσης είναι:

aniversario25@enlacezapatista.org.mx

Σας περιμένουμε γιατί, ακόμα κι αν το
μονοπάτι είναι μακρύ, εμείς είμαστε εδώ και
συνεχίζουμε.

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Moisés Εξεγερμένος Υποδιοικητής
Galeano.

Μεξικό, 17^η μέρα του Νοέμβρη του 2018.

(*) Keny Arkana. “Lejos”, στο L´esquisse 3.

¹  Απόσπασμα από το κείμενο
«La Flor será para todos o no será» (Το άνθος ή θα ανήκει σε όλους ή δε
θα υπάρχει), 17 Μαρτίου 1995.

No hay comentarios »

No hay comentarios todavía.

RSS para comentarios de este artículo.

Deja un comentario