enlaceZapatista

Ημερολόγιο σε συνέχεια του 5ου Κογκρέσου του CNI και της συνάντησης «Οι Ζαπατίστας και οι Επιστήμες για την Ανθρωπότητα»

Ημερολόγιο σε συνέχεια του 5ου Κογκρέσου του CNI και της συνάντησης «Οι Ζαπατίστας και οι Επιστήμες για την Ανθρωπότητα»

Εθνικοαπελευθερωτικός Ζαπατιστικός Στρατός

Μεξικό

26 Οκτώβρη 2016.

Προς τ@ς προσκεκλημέν@ς επιστήμονες και ακροατές/τριες της Συνάντησης «Οι Ζαπατίστας και οι Συνειδήσεις/Επιστήμες[i] [1] για την Ανθρωπότητα»,

Προς τις συντρόφισσες, τους συντρόφους, τ@ς συντοφόισσες της Εθνικής και Διεθνούς Έκτης,

Αδερφές και αδερφοί,

Λάβετε τους χαιρετισμούς μας. Σας γράφουμε για να σας ανακοινώσουμε τα ακόλουθα:

Πρώτον: Κατόπιν οδηγιών του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου (CNI), που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε διαβούλευση με τις γειτονιές, τις φυλές και τους ιθαγενικούς λαούς σε όλο το Μεξικό, σχετικά με την πρόταση που διατυπώθηκε κατά την πρώτη φάση του Πέμπτου Κογκρέσου, σας πληροφορούμε ότι η διαρκής συνέλευση του CNI θα συναντηθεί εκ νέου στις 29 Δεκέμβρη 2016, στο CIDECI-UNITIERRA, Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, Τσιάπας.

Το CNI θα οργανώσει εκεί ομάδες εργασίας κατά τις ημέρες 30 και 31 Δεκέμβρη του τρέχοντος έτους. Σε αυτές τις ομάδες, ή και πριν αν έτσι το ορίσει το CNΙ, θα γνωστοποιηθούν τα αποτελέσματα της διαβούλευσης. Την 1η Γενάρη 2017 θα πραγματοποιηθεί η συνέλευση της ολομέλειας στο Οβεντίκ της Τσιάπας και θα συναφθούν συμφωνίες αν είναι απαραίτητο.

Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι των γειτονιών, των φυλών, των εθνοτήτων και ιθαγενικών λαών που συναπαρτίζουν το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο μάς ενημερώνουν ότι οικονομικά προβλήματα τ@ς εμποδίζουν να συμμετάσχουν σε αυτή τη συνάντηση και γι’ αυτό το λόγο ζητούν την αλληλεγγύη της Εθνικής και Διεθνούς Έκτης, και όλων των ειλικρινών ανθρώπων που θα ήθελαν να στηρίξουν αυτό το σκοπό. Σε σχέση με αυτό, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του CNI ζητούν να υπάρξει επικοινωνία απευθείας με το CNI στην ακόλουθη ηλεκτρονική διεύθυνση: catedratatajuan@gmail.com Από εκεί θα σας υποδείξουν πού και με ποιον τρόπο μπορεί να φτάσει η στήριξή σας.

Φυσικά αν πιστεύετε ότι με το να συναντηθούν, να σκεφτούν και να αποφασίσουν συλλογικά, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του CNI παίζουν το παιχνίδι της δεξιάς και βλάπτουν την α-μ-ε-ί-ω-τ-η προώθηση της θεσμικής αριστεράς, μπορείτε να βάλετε προϋπόθεση στη στήριξή σας να σας υπακούσουν, ή να συμπληρώσετε στη στήριξή σας κάτι σαν: «να πάρτε δυο πέσος αλλά μην πέσετε κορόιδα και σας πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες».

Ή μπορείτε να τους δώσετε τη στήριξή σας χωρίς πολλά πολλά και, όπως όλοι/ες εμείς, να προσπαθήσετε να μάθετε από αυτ@ς.

Δεύτερον: Επ’ ευκαιρίας επιβεβαιώνουμε επίσης ότι η Συνάντηση «Οι Ζαπατίστας και οι Συνειδήσεις/Επιστήμες για την Ανθρωπότητα» θα λάβει χώρα τις μέρες και στα μέρη που είχε ήδη ανακοινωθεί:

Από τις 25 Δεκέμβρη 2016 μέχρι τις 4 Γενάρη 2017 στις εγκαταστάσεις του CIDECI-UNITIERRA στο Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας. Με ένα διάλειμμα για τις ημέρες 31 Δεκέμβρη και 1η Γενάρη. Αν ενδιαφέρεστε να παρακολουθήσετε ως ακροατής/τρια ή/και θεατής/τρια, η διεύθυνση εγγραφών είναι conCIENCIAS@ezln.org.mx.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα διεξαχθούν ταυτόχρονα οι ανακοινώσεις σχετικά με τις θετικές και φυσικές Επιστήμες από τη μια πλευρά, και οι συναντήσεις εργασίας του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου από την άλλη.

Αυτά προς το παρόν

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές          Εξεγερμένος Υποδιοικητής Γκαλεάνο

Μεξικό, Οκτώβρης 2016

Από το Σημειωματάριο του Γατόσκυλου, ενότητα «ούτε ιστορίες ούτε μύθοι»:

Αυτό που δεν θα βρει ο Δρ. Τζων Χ. Γουάτσον

Βουνά νοτιοανατολικού Μεξικού. Βρέχει πολύ. Μόλις που αχνοφτάνει ο ήχος των φωνών εκείνων που, δίνοντας οδηγίες, συνεχίζουν να τρυπάνε το τείχος. Κάποιοι/ες προστατεύονται άσχημα από τη νεροποντή με κάποιο νάιλον, αλλά οι περισσότεροι/ες φορούν βρεγμένα πουκάμισα, μπλούζες, φούστες και παντελόνια, που βρέχουν με τη σειρά τους τη γη.

Το τείχος εκτείνεται μέχρι όσο πάει το μάτι. Παρά τη φαινομενική σταθερότητά του, κάθε τόσο κλυδωνίζεται σε κάποιο σημείο του τεράστιου μήκους του. Όπως διαδίδεται, όσοι κατοικούν αυτές τις εκτάσεις υποστηρίζουν ότι το τείχος είναι ικανό να αναδομείται μόνο του, και γι’ αυτό δεν πρέπει να χάνουν λεπτό απ’ την προσπάθεια να κρατούν ανοιχτή κάποια ρωγμή. Με βάση ιστορίες και θρύλους που κυκλοφορούν ανάμεσα στους κατοίκους, συνάγεται πως σκοπός του τείχους δεν είναι μόνο να εμποδίζει την κυκλοφορία της γνώσης και των ανθρώπων προς την άλλη πλευρά· πείθει επίσης, όσ@ς βλέπουν το τείχος, ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο πέρα, ότι ο κόσμος τελειώνει εκεί, στα πόδια της στέρεης βάσης του και μπροστά στην ατέρμονη έκταση, σε μήκος και ύψος, της επιφάνειάς του.

Έξω από μια απ’ τις κοντινές καλύβες στο τείχος, καθισμένη και με το μάγουλο ακουμπισμένο στο χέρι, ένα κορίτσι κοιτάει. Αλλά τα μάτια της δεν κοιτάζουν το ξιπασμένο τείχος, αλλά τα πόδια όσων το χτυπούν και το χαράζουν. Ή καλύτερα, το σπαρμένο με λάσπη και λιμνούλες έδαφος.

Λίγο πίσω από εκείνη, ένα πλάσμα αλλόκοτο, που μοιάζει με σκύλο, ή με γάτο, προστατεύεται στο κατώφλι της πόρτας. Το κορίτσι γυρνά, το κοιτάει και του λέει: «Ε! εσύ, γατόσκυλε, μήπως φοβάσαι τη βροχή; Εγώ όχι. Αν τη φοβόμουν, τζάμπα θα με φώναζαν «Ζαπατιστική Άμυνα». Θαρρείς πως αν ήμασταν στο γήπεδο και έβρεχε θα λέγαμε «αχ όχι, καλύτερα να μη βγω γιατί θα βραχώ»; Ούτε καν. Έτσι απλά με το χέρι φτιάχνεις το μαλλί, κι έτσι όπως είναι βρεγμένο κάθεται τέλεια και στα τσακίδια όλοι οι υπόλοιποι. Αλλά δεν είναι πως το κάνω αυτό για να περπατώ κοκέτα με τους βρωμοάντρες. Όχι, είναι για να μπορώ να δω προς τα πού πάει και έρχεται η μπάλα. Αν όχι, ε λοιπόν τίποτα. Τζάμπα είσαι στην καλύβα, είτε είσαι γάτα ή σκύλος θα βραχείς έτσι κι αλλιώς. Κοίτα, μόλις μου ήρθε μια ιδέα».

Το κορίτσι μπήκε στο σπίτι και μετά από λίγο βγήκε με άδειες αλουμινένιες κατσαρόλες, λεκάνες και κουβάδες. Και αρχίζει να τα βάζει κάτω από τα νήματα νερού που πέφτουν από τη τσίγκινη στέγη. Φαίνεται πως τα βάζει όπου φτάνει, αλλά όχι. Κάθε τόσο τους αλλάζει θέση. Το πλάσμα που το κορίτσι φωνάζει «γατόσκυλο» γαυγίζει και νιαουρίζει. Το κορίτσι το κοιτάει και λέει: «Περίμενε λίγο και θα καταλάβεις τι κάνω».

Το κορίτσι συνεχίζει ν’ αλλάζει θέση στις κατσαρόλες και τις λεκάνες και, με κάθε αλλαγή, αλλάζει κι ο ήχος απ’ τις σταγόνες που χτυπούν τις επιφάνειές τους. Το κορίτσι ακούει για λίγο και ξαναλλάζει τόπο και ήχο στην παράξενη συμφωνία.

Κι ενώ κάνει αυτά έρχεται ένα ζευγάρι άντρες. Ο ένας είναι ψηλός και αδέξιος, ο άλλος είναι κοντός στο ύψος και μέτριας κατατομής. Και οι δύο έχουν καλές ομπρέλες, ενώ ο ψηλότερος φοράει ένα κομψό παλτό, ένα είδος καπέλου και κρατάει μια πίπα κρεμασμένη στα χείλη. Δεν λένε τίποτα· μόνο κοιτούν το κορίτσι που πάει κι έρχεται. Κάποια στιγμή, ο αδέξιος με το κομψό πανωφόρι ξεροβήχει και λέει: «Συγγνώμη δεσποινίς, μου επιτρέπετε να σας καλύψω με την ομπρέλα μου; Έτσι δεν θα βρέχεστε ενώ κάνετε… ενώ κάνετε αυτό που κάνετε». Το κορίτσι έμεινε να τον κοιτάει με εχθρότητα και απαντά «Σιγά μη με λένε ‘δεσποινίς’. Εμένα με λένε ‘Ζαπατιστική Άμυνα’» (το κορίτσι παίρνει ύφος «ξεκουμπίσου από τις κατσαρόλες και τις λεκάνες μου ή πέθανες»). Και αυτό που κάνω είναι ένα τραγούδι». Ο άντρας σχολιάζει έτσι για να πει κάτι: «μμμ, ένα τραγούδι, τι ενδιαφέρον αγαπητέ Γουάτσον, τι ενδιαφέρον». Ο συνομιλητής μόνο βεβαίωσε με ένα κούνημα του κεφαλιού ενώ καλυπτόταν στο κατώφλι βλέποντας με δυσπιστία το σκυλάκι… ωραία, το γατάκι… ωραία, αυτό τέλος πάντων που στέκεται μαζί του στη κάσα της πόρτας.

Ο άντρας με το παράξενο καπέλο παρατηρεί με προσοχή το πηγαιν’ έλα. Σύντομα το πρόσωπό του φωτίζεται και αναφωνεί: «Μα φυσικά! Απλούστατο. Ένα τραγούδι. Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο».

Και κατευθυνόμενος σ’ εκείνον που μοιράζεται με τον γατόσκυλο το μικρό χώρο όπου η βροχή δεν βρέχει, λέει «Προσοχή, Γουάτσον, εδώ υπάρχει κάτι στο οποίο δεν θα υπάρξει ποτέ αναφορά στις νεότερες εκλαϊκεύσεις της ντετεκτιβικής επιστήμης με τις οποίες βομβαρδίζει τους λίγους αναγνώστες της, αν έχει κανέναν. Παρατηρήστε με προσοχή. Αυτό που κάνει η δεσποινίς… γκουχ… γχουχ… ήθελα να πω, αυτό που κάνει η «Ζαπατιστική Άμυνα» είναι να συνδυάσει αρχές των μαθηματικών, της φυσικής, της βιολογίας, της ανατομίας και της νευρολογίας. Αλλάζοντας θέση σε αυτά τα περίεργα μεταλλικά δοχεία και τοποθετώντας τα κάτω από διαφορετικά νήματα νερού, έχει διαφορετικούς μεμονωμένους ήχους, οι οποίοι, στο σύνολό τους, παράγουν διαφορετικούς συνδυασμούς από νότες και, τελικά, θα καταλήξουν να γίνουν μια μελωδία. Έπειτα, αλλάζοντας τους ρυθμούς, θα έχει μουσική και από κει, απλούστατο αγαπητέ μου Γουάτσον, ένα τραγούδι. Μπράβο!». Ο άντρας  πέρασε την ομπρέλα του σ’ εκείνον που ήταν στο κατώφλι και χειροκροτά με ενθουσιασμό.

Το κορίτσι αφήνει για λίγο το έργο του και προσηλώνεται στα λόγια του άντρα. Μετά τα χειροκροτήματα, το κορίτσι ρωτά «είπες μήπως κάποιον τόνο;»

«Τόνο», επαναλαμβάνει ο άντρας, και αφότου το σκέφτεται λίγο αναφωνεί: «Μα φυσικά! Τόνο μουσικής και όχι βάρους. Ναι, δεσποινίς, έναν μουσικό τόνο κι όχι τόνο βάρους, αν και έχει τόνους που είναι πολύ βαριοί».[ii] [2]

Το κορίτσι σμίγει τα φρύδια και διευκρινίζει «Ήδη σου είπα ότι δεν με λένε ‘δεσποινίς’· με λένε «Ζαπατιστική Άμυνα». Εσένα πώς σε λένε;».

Ο άντρας απαντά: «Έχετε δίκιο, ήταν απρέπεια από μέρους μου που δεν συστήθηκα ακόμη» και, κάνοντας μια μικρή υπόκλιση, παρουσιάζεται «Το όνομά μου είναι Σέρλοκ Χολμς, ντεντέκτιβ-σύμβουλος. Και ο συνοδός μου, που αυτή τη στιγμή τρέμει από τη βροχή και το κρύο, είναι ο δόκτωρ Τζων Χ. Γουάτσον, εκλαϊκευτής της επιστήμης» και, απλώνοντας το χέρι προς το κορίτσι, συμπληρώνει «Και εσείς είστε… αν, ναι, ήδη το αναφέρατε, η ‘Ζαπατιστική Άμυνα’. Περίεργο όνομα για ένα κορίτσι. Άλλα φαίνεται πως όλα είναι παράξενα σ’ αυτά τα μέρη».

Το κορίτσι αγνοεί το απλωμένο χέρι, αλλά μοιάζει να ενδιαφέρεται. «Ντετέκτιβ-σύμβουλος… Και τι είν’ αυτό;», ρωτάει. «Αγωνίζομαι ενάντια στο έγκλημα, δεσποινίς, ερευνώ παρατηρώντας, αναλύοντας και εφαρμόζοντας τις επιστήμες», απαντάει ο άντρας με άσχημα προσποιημένη ταπεινότητα.

«Α, όπως ο Ελίας Κοντρέρας που είναι στην επιτροπή ζαπατιστικής εξιχνίασης», διακόπτει το κορίτσι.[iii] [3]

Ο άντρας προσπαθεί να διευκρινίσει, αλλά το κορίτσι συνεχίζει:

«Ωραία, κοίτα, εγώ ήδη μίλησα στον Ελίας για να μπει στην ομάδα[iv] [4], αλλά φαίνεται πως είναι ήδη μακαρίτης και πάει από το κακό στο χειρότερο, ή μάλλον για να το πω σωστότερα, ερευνά το βρωμοκαπιταλιστικό σύστημα. Του είπα ότι μπορεί να μπει στην ομάδα, ακόμη και πεθαμένος, αλλά λέει ότι ο  ΣουπΜάρκος μπορεί να τον στείλει για καμιά εξιχνίαση και θα χάνει τις προπονήσεις. Το περίεργο είναι ότι και ο ΣουπΜάρκος είναι μακαρίτης. Θαρρώ πως έτσι όπως είναι πεθαμένοι και οι δυο αλληλοκαταλαβαίνονται. Φυσικά, τώρα δεν γίνεται να κάνουμε προπόνηση της προκοπής γιατί ο τερματοφύλακας είναι καταλασπωμένος και η μπάλα δεν τσουλάει, μένει εκεί βουλιαγμένη στη λάσπη και παρά τις κλωτσιές δεν κουνάει ρούπι, μόλις λιγουλάκι και μετά πάλι λουφάρει. Και τότε τζάμπα γεμίζεις λάσπη, και έπειτα οι μανάδες με τα «πρέπει να κάνεις μπάνιο» και εμπρός για το ποτάμι. Εσένα σ’ αρέσει να κάνεις μπάνιο; Εμένα καθόλου. Μόνο αν έχει πάρτι, τότε ναι, γιατί δεν γίνεται να είσαι καταλασπωμένη όταν παίζουν το «εκείνη με τον χρωματιστό φιόγκο» [la del moño colorado]. Ξέρεις το τραγούδι «εκείνη με τον χρωματιστό φιόγκο;» Είναι ωραίο τραγούδι γιατί χορεύεται έτσι απλά (το κορίτσι μόλις που αλλάζει κέντρο βάρους από το ένα πόδι στο άλλο ενώ σιγοτραγουδά το σκοπό), όχι χοροπήδημα όπως στους σημερινούς νέους που τους αρέσει αυτή η μουσική και καταλήγουν χειρότερα λασπωμένοι σα να μην είχαν κάνει μπάνιο. Αλλά τις μανάδες μήπως τις ενδιαφέρει ότι δεν έχει πάρτι; Ούτε κουβέντα, να κάνεις μπάνιο, κι αν όχι, δεν δίνουν δεκάρα. Εσύ δεν έχεις μανάδες; Κοίτα, εσύ το σκέφτεσαι πώς οι μανάδες ξέρουν. Φυσικά και ξέρουν. Δεν ξέρω ακόμη πώς ξέρουν, αλλά ξέρουν. Εσύ θα έπρεπε να διερευνήσεις πώς γίνεται και ξέρουν. Εγώ το είπα στον Ελίας να το διερευνήσει, αλλά μόνο γελάει ο απαίσιος. Κι ακόμη χειρότερα ο ΣουπΜόι· μήπως στηρίζει; Αν βρίσκεται κάπου κοντά και οι μανάδες δώσουν εντολή μπάνιου, θαρρείς πως θα σε υποστηρίξει; Τίποτα! Λέει πως πρέπει να υπακούς τις μανάδες. Εγώ μια μέρα του την είπα! γιατί κάνει έτσι; Αφού ο αγώνας λέει ορίζουμε υπακούοντας, άρα τα κορίτσια ορίζουν και οι μανάδες υπακούουν. Αλλά τίποτα, μόνο γελάει ο απαίσιος. Αλλά κοίτα, δώσε βάση γιατί θα σου εξηγήσω: ακόμη δεν έχουμε ολοκληρώσει την ομάδα. Γιατί; Ωραία, γιατί δεν υπάρχει πειθαρχία, δηλαδή δεν καταλαβαίνουν την οργάνωση του αγώνα. Άλλες φορές λένε ότι μπαίνουν και άλλες εσύ πας και εκείνοι ήδη είναι αλλού. Και μπλα μπλα μπλά. Δίνουν απλά δικαιολογίες. Κι αν όχι, λόγω των δουλειών του αγώνα, λένε. Άραγε το παιχνίδι δεν είναι μια δουλειά του αγώνα; Ο μακαρίτης ο σουπμάρκος έλεγε ότι δουλειά των παιδιών είναι να παίζουν. Και το ίδιο έλεγε και για τις σπουδές. Δεν θα το δημοσιεύσεις, έτσι; Έτσι δεν γίνεται να φτιαχτεί η ομάδα, δεν υπάρχει σοβαρότητα, όπως θα έλεγε κανείς. Αλλά εσύ μην ανησυχείς, μην απελπιστείς ότι δεν συμπληρώνεται γρήγορα η ομάδα, εξαρχής το ξέρουμε πως θα καθυστερήσει, αλλά θα γίνουμε περισσότεροι. Εγώ, καθώς προς το παρόν δεν μπορούμε να κάνουμε προπονήσεις και δεν μου επιτρέπουν ν’ χαράξω το τείχος, γιατί βρέχει και βρέχομαι… Το πιστεύεις ότι αυτό μου λένε; Αφού έτσι κι αλλιώς όταν κάνω μπάνιο βρέχομαι. Εγώ πριν κάποιες μέρες ήθελα ν’ αρχίσω πολιτική συζήτηση με τις μανάδες μου και τους έλεγα ότι δεν είναι καλό να κάνω μπάνια γιατί βρέχομαι, και ότι λένε στο αυτόνομο σχολείο ότι δεν είναι καλό για τα κορίτσια να βρέχονται γιατί τι θα γίνει αν αρρωστήσουν από βήχα; Καλά δεν λέω;

Και τότε οι μανάδες μου απλά γέλασαν, θαρρώ πως απλά δεν κατάλαβαν την πολιτική συζήτηση, εμπρός, στο ποτάμι και πλύσου και πίσω απ’ τ’ αυτιά, και μπλα μπλα. Ωραία, μην αφαιρείσαι εσύ, πώς είπαμε ότι σε λένε, φαίνεται ότι, καθώς δεν μπορώ να προπονηθώ ούτε να χαράξω το τείχος, τότε μπήκα σε σκέψεις και άλλες σκέψεις. Κι έτσι με βρήκες, σκέψου και σκέψου. Αλλά όχι μπούρδες, για τον αγώνα. Κι έτσι το σκέφτηκα πως χρειαζόμαστε μια μουσική για όταν θα κερδίσουμε το ματς. Γιατί αν δεν υπάρχει μουσική, τότε δεν θα έχουμε ευχαρίστηση όταν κερδίζουμε, με καταλαβαίνεις; Τι να καταλάβεις, έτσι έμεινες και κοιτάς. Ωραία, σου εξηγώ. Κοίτα, οι μανάδες ξέρουν, δεν ξέρουμε πώς το κάνουν, αλλά ξέρουν. Αν εσύ έχεις μια ερώτηση, πας στις μανάδες σου και τσαφ, ξέρουν την απάντηση. Κι έτσι έγινε κι μανάδες μου μού διηγήθηκε πριν κάποιες μέρες μια ιστορία. Που είπε ο μακαρίτης ότι ο αγώνας χρειάζεται τις επιστήμες και τις τέχνες. Εγώ δεν ξέρω τι είναι οι επιστήμες και οι τέχνες και τότε οι μανάδες μου μού εξήγησαν. Ελπίζω να σου το εξηγήσω γιατί σίγουρα δεν το ξέρεις. Κοίτα, επιστήμες και τέχνες δεν σημαίνει να κάνεις τα πράγματα όπως να ’ναι, όπως έρθει, αλλά πρώτα το φαντάζεσαι πώς θα βγει αυτό που θέλεις να κάνεις, έπειτα το μελετάς πώς θα το κάνεις κι ύστερα το κάνεις, όμως όχι έτσι απλά, αλλά χαρούμενα, με πολλά χρώματα και πολλές μουσικές, καταλαβαίνεις; Ωραία, τότε σκέφτηκα πως φανταζόμουν πώς θα είναι η μουσική μας όταν κερδίζουμε το παιχνίδι. Εννοείται χαρούμενη αλλά όχι γλεντιού, γιατί είναι σοβαρό να κερδίζεις ένα παιχνίδι, πόσο μάλλον όταν έχω τέτοια ομάδα, όπως ο γατόσκυλος που είναι εδώ παρών, που ούτε καν υπακούει, μόνο τρέχει και πάλι τρέχει, κι όπως έχει στραβά τα πόδια πάει προς τα πλάγια. Άρα το τραγούδι πρέπει να είναι χαρούμενο, αλλά σοβαρό. Δηλαδή να δίνει ευχαρίστηση, να ικανοποιείται η καρδιά σου. Τότε λοιπόν κάθομαι εδώ και σκέφτομαι τη μουσική, δηλαδή τον τόνο του τραγουδιού και τότε μου ήρθε η ιδέα. Γιατί ακούω τον ήχο που κάνει η βροχή όταν πέφτει, και το βλέπω πως ακούγεται διαφορετικά σε κάθε λιμνούλα. Τότε έβγαλα τις κατσαρόλες τις μάνας μου και τους κουβάδες και τις λεκάνες της ομάδας των γυναικών που είμαστε, και ακούω πώς ηχεί διαφορετικά το καθένα και πώς όλα μαζί. Γιατί, όπως θα έλεγε κανείς, δεν είναι το ίδιο ατομικά και συλλογικά, βλέπεις. Συλλογικά είναι πιο χαρωπά, ακούγεται καλύτερα. Αντίθετα, ατομικά, απλά το ίδιο, ακόμη κι αν αλλάξεις λεκάνη. Αλλά αν τα βάλεις όλα μαζί, είναι άλλο πράμα. Φυσικά, το ζήτημα είναι πώς το κάνεις για ν’ ακούγονται πιο χαρωπά όλα μαζί. Καταλαβαίνεις; Δηλαδή εδώ ακριβώς είναι που βάζεις τις επιστήμες και τις τέχνες και βγαίνει γαμώ. Όχι όπως τον Πεδρίτο που καυχιέται πως ξέρει να τραγουδά, αλλά ξέρει μόνο τραγούδια του Πέδρο Ινφάντε. Μήπως ξέρει τίποτα από έρωτες; Όχι, μόνο για άλογα και μεθύστακες. Και τζάμπα, γιατί ο Πεδρίτο δεν πίνει δυο φορές, δηλαδή δεν πίνει γιατί είναι παιδί και δεν πίνει γιατί είναι Ζαπατίστας. Εσύ πιστεύεις ότι θα γνωρίσεις την ταίρι σου αν της τραγουδάς για άλογα; Όχι, ούτε καν, ποτέ. Κι ακόμη χειρότερα αν η καντάδα είναι για μεθύστακες. Εμένα, κοίτα που τζάμπα μου τραγουδάνε για άλογα, γιατί έχω ένα, αλλά είναι τυφλό, δηλαδή το ένα μάτι βλέπει και το άλλο όχι. Ωραία, η αλήθεια είναι πως το άλογο δεν είναι δικό μου, γιατί δεν έχει καν αφεντικό. Κανείς δεν ξέρει από πού ήρθε, μόνο μια μέρα εμφανίστηκε εδώ στο λιβάδι. Εγώ γρήγορα, όπως θα έλεγε κανείς, το στρατολόγησα στην ομάδα και το έβαλα τερματοφύλακα, αλλά έτσι όπως δεν έβλεπε καλά έπρεπε να μπω εγώ στην άμυνα. Ωραία, αλλά αν μου τραγουδήσουν για μεθύστακες ουστ και στα τσακίδια. Οι μανάδες λένε ότι το ποτό δεν εξυπηρετεί τίποτα, ότι χαζεύει τους άντρες. Δηλαδή τους χαζεύει περισσότερο. Και μετά χτυπούν τις γυναίκες. Φυσικά, πλέον είναι διαφορετικά γιατί υπερασπιζόμαστε τις εαυτές μας ως γυναίκες που είμαστε. Εγώ, έτσι όπως είμαι ζαπατιστική άμυνα, προπονούμαι επίσης για να μη με ενοχλούν οι άντρες όταν θα γίνω μεγάλη, δηλαδή όταν θα μεγαλώσω και θα είμαι εργένισσα. Αλλά μην αφαιρείσαι, σημείωσέ το στο τετράδιό σου αυτό που σου πα, σημείωσε ότι οι επιστήμες και οι τέχνες είναι πολύ σημαντικές…»

Σε αυτό το σημείο ο γατόσκυλος αρχίζει να γαβγίζει και να νιαουρίζει. Το κορίτσι γυρνάει, τον βλέπει και τον ρωτά «Ντάξει;» Ο γατόσκυλος γουργουρίζει και γρυλίζει. Το κορίτσι μπαίνει βιαστικό στην καλύβα, ακριβώς μόλις η βροχή κόβει την υγρή φούστα της και ο ουρανός ανοίγει.

Δεν βρέχει πια όταν το κορίτσι βγαίνει τρέχοντας απ’ την καλύβα με ένα μπαλόνι στα χέρια.[v] Ο γατόσκυλος βγαίνει τρέχοντας πίσω της.

Ενώ απομακρύνεται, το κορίτσι προλαβαίνει να φωνάξει: «Μόλις τελειώσεις τις σημειώσεις έρχεσαι. Μην ανησυχείς αν η ομάδα ακόμη δεν είναι τέλεια. Ίσως αργεί, αλλά θα γίνουμε περισσότεροι/ες».

Ο άντρας που ονομάζουν «Δόκτωρ Γουάτσον» κλείνει την ομπρέλα του και απλώνει το χέρι για να βεβαιωθεί πως, τελικά, έχει σταματήσει να βρέχει.

Ο άντρας με το αλλόκοτο καπέλο συνεχίζει να βλέπει το κορίτσι να απομακρύνεται. Έπειτα βγάζει έναν φακό από την καπαρντίνα του και κάθεται να αναλύσει το καθένα από τα κατσαρολικά που πλέον μένουν βουβά, χωρίς βροχή να βγάζει κάποιο τραγούδι.

«Ενδιαφέρον, αγαπητέ Γουάτσον, πολύ ενδιαφέρον. Θαρρώ πως αξίζει τον κόπο να μείνουμε για κάποιο διάστημα σ’ αυτά τα μέρη. Η ατμόσφαιρα είναι καθαρή και η ομίχλη δεν σταματά να μου θυμίζει το Λονδίνο στην Μπέικερ Στρητ», λέει ο ψηλός και λεπτός άντρας ενώ τεντώνει τα χέρια για να αναπνεύσει καλύτερα τον αέρα των βουνών του νοτιοανατολικού Μεξικού.

«Να μείνουμε κάποιο διάστημα, Χολμς; Μα γιατί;», ρωτά ο άλλος άντρας ενώ τινάζει μερικές απ’ τις σταγόνες που είχαν απομείνει, «δεν νομίζω πως μπορούμε να βοηθήσουμε ιδιαίτερα, αν και αυτό το κορίτσι φαίνεται να πάσχει από λεκτική διάρροια, ένα ηρεμιστικό δεν θα ερχόταν άσχημα… σε όποιον πρέπει να την ακούσει».

«Όχι, Γουάτσον, δεν θα βοηθήσουμε κανέναν. Ήρθα μόνο και μόνο για να συναντηθώ μ’ έναν παλιό γνωστό. Αλλά θαρρώ πως θα είναι δύσκολο να τον βρω… τουλάχιστον ζωντανό», λέει ο άντρας ενώ φυλάει τον φακό, και αρχίζει να περπατάει.

Ο άλλος άντρας βιάζεται να τον φτάσει ενώ ρωτά «Και τότε τι θα κάνουμε εδώ, Χολμς;»

«Θα μάθουμε, αγαπητέ Γουάτσον, θα μάθουμε», λέει ο άντρας ενώ ξαναβγάζει το φακό και σταματά για να παρατηρήσει ένα έντομο.

Ενώ οι δυο φιγούρες χάνονται στην ομίχλη, ακούγονται από μακριά γαβγίσματα, νιαουρίσματα και ένα παιδικό γέλιο, ένα γέλιο σαν τραγούδι.

Τότε, αν και με τρόπο σχεδόν ανεπαίσθητο, το τείχος σείεται…

Βεβαιώνω,

Γαβ-Μιάου

———–

Από την Baker Street στα βουνά του Νοτιοανατολικού Μεξικού.

Μουσική “Baker Street”, Gerry Rafferty με Raphael Ravenscroft στο σαξόφωνο. 1978. Εικόνες του Σέρλοκ Χολμς και του δόκτορα Γουάτσον από τη σειρά «Sherlock», σειρά της βρετανικής τηλεόρασης για το BBC, με πρωταγωνιστή τον Benedict Cumberbatch (ως Σέρλοκ Χολμς) και τον Martin Freeman (ως δόκτορα Γουάτσον). Σε παραγωγή της Hartswood Films και WGBH, η σειρά έγινε από τους Steven Moffat και Mark Gatiss. Συνοδεύεται από ένα κέντημα (αρχικά σε σχέδιο κι έπειτα ολοκληρωμένο) των ανταρτ(ισσ)ών Ζαπατίστας για το Φεστιβάλ CompArte, 2016, με θέμα «Ζαπατιστική Άμυνα και η Λερναία Ύδρα». Η εικόνα της κούκλας στο ποδοσφαιράκι λήφθηκε το 2013 από ένα παιδί 9 ετών που παρακολούθησε το μικρό ζαπατιστικό σχολείο, είδε το ποδοσφαιράκι κι έβαλε την κούκλα ακριβώς όπως φαίνεται. Οι εικόνες που εμφανίζονται στο τέλος του βίντεο είναι της ομάδας υποστήριξης CVI, τομέας «Tercios Compas».

——-

Κεντήματα και σχέδια των ανταρτ(ισσ)ών του EZLN για το compArte

Κεντήματα και σχέδια φτιαγμένα από τ@ς αντάρτ(ισσ)ες Ζαπατίστας για το Φεστιβάλ CompArte. Μουσική: “Resistencia” στο άλμπουμ LDA V The Lunatics, Los de Abajo.

[i] Λογοπαίγνιο μεταξύ των λέξων conciencia (συνείδηση) και con ciencia (με επιστήμη).

[ii] Στα ισπανικά υπάρχει διαφορετική λέξη για τον τόνο βάρους (tonelada) και τον μουσικό τόνο (tonada). Όπως έχει αναφέρει ο ΣουπΓκαλεάνο και σε άλλα κείμενά του, οι Ζαπατίστας χρησιμοποιούν τον τόνο βάρους αναφερόμενοι στη μουσική.

[iii] Ο Ελίας Κοντρέρας είναι πρωταγωνιστής, αν και μετά θάνατο, του αστυνομικού μυθιστορήματος «Ανήσυχοι νεκροί», των οποίων τα κεφάλαια έγραφαν εναλλάξ ο Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος και ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ [στα ελληνικά: μτφρ. Β. Κνήτου και Κ. Ηλιόπουλος, συνέκδοση Άγρα και Κέδρος, Αθήνα 2005].

[iv] Στο κείμενο «Ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις» η «Ζαπατιστική Άμυνα» είχε προτείνει τη δημιουργία μιας ποδοσφαιρικής ομάδας αποτελούμενης από διάφορους ήρωες των ιστοριών του υποδιοικητή Μάρκος για να παίξει «όταν θα έρθει ο κόσμος που είναι σαν εμάς».

[v] Στις σημειώσεις του γατόσκυλου στο κείμενο «Ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις» ένα μπαλόνι μπαίνει στην καλύβα του μακαρίτη ΣουπΜάρκος πριν να εμφανιστεί η η «Ζαπατιστική Άμυνα».

No hay comentarios »

No hay comentarios todavía.

RSS para comentarios de este artículo.

Deja un comentario