Κάλεσμα σε συνάντηση των δικτύων υποστήριξης του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης, στη Συνάντηση για την Τέχνη, CompARTE (Μοιράσου την Τέχνη ή Συντροφική Τέχνη) 2018: «Για τη ζωή και την ελευθερία». Και στα 15α γενέθλια των ζαπατιστικών καρακόλ: «Píntale Caracolitos a los malos gobiernos pasados, presentes y futuros.»[1]
Ιούλιος 2018
Προς τα άτομα, τις ομάδες, τις συλλογικότητες και τις οργανώσεις των Δικτύων Υποστήριξης του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης:
Προς την εγχώρια και διεθνή Έκτη:
Θεωρώντας ότι:
Πρώτον και μοναδικό:
Ο Μεγάλος Τελικός.
Φτάνετε στο μεγάλο στάδιο. «Μνημειώδες», «κολοσσός», «αρχιτεκτονικό θαύμα», «ο γίγαντας του σκυροδέματος», αυτά και άλλα παρόμοια κοσμητικά επαναλαμβάνουν οι φωνές των εκφωνητών που, παρά τις διαφορετικές πραγματικότητες που περιγράφουν, συγκλίνουν στην ανάδειξη της μεγαλοπρεπούς κατασκευής.
Για να φτάσετε στο μεγαλειώδες κτίριο, θα πρέπει να παρακάμψετε ερείπια, πτώματα, βρωμιά. Οι γεροντότεροι λένε πως δεν ήταν πάντα έτσι. Λένε πως παλιά, γύρω από τη μεγάλη αθλητική έδρα, υπήρχαν σπίτια, γειτονιές, μαγαζιά, κτίρια, ποτάμια ανθρώπων που προσπαθούσες να παραμερίσεις για να φτάσεις στην γιγάντια είσοδο που άνοιγε μόνο αραιά και που και στο ανώφλι της οποίας διάβαζες: «Είστε καλοδεχούμενος στον Υπέρτατο Αγώνα». Ναι, «καλοδεχούμενος», στο αρσενικό, λες και αυτά που συνέβαιναν στο εσωτερικό ήταν μόνο αντρική υπόθεση. Όπως παλιά οι τουαλέτες, οι καντίνες, το τμήμα των μηχανημάτων και των εργαλείων των εξειδικευμένων καταστημάτων… και βέβαια, το ποδόσφαιρο.
Αλλά, παρατηρώντας την εικόνα από τα μάτια ενός πουλιού, θα μπορούσε να συγκριθεί με ένα σύμπαν που συρρικνώνεται, πετώντας θάνατο και καταστροφή στην περιφέρειά. Ναι, σαν το Μεγάλο Στάδιο να ήταν μια μαύρη τρύπα που ρουφά τη ζωή των πάντων γύρω της και ακόρεστη, ξερνά και χέζει άψυχα σώματα, αίμα και σκατά.
Βλέποντας το κτίριο από κάποια απόσταση, μπορούμε να το εκτιμήσουμε συνολικά. Αν και τώρα η λανθασμένη αρχιτεκτονική του διάταξη, τα δομικά λάθη στα θεμέλια και τα οικοδομήματα, οι συνεχώς μεταβαλλόμενες διακοσμήσεις του σύμφωνα με τα γούστα της κάθε νικήτριας ομάδας, φαίνεται να καλύπτονται από ένα μηχανισμό γεμάτο από εκκλήσεις ενότητας, πίστης, ελπίδας και φυσικά, φιλανθρωπίας. Σαν να έπρεπε έτσι να επιβεβαιωθεί η ομοιότητα μεταξύ της θρησκευτικής, πολιτικής και αθλητικής λατρείας.
Εσείς δε γνωρίζετε πολλά από αρχιτεκτονική, αλλά σας ενοχλεί αυτή η σχεδόν αισχρή επιμονή σε μια σκηνογραφία που δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Χρώματα και ήχοι που διακηρύσσουν το τέλος μια εποχής και το πέρασμα στο αύριο που ονειρευόμαστε, στην γη της επαγγελίας, στην ανάπαυση που ούτε ο θάνατος δεν υπόσχεται πια (μονολογείτε ενώ κάνετε την καταμέτρηση των κοντινών σας ανθρώπων που έχουν εξαφανιστεί, δολοφονηθεί, «εξαχθεί» σε άλλες κολάσεις, τα ονόματα των οποίων ξεθωριάζουν σε στατιστικές και υποσχέσεις για δικαιοσύνη και αλήθεια).
Όπως στη θρησκεία, έτσι και στην πολιτική και τα σπορ υπάρχουν ειδικοί. Κι εσείς δεν ξέρετε και πολλά πράγματα. Σας ζαλίζουν τα λιβάνια, οι ύμνοι και τα εγκώμια που κατακλύζουν αυτούς τους κόσμους. Δεν αισθάνεστε ικανός να περιγράψετε το οικοδόμημα, γιατί πορεύεστε σε άλλους κόσμους, οι μεγάλοι και πληκτικοί δρόμοι σας περνούν από αυτό που, οι μεγαλοπρεπείς κερκίδες του μεγάλου σταδίου θα ονόμαζαν «υπέδαφος». Ναι, ο δρόμος, το λεωφορείο, το αυτοκίνητο είτε με δόσεις είτε χρεωμένο σε άλλες δόσεις (ένα χρέος που συνεχώς μετατίθεται και αυξάνεται), ο χωματόδρομος, οι παράδρομοι που οδηγούν στο χωράφι, στο σχολείο, στην αγορά, στην εμποροπανήγυρη, στην εργασία, στη δουλειά, στο χαμαλίκι.
Ανησυχείτε. Ναι, αλλά η αισιοδοξία που κατακλύζει το εσωτερικό του μεγάλου σταδίου είναι κυρίαρχη, τρομακτική, σ-υ-ν-τ-ρ-ι-π-τ-ι-κ-ή, και εξαπλώνεται προς τα έξω.
Σαν αυτό το τραγούδι που θυμάστε αμυδρά, το θέαμα που μόλις έλαβε τέλος, ένωσε «τον ευγενή με το χωριάτη, τον σπουδαίο με το σκουλήκι». Εκείνες τις στιγμές η ισότητα ήταν κυρά και βασίλισσα. Δεν έχει σημασία αν το τελικό σφύριγμα θα έστελνε τους πάντες πίσω στη θέση τους. Αρκετά το ξεχάσαμε, ο καθείς με τους ομοίους του και ξανά, «κουβαλώντας τον πονοκέφαλο της μέθης / ο φτωχός επιστρέφει στη φτώχεια του, / ο πλούσιος επιστρέφει στα πλούτη του /και ο παπάς στις λειτουργίες του / επανήλθε το καλό κα το κακό/ η φτωχή πόρνη επιστρέφει στο κατώφλι της,/ η πλούσια στον κήπο με τις τριανταφυλλιές της,/ και ο φιλάργυρος στα χρήματά του»[2].
Και τώρα εικόνες και σαματάς σας πληροφορούν ότι ο αγώνας έληξε. Ο μεγάλος τελικός που τόσο περιμέναμε και φοβόμασταν, ολοκληρώθηκε και η νικήτρια ομάδα δέχεται, με προσποιητή μετριοφροσύνη, τις ζητωκραυγές των θεατών. «Το σεβαστό κοινό», αναφέρουν οι εκπρόσωποι και οι χρονικογράφοι. Ναι, έτσι αποκαλούν αυτούς που συμμετείχαν ενεργά, με φωνές, συνθήματα, ζητωκραυγές, βρισιές και μύδρους από τις κερκίδες, σαν θεατές που, μόνο στο μεγάλο τελικό, έχουν τη δυνατότητα να προσποιηθούν πως βρίσκονται μπροστά από τη μπάλα και η κραυγή τους είναι το σουτ που τη στέλνει «στα δίχτυα».
Πόσες φορές το έχετε ακούσει αυτό; Πολλές. Αξίζει τον κόπο να τις μετρήσουμε; Τις επαναλαμβανόμενες ήττες, την υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε, ότι ο διαιτητής, το γήπεδο, το κλίμα, το φως, η γραμμή, η στρατηγική και η τακτική, κλπ. Τουλάχιστον η σημερινή ψευδαίσθηση απαλύνει αυτή την ιστορία των αποτυχιών.. στην οποία αργότερα θα έρθει να προστεθεί η αναμενόμενη απογοήτευση.
Έξω από την περίβολο, ένα κακόβουλο χέρι έχει χαράξει πάνω στο μεγαλοπρεπές τείχος που περιβάλλει το στάδιο μια πρόταση: « ΛΕΙΠΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ». Και σα να μην έφτανε η ιεροσυλία του, πρόσθεσε στα γράμματα γραμμές και χρώματα, με τέτοια ποικιλία και δημιουργικότητα που φαίνονται σαν να μην έχουν ζωγραφιστεί. Αυτό που ρυπαίνει το μπετόν δεν είναι πλέον ένα γκράφιτι, αλλά μια επιγραφή που μοιάζει να έχει λαξευτεί με σμίλη. Ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στην απαθή επιφάνεια του τείχους. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, η τελευταία γραμμή του τελευταίου γράμματος έχει ανοίξει μια ρωγμή που εκτείνεται μέχρι τα θεμέλια. Μια σκισμένη και ξεθωριασμένη αφίσα, με την εικόνα ενός ευτυχισμένου ετεροφυλόφιλου ζευγαριού, με δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, και τον πηχυαίο τίτλο «Η Ευτυχισμένη Οικογένεια» προσπαθεί μάταια να καλύψει τη σχισμή που, λόγω κάποιου οπτικού εφέ ίσως, μοιάζει να χαράζει και την ευτυχισμένη εικόνα της ευτυχισμένης οικογένειας.
Αλλά ακόμα κι ο εσωτερικός θόρυβος που δονεί τους τοίχους του σταδίου δεν καταφέρνει να κρύψει τη ρωγμή.
Μέσα, το πλήθος δεν εγκαταλείπει το στάδιο παρόλο που το παιχνίδι έχει τελειώσει. Αν και δε θα αργήσουν να τον πετάξουν ξανά στην κοιλάδα των ερειπίων, ο όχλος, μαγεμένος, επαναλαμβάνει τις ίδιες του τις κραυγές και μοιράζεται ανέκδοτα: ποιος φώναξε πιο δυνατά, ποιος χλεύασε καλύτερα (το ονομάζουν «meme»), ποιος διέδωσε το πιο πετυχημένο ψέμα (ο αριθμός των «likes» καθορίζει το βαθμό αλήθειας), ποιος το ήξερε από την αρχή, ποιος ποτέ δεν αμφέβαλε. Στις εξέδρες, κάποιοι, κάποιες, κάποιες, ανταλλάσσουν αναλύσεις: ότι «είδες που οι αντίπαλοι άλλαξαν φανέλα στο ημίχρονο και αυτοί που στην αρχή του ματς φορούσαν τη στολή της αντίπαλης ομάδας τώρα γιορτάζουν τη νίκη;», ότι «ο διαιτητής (ο πάντα «πουλημένος διαιτητής») αυτή τη φορά ναι, έκανε το καθήκον του, γιατί η νίκη της ομάδας εξαγνίζει και εξυψώνει τα πάντα».
Κάποιοι, κάποιες, κάποιες, πιο σκεπτικιστές, βλέπουν ταραγμένοι πως, ανάμεσα στους εορτάζοντες τα επινίκια, βρίσκονται κι εκείνοι που έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στις αντίπαλες ομάδες. Προσπαθούν, αλλά δεν καταλαβαίνουν. Ή καταλαβαίνουν, όμως τώρα είναι ώρα για γιορτή όχι για κατανόηση. Και για να είναι πιο ξεκάθαρο, μια γιγάντια οθόνη αναβοσβήνει με τον οπτικό τραγούδι της μόδας: «Απαγορεύεται η σκέψη».
Η νύχτα ανέβαλλε τον ερχομό της, σκέφτεστε. Αλλά συνειδητοποιείτε ότι είναι οι προβολείς και τα πυροτεχνήματα που μιμούνται το φως. Φυσικά, ένα επιλεκτικό φως. Γιατί εκεί, σε εκείνη τη γωνιά, κάποιες κερκίδες κατέρρευσαν και οι ομάδες διάσωσης δεν έχουν εμφανιστεί, απασχολημένες καθώς είναι με τον εορτασμό. Ο κόσμος δεν αναρωτιέται πόσοι νεκροί υπάρχουν, αλλά σε ποια ομάδα ανήκαν. Πιο πέρα, σε αυτή την άλλη σκοτεινή γωνιά, μια γυναίκα δέχεται επίθεση, βιάζεται, απάγεται, δολοφονείται, εξαφανίζεται. Αλλά, εντάξει, είναι απλά μια γυναίκα, ή μια ηλικιωμένη, ή μια νέα, ή ένα κορίτσι. Τα μέσα, πάντα συντονισμένα με την εποχή, δε ρωτούν το όνομα του θύματος, αλλά αν φορούσε τη φανέλα της τάδε ή της δείνα ομάδας.
Όμως δεν είναι ώρα για πίκρες, αλλά για γιορτή, για πρόποση, για το τ-ε-λ-ο-ς-τ-η-ς-ι-σ-τ-ο-ρ-ι-α-ς, καλέ μου, για την έναρξη ενός νέου πρωταθλήματος. Έξω, το σκοτάδι μοιάζει με ζωγραφικό κολοφώνα της κατεστραμμένης περιοχής. Σαν σκηνικό πολέμου, σκέφτεστε.
Η οχλαγωγία αξιώνει την προσοχή σας. Προσπαθείτε να κρατηθείτε σε απόσταση προκειμένου να καταλάβετε τον αντίκτυπο αυτού του μεγάλου θριάμβου της αγαπημένης σας ομάδας… μμμ… Αλλά ήταν η αγαπημένη σας ομάδα; Δεν έχει πλέον καμία σημασία, η νικήτρια ήταν και θα είναι πάντα η αγαπημένη ομάδα των πλειοψηφιών. Και, φυσικά, όλοι γνώριζαν ότι ο θρίαμβος ήταν αναπόφευκτος. Στις κερκίδες οι λογικές εξηγήσεις διαδέχονται η μια την άλλη: «ναι, ήταν αδύνατο ένα αποτέλεσμα διαφορετικό από αυτό: το μεθυστικό κύπελλο να στεφανώνει τα χρώματα της αγαπημένης ομάδας».
Προσπαθείτε, μάταια, να υιοθετήσετε τον ενθουσιασμό που κατακλύζει τις κερκίδες, τους πάγκους και μοιάζει να φτάνει ως το ψηλότερο σημείο του οικοδομήματος όπου τα πολωμένα τζάμια ενός πολυτελούς, όπως υποθέτουμε, δωματίου αντανακλούν τα φώτα, τις κραυγές και τις εικόνες.
Διασχίζετε τις κερκίδες με δυσκολία. Ο κόσμος γεμίζει ασφυκτικά τους διαδρόμους και τα σκαλιά. Ψάχνετε κάποιον ή κάτι που δε θα σας κάνει να νιώσετε περίεργος. Βαδίζετε σαν εξωγήινος ή σαν ταξιδιώτης του χρόνου που προσγειώνεται σε ένα άγνωστο ημερολόγιο και μια άγνωστη γεωγραφία.
Σταματάτε λίγο εκεί όπου δύο ηλικιωμένοι κοιτούν με προσοχή ένα είδος επιτραπέζιου παιχνιδιού. Όχι, δε είναι σκάκι. Πλησιάζετε αρκετά και βλέπετε πως πρόκειται για ένα πάζλ με ελάχιστα κομμάτια τοποθετημένα και χωρίς καν να σχηματίζεται η τελική του μορφή.
Λέει ο ένας στον άλλο: «Λοιπόν, δε μου φαίνεται και τόσο φαντασία. Στο κάτω κάτω, η κριτική σκέψη πρέπει να ξεκινά από μια υπόθεση, όσο τρελή κι αν φαίνεται. Αλλά δεν πρέπει να εγκαταλείπει την ακρίβεια για να την συγκρίνει και να επαληθεύει αν προχωρά ή θα πρέπει να αναζητηθεί άλλο σημείο εκκίνησης». Και, παίρνοντας ένα από τα κομμάτια του πάζλ, το δείχνει και λέει: «για παράδειγμα, ίσως, κάποιες φορές, το μικρό να μας βοηθά να αντιληφθούμε το μεγάλο. Σαν να μπορούσαμε να μαντέψουμε ή να διαισθανθούμε από αυτό το μικρό κομμάτι τη μορφή ολοκληρωμένη». Δεν ακούτε όσα ακολουθούν. Οι διπλανές ομάδες φωνάζουν εναντίον του παράξενου αυτού ζευγαριού και σκεπάζουν τα λόγια του.
Κάποιος σας δίνει ένα φυλλάδιο. Γράφει «εξαφανισμένη», με την εικόνα μιας γυναίκας η ηλικία της οποίας είναι απροσδιόριστη. Είναι μια ηλικιωμένη, μια γυναίκα ώριμη, μια νέα, ένα κορίτσι; Ο άνεμος το παίρνει μακριά και στο στροβίλισμά του μπερδεύεται με τις σερπαντίνες και τα κομφετί που θολώνουν το βλέμμα.
Και μιλώντας για κορίτσια…
Ένα μικρό κορίτσι, με σκούρο δέρμα και παράξενα ρούχα, γεμάτα χρώματα και στολίδια, κοιτά το στάδιο, τις κερκίδες, τα πολύχρωμα φώτα, τα χαμόγελα των νικητών και των ηττημένων, χαρούμενα τα πρώτα, κακεντρεχή τα δεύτερα.
Το κορίτσι μοιάζει να έχει μια απορία. Το μαντεύει κανείς από την έκφραση του προσώπου του και την ανήσυχη ματιά του.
Εσείς νιώθετε γενναιόδωρος, στο κάτω κάτω, έχετε νικήσει… μμμ… Έχετε νικήσει; Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Νιώθετε γενναιόδωρος και ρωτάτε ευγενικά το κορίτσι τι ψάχνει.
Η μικρή σας απαντά: «την μπάλα». Και, χωρίς καν να γυρίσει να σας δει, συνεχίζει να σκουπίζει με το βλέμμα της τη μεγάλη κατασκευή.
«Τη μπάλα;», ρωτάτε, σαν να ερχόταν η ερώτηση από άλλους καιρούς, από άλλο κόσμο.
Η μικρή αναστενάζει και προσθέτει: «καλά, ίσως να την έχει το αφεντικό».
«Το αφεντικό;»
«Ναι, ο ιδιοκτήτης και της μπάλας και του σταδίου και του τρόπαιου και των ομάδων και όλων αυτών», απαντά το κοριτσάκι, προσπαθώντας με τα χεράκια της να περικλείσει την πραγματικότητα που έχει συγκεντρωθεί στο μεγάλο στάδιο.
Εσείς προσπαθείτε να βρείτε τις λέξεις για να εξηγήσετε στη μικρή ότι αυτές οι ερωτήσεις δεν είναι της παρούσης, αλλά τότε θυμάστε…, ή μάλλον δε θυμάστε να είδατε τη μπάλα. Στο μυαλό σας εμφανίζεται μια θολή εικόνα της μπάλας, μάλλον στην αρχή του παιχνιδιού, καλυμμένη από τις μουτζούρες «των αγαπητών μας χορηγών». Δεν την είδατε ξανά, ούτε καν στα γκολ που σημειώθηκαν.
Υπάρχει, όμως, η οθόνη του πίνακα και αυτή καταγράφει τη σημαντική πραγματικότητα: αυτός νίκησε, αυτός έχασε. Κανένας πίνακας δεν αναγράφει ούτε το όνομα του ιδιοκτήτη του, πόσω δε μάλλον του αφεντικού της μπάλας, των ομάδων, των κερκίδων, των «καμερών και των μικροφώνων».
Επιπλέον, ο πίνακας δεν είναι οποιοσδήποτε πίνακας. Είναι ο πιο σύγχρονος που υπάρχει και έχει κοστίσει μια περιουσία. Περιλαμβάνει VAR[3] για να βοηθήσει τους υπαλλήλους του να κάνουν προσθαφαιρέσεις πόντων στην οθόνη, καθώς και για τις άμεσες ή συνεχείς επαναλήψεις της στιγμής που «μαζί γράψαμε ιστορία»[4]. Στον πίνακα δεν αναγράφονται τα γκολ, αλλά οι κραυγές. Νικητής είναι εκείνος που φωνάζει περισσότερο. Ποιος, λοιπόν, χρειάζεται την μπάλα;
Ανατρέχοντας, όμως, στις αναμνήσεις σας επισημαίνετε κάτι παράξενο: λίγα λεπτά πριν το τέλος του αγώνα, οι οπαδοί, οι χούλιγκαν, οι φανατικοί της αντίθετης ομάδας σώπασαν. Και οι κραυγές των οπαδών της νικήτριας πλέον ομάδας συνέχισαν χωρίς ανταγωνισμό. Όντως, πολύ περίεργη αυτή η υποχώρηση. Αλλά ακόμα πιο περίεργο είναι ότι, ενώ στην οθόνη του πίνακα δεν είχαν εμφανιστεί τα αποτελέσματα, ούτε καν τα προσωρινά, η αντίπαλη ομάδα επέστρεψε στο γήπεδο μόνο για να συγχαρεί τη νικήτρια… που δεν είχε κερδίσει ακόμα. Στα ψηλά και πολυτελή θεωρεία του σταδίου ξέσπασε νταβαντούρι. Τα λάβαρα τους είχαν πλέον βαφτεί με τα χρώματα της νικήτριας ομάδας. Πότε ακριβώς άλλαξαν ομάδα; Ποιος πραγματικά κέρδισε; Και ναι. Ποιος είναι το αφεντικό της μπάλας;
«Και γιατί θέλεις να μάθεις ποιος είναι το αφεντικό;», ρωτάτε τη μικρή, αφού, παρά τις αμφιβολίες σας, πιστεύετε πως δεν είναι ώρα για ανόητες ερωτήσεις αλλά για σφυρίχτρες και ροκάνες.
«Α, γιατί αυτός δε χάνει. Δεν έχει σημασία ποια ομάδα κερδίσει ή χάσει, το αφεντικό είναι αυτό που βγαίνει πάντα νικητής».
Εσείς νιώθετε άβολα με την αμφιβολία που σας προκαλεί. Και αυτό που σας ενοχλεί ακόμα περισσότερο είναι να βλέπετε εκείνους που πριν μιλούσαν για την καταστροφή που θα επέφερε η νυν θριαμβεύτρια ομάδα, να γιορτάζουν τώρα μια νίκη που, λίγες ώρες πριν, δεν τους ανήκε. Γιατί δεν μοιάζουν ηττημένοι. Αντίθετα, γιορτάζουν σαν να ήταν δικός τους ο θρίαμβος, σα να λένε «είμαστε πάλι νικητές».
Ετοιμάζεστε να πείτε στη μικρή να αφήσει την πικρία, ίσως να είναι στις μέρες της, ή να έχει κατάθλιψη, ή να μην καταλαβαίνει, εξάλλου είναι μόνο ένα κοριτσάκι. Αλλά τότε, το κοινό ξεσπά σε ουρλιαχτά: η νικήτρια ομάδα επιστρέφει στο γήπεδο για να ευχαριστήσει το αξιοσέβαστο κοινό για τη στήριξή του. Ο κοσμάκης, που βρίσκεται ακόμα στις κερκίδες, παρατηρεί μαγεμένος, τους σύγχρονους μονομάχους να νικούν τα θηρία… Για μια στιγμή! Τα θηρία δεν είναι αυτά που τώρα αγκαλιάζουν, γιορτάζουν και παίρνουν στους ώμους τους τη νικήτρια ομάδα;
Σκέφτεστε τα λόγια του κοριτσιού. Και τότε, γεμάτος αγωνία, θυμάστε πως η αντίπαλη ομάδα, γνωστή για τη σκαιότητα, τα κόλπα και τις απάτες της, εγκατέλειψε το παιχνίδι ακριβώς πριν το τελικό σφύριγμα. Ναι, σαν να φοβόταν ότι η δική της αδράνεια θα μπορούσε να την αναδείξει νικήτρια (με απάτη, φυσικά), και για να το αποφύγει, αποσύρθηκε εντελώς. Και μαζί της, εξαφανίστηκαν οι μπράβοι και οι φανατικοί της οπαδοί, και, ναι, τώρα που το σκέφτεστε, το ίδιο και τα σημαιάκια και οι σημαίες της.
Ο σαματάς συνεχίζεται. Όπως φαίνεται στις κερκίδες δεν ενδιαφέρονται για τον παραλογισμό που εκτυλίσσεται στο κέντρο του γηπέδου, με το βάθρο να αναμένει την τελική βράβευση.
Επαναλαμβάνετε ντροπαλά την ερώτηση του κοριτσιού και, αναρωτιέστε με τη σειρά σας:
«Ποιος είναι το αφεντικό της μπάλας;»
Αλλά οι κραυγές της μάζας καταπίνουν την ερώτησή σας, που δεν την ακούει κανείς.
Το κορίτσι σας παίρνει από το χέρι και λέει: «Πάμε, πρέπει να φύγουμε».
«Γιατί;» ρωτάτε εσείς.
Και η μικρή, δείχνοντας τα θεμέλια του μεγάλου οικοδομήματος, απαντά:
«Θα πέσει».
Όμως κανείς δε φαίνεται να το καταλαβαίνει… Ένα λεπτό, κανείς;
(Συνεχίζεται;)
***
Με βάση τα παραπάνω, η Επιτροπή Έκτη του EZLN καλεί τα άτομα, τις ομάδες, τις συλλογικότητες και τις οργανώσεις που στήριξαν και στηρίζουν το Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης και, βέβαια, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι αλλαγές που έχουν πραγματική σημασία δεν έρχονται ποτέ από πάνω, μόνο από κάτω (και δεν έχουν στείλει στον μελλοντικό επιτηρητή γράμμα και αίτηση προσχώρησης) σε μια:
Συνάντηση των δικτύων υποστήριξης του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης.
Με τις παρακάτω θεματικές:
– απολογισμός της διαδικασίας στήριξης του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης και της εκπροσώπου του Marichuy καθώς και της κατάστασης, σύμφωνα με την οπτική της κάθε ομάδας, συλλογικότητας και οργάνωσης.
– προτάσεις για τα επόμενα βήματα μας.
– Ιδέες για τον τρόπο διαβούλευσης με τις ομάδες, συλλογικότητες και οργανώσεις των προτάσεων που θα τεθούν στη συνάντηση.
Άφιξη και εγγραφή: Πέμπτη 2 Αυγούστου 2018. Εγγραφή και δραστηριότητες Παρασκευή 3, Σάββατο 4 και Κυριακή 5 Αυγούστου.
Για την εγγραφή συμμετοχής σας στη συνάντηση των δικτύων, η ηλεκτρονική διεύθυνση είναι:
encuentroredes@enlacezapatista.org.mx
***
Επίσης, οι ιθαγενικές ζαπατιστικές κοινότητες καλούν εκείνους/ες που έχουν κλίση και λαχτάρα για την τέχνη στη:
Συνάντηση για την Τέχνη, CompARTE (Μοιραζόμαστε την Τέχνη ή Συντροφική Τέχνη) ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
“Píntale caracolitos a los malos gobiernos pasados, presentes y futuros”[5]
Από τις 6 έως τις 9 Αυγούστου 2018
Άφιξη και εγγραφή: όποτε μπορείτε από τις 6 έως τις 9 Αυγούστου.
Λήξη στις 9, 15η επέτειο από τη γέννηση των ζαπατιστικών καρακόλ.
Το πρόγραμμα θα διαμορφωθεί ανάλογα με τις συμμετοχές, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν μουσικοί, άνθρωποι που ασχολούνται με το θέατρο, που απαγγέλλουν, χορευτές, ζωγράφοι, γλύπτες και λοιποί/ες από τις ζαπατιστικές κοινότητες σε αντίσταση και εξέγερση.
Για να συμμετάσχετε ή να παρευρεθείτε η εγγραφή γίνεται μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης:
asistecomparte2018@enlacezapatista.org.mx
participacomparte2108@enlacezapatista.org.mx
Όλα τα παραπάνω θα λάβουν χώρα στο καρακόλ της Morelia (εκεί όπου πραγματοποιήθηκε η συνάντηση των γυναικών που αγωνίζονται), περιφέρεια Tzotz Choj, ζαπατιστική γη σε αντίσταση και εξέγερση.
Πολύ προσοχή: Να έχετε μαζί σας το ποτήρι, το πιάτο και το κουτάλι σας, γιατί οι γυναίκες που αγωνίζονται μας προέτρεψαν να μη χρησιμοποιούμε προϊόντα μιας χρήσης που μολύνουν, και βρωμίζουν τα πάντα. Δε θα είναι περιττό να φέρετε φακό (ή λάμπα χειρός), οτιδήποτε θέλετε να βάλετε ανάμεσα στο αξιοπρεπές χώμα και το πολύ αξιοπρεπές σώμα σας, ή σκηνή. Αδιάβροχο ή νάιλον ή κάτι παρεμφερές για την περίπτωση βροχής. Τα φάρμακα και το ιδιαίτερο φαγητό που μπορεί να χρειάζεστε. Και οτιδήποτε άλλο θεωρείτε ότι μπορεί να σας λείψει, έτσι στην κριτική που θα μας κάνετε σχετικά, εμείς θα μπορούμε να σας απαντήσουμε «σας είχαμε προειδοποιήσει». Για τα ηλικιωμένα άτομα, τα «σοφά» όπως λέμε εδώ, θα φροντίσουμε, στο μέτρο του δυνατού, να τους προσφέρουμε φιλοξενία σε κάποιον ειδικό χώρο.
Σημείωση: Ναι, επιτρέπεται η πρόσβαση σε άντρες και άλλες μειονότητες.
Από την Επιτροπή Έκτη του EZLN.
Εξεγερμένος Υποδιοικητής Moisés. Εξεγερμένος Υποδιοικητής Galeano.
Μεξικό, 4 Ιουλίου 2018.
Υ.Γ. – Όχι, εμείς οι ζαπατίστας ΔΕΝ συμμετέχουμε στην καμπάνια «για το καλό όλων, πρώτα οι καρέκλες»[6]. Μπορεί να αλλάζουν επιτηρητές, επιστάτες και οικονόμους, αλλά ο τσιφλικάς παραμένει ο ίδιος. Συνεπώς…
[1] «Píntale caracolitos» σημαίνει κυριολεκτικά «ζωγράφισε σαλιγκάρια». Αλλά όπως γνωρίζουμε όλοι Caracoles είναι τα κέντρα των 5 περιφερειών ζαπατιστικής αυτονομίας και οι έδρες των Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης. Ωστόσο η έκφραση «pintar un caracol» χρησιμοποιείται μαζί με την ανάλογη χειρονομία ως βρισιά. Θα μπορούσε λοιπόν να μεταφραστεί κυριολεκτικά «ζωγράφισε σαλιγκάρια» και «δημιούργησε caracol» και «στείλε στο διάολο τις παλιές, τωρινές και μελλοντικές κυβερνήσεις».
[2] Πρόκειται για στίχους του τραγουδιού La Fiesta (Η Γιορτή), του καταλανού τραγουδοποιού Joan Manuel Serrat , το οποίο κυκλοφόρησε λογοκριμένο το 1970.
[3] Video Assistant Referee. Διαιτητική βοήθεια μέσω βίντεο.
[4] «Juntos hicimos historia» ή προεκλογικά «Juntos haremos historia» (μαζί θα γράψουμε ιστορία). Πρόκειται για τον συνασπισμό των κεντροαριστερών κομμάτων MORENA (Movimiento de Regeneración Nacional – Κίνημα Εθνικής Αναγέννησης του Andrés Manuel López Obrador) και PT (Partido del Trabajo – Κόμμα της Εργασίας) και του δεξιού χριστιανικού ευαγγελικού κόμματος PES (Partido Encuentro Social – Κόμμα Κοινωνικής Συνάντησης), που νίκησε στις εκλογές της 1ης Ιουλίου 2018 με επικεφαλής τον Manuel López Obrador.
[5] Υποσημείωση 1.
[6] Διακωμώδηση του προεκλογικού συνθήματος του Andrés Manuel López Obrador «Για το καλό όλων, πρώτα οι φτωχοί».
No hay comentarios todavía.
RSS para comentarios de este artículo.
Denuncias
Actividades
Caminando
En el Mundo
Red nacional contra la represión y por la solidaridad