enlaceZapatista

Σημειώσεις σε σχέση με τον πόλεμο ενάντια στους αντιστεκόμενους δασκάλους: (Η ώρα των μπάτσων 3)

Σημειώσεις σε σχέση με τον πόλεμο ενάντια στους αντιστεκόμενους δασκάλους:
(Η ώρα των μπάτσων 3)

Ιούνιος 2016

Από το σημειωματάριο του Γατόσκυλου:

– Δεν ξέρουμε αν συμβαίνει και στην υπόλοιπη χώρα, αλλά τουλάχιστον στην Τσιάπας οι από πάνω χάνουν των πόλεμο των εντυπώσεων.

Έχουμε δει ολόκληρες οικογένειες, στην πόλη και την ύπαιθρο, να υποστηρίζουν τον αγώνα των δασκάλων του Εθνικού Συντονιστικού Εργαζομένων στην Εκπαίδευση (CNTE). Και δεν αναφερόμαστε σε υποστήριξη του τύπου «ναι, φαίνεται αυτή η γροθιά», «λαός ενωμένος ποτέ νικημένος» και άλλα ανάλογα συνθήματα, που, παρά τις διαφορές στα ημερολόγια και τις γεωγραφίες, συνεχίζουν να είναι τα ίδια, καθώς στους από κάτω συνεχίζει να υπάρχει η βασική αρχή της αλληλεγγύης. Αν στις προηγούμενες κινητοποιήσεις των εξεγερμένων δασκάλων, οι «πολίτες» (αυτός ο όρος που κρύβει την ανισότητα) παρουσιάζονταν ως απηυδισμένοι και ενοχλημένοι, πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Κάθε φορά όλο και περισσότερες οικογένειες έρχονται σε αρωγή των δασκάλων, τους υποστηρίζουν στις μετακινήσεις και τις διαμαρτυρίες τους, ανησυχούν όταν αυτοί/ες δέχονται επιθέσεις, τους προσφέρουν τρόφιμα, νερό και καταφύγιο. Είναι οικογένειες που, σύμφωνα με την κατηγοριοποίηση της θεσμικής αριστεράς, θα έπρεπε να είναι «αποχαυνωμένες» από την τηλεόραση, να «τρων βρώμικα», να «είναι αποξενωμένες», να «άγονται και να φέρονται», να «μην έχουν συνείδηση». Αλλά όπως φαίνεται, η ασυνήθιστη εκστρατεία των ΜΜΕ ενάντια στους αντιστεκόμενους δασκάλους έχει αποτύχει. Το αντιστεκόμενο κίνημα απέναντι στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση έχει μετατραπεί σε καθρέφτη για όλο και περισσότερο κόσμο-κόσμο (δηλαδή, όχι αυτόν των κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων, αλλά απλό κόσμο). Είναι σα να έχει ξυπνήσει μια συλλογική αίσθηση κατεπείγοντος μπροστά στην τραγωδία που έρχεται. Σαν κάθε χτύπημα από κλομπ, κάθε δακρυγόνο, κάθε πλαστική σφαίρα, κάθε εντολή κράτησης, να μετατρέπονται σε ηχηρά συνθήματα: «σήμερα επιτέθηκαν σε εκείνη, σε εκείνον· αύριο θα έρθουν για σένα». Ίσως γι’ αυτό, πίσω από κάθε δάσκαλ@ υπάρχουν ολόκληρες οικογένειες που εκφράζουν συμπάθεια στους σκοπούς και τον αγώνα του/της.

Πώς; Πώς ένα κίνημα που έχει δεχτεί σφοδρές επιθέσεις από όλα τα μέτωπα συνεχίζει να μεγαλώνει; Πώς, αν είναι «βάνδαλοι», «τεμπέληδες», «τρομοκράτες», «διεφθαρμένοι», «ενάντιοι στην πρόοδο», τόσος κόσμος από τα κάτω, όχι λίγος από τα μεσαία στρώματα, ακόμη και κάποιοι από τα πάνω, χαιρετίζει τους δασκάλους, ακόμη και ενίοτε δια της σιωπής, που υπερασπίζουν αυτό που κάθε άτομο θα υπερασπιζόταν;

– «Η πραγματικότητα είναι ψευδής». Έτσι θα μπορούσε να τιτλοφορήσει τη είδησή του η εφημερίδα της Τσιάπας που κακώς ονομάζεται «Τέταρτη Εξουσία» (ένα μέσο νοσταλγικό της εποχής των τσιφλικιών και των αφεντικών με μαστίγια και μαχαίρια) όταν «κατήγγελλε» εκείνη τη λαϊκή ψευτογιορτή που στις 9 Ιουνίου στους δρόμους της Τούξτλα Γκουτιέρρες, πρωτεύουσας της νοτιοανατολικής μεξικανικής πολιτείας της Τσιάπας, αναδείκνυε την υποστήριξη στους αντιστεκόμενους δασκάλους. Parachicos [παραδοσιακοί χορευτές από την Chiapas de Corzo], χορευτές, μουσικοί, παραδοσιακές φορεσιές, άτομα σε αναπηρικά καροτσάκια, μαρίμπες, τύμπανα, σφυρίχτρες και φλογέρες, ό,τι καλύτερο από την τέχνη της φυλής των Ζoque, και χιλιάδες που ήρθαν να χαιρετίσουν την αντίσταση των δασκάλων. Την «επιτυχία» του πολέμου των ΜΜΕ ενάντια στη CNTE την αποτυπώνει μια πικέτα που έγραφε: «Ευχαριστώ δάσκαλε που μου δίδαξες τον αγώνα». Άλλη έγραφε: «Δεν είμαι δάσκαλος, αλλά είμαι από την Τσιάπας, και είμαι ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση».

Αλλά αυτή που ενόχλησε περισσότερο τη διεύθυνση της «Τέταρτης Εξουσίας» ήταν εκείνη που έλεγε πάνω κάτω: «Αν έβαζαν τον λευκό Βελάσκο [κυβερνήτη της Τσιάπας] να διοικήσει την έρημο, σε λίγους μέσες θα παρουσίαζε έλλειψη άμμου».

– Εδώ και πάνω από τρία χρόνια που προωθείται η υποτιθέμενη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», ο κ. Νούνιο [το μικρό όνομα του γραμματέα (=υπουργού) Δημόσιας Παιδείας] ακόμη δεν έχει παρουσιάσει κάποιο εκπαιδευτικό επιχείρημα, ακόμη και το ελάχιστο, υπέρ του προγράμματός του για «προσαρμογή του προσωπικού». Τα επιχειρήματά του μέχρι στιγμής είναι τα ίδια με οποιουδήποτε εργατοπατέρα της εποχής του Πορφύριου Ντίας: υστερικές κραυγές, χτυπήματα, απειλές, απολύσεις, φυλακίσεις. Τα ίδια που θα χρησιμοποιούσε κάθε θλιβερός και άχρωμος τύπος που θα ήθελε να είναι στη μεταμοντέρνα αστυνομία.

– Ήδη τους χτύπησαν, ήδη τους δακρυγόνισαν, ήδη τους φυλάκισαν, ήδη τους απείλησαν, ήδη τους απέλυσαν άδικα, ήδη τους δυσφήμισαν, ήδη διακήρυξαν ντε φάκτο σε κατάσταση πολιορκίας την Πόλη του Μεξικού. Τι ακολουθεί; Να τους εξαφανίσουν; Να τους δολοφονήσουν; Σοβαρά; Η «εκπαιδευτική» μεταρρύθμιση θα γεννηθεί από το αίμα και τα πτώματα των δασκάλων; Θα αντικαταστήσουν τις καταλήψεις των δασκάλων με καταλήψεις μπάτσων και καραβανάδων; Τα μπλόκα αντίστασης με μπλόκα από τανκς και ξιφολόγχες;

– Μαθήματα για τον Νούνιο σε σχέση με την Τρομοκρατία. Η λήψη αιχμαλώτων (γιατί αυτό είναι οι συλλήψεις μελών της διεύθυνσης της CNTE και τίποτ’ άλλο), σε κάθε τρομοκρατία (του Κράτους και των φονταμενταλιστικών καθρεφτών του) συνιστά μέσο ενίσχυσης διαλόγου ή διαπραγμάτευσης. Δεν ξέρουμε αν οι από πάνω το έχουν πάρει πρέφα ή όχι, αλλά φαίνεται ότι το άλλο μέρος (η CNTE) είναι αυτό που αναζητά το διάλογο και τη διαπραγμάτευση. Ή μήπως το Τμήμα [=Υπουργείο] Δημόσιας Εκπαίδευσης έχει συμμαχήσει ήδη με τον ISIS και πιάνει αιχμαλώτους μόνο για να σπείρει τον τρόμο;

– Υπάρχει ένα ανέκδοτο που κυκλοφορούσε στην κρατική υπηρεσία πληροφοριών των μεγάλων δυνάμεων. Λένε ότι, για να κερδηθεί η μάχη εντυπώσεων στον πόλεμο ενάντια στο Βιετνάμ, οι βορειοαμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών δημιουργούσαν, αυτή είναι η λέξη, σκηνικά καταφανών νικών, αδυναμίας του εχθρού, ηθικής και υλικής δύναμης των δικών τους στρατών. Γιατί φαίνεται ότι η στρατηγική που ονομαζόταν «παίρνουμε με το μέρος μας τα μυαλά και τις καρδιές», και η οποία αρχικά στόχευε να επικρατήσει στο Βιετνάμ, όφειλε πρώτα να επικρατήσει στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της Αμερικανικής Ένωσης. Μετά από εκείνον τον Απρίλη του 1975 -που θύμιζε την ήττα στον Κόλπο των Χοίρων, στην αξιοπρεπή Κούβα, τον ίδιο μήνα, αλλά το 1961- ένας βορειοαμερικανός αξιωματούχς είπε: «το πρόβλημα είναι ότι κατασκευάσαμε τόσα ψέματα για τα ΜΜΕ που καταλήξαμε να τα πιστεύουμε κι εμείς οι ίδιοι. Δημιουργήσαμε ένα σκηνικό νίκης που έκρυβε την αποτυχία μας. Η ίδια μας η ηχηρότητα δεν μας επέτρεψε να ακούσουμε τους ήχους της καταστροφής μας. Δεν είναι κακό το να λέει κανείς ψέματα, το κακό είναι να τα πιστεύει». Εν κατακλείδι, είναι σαφές ότι εμείς, οι Ζαπατίστας, δεν ξέρουμε πολλά για τα ΜΜΕ, αλλά σύμφωνα με την ταπεινή μας άποψη, είναι κακή επιλογή να βάζεις μπροστά στην εκστρατεία εντυπώσεων για μια ξεδιάντροπη ιδιωτικοποίηση έναν θλιβερό και άχρωμο εργατοπατέρα που θα ήθελε να είναι μπάτσος.

– Να δείξουν στα παιδιά τα πρώτα βήματα της επιστήμης και της τέχνης: αυτό κάνουν οι δάσκαλοι, οι δασκάλες και οι δασκαλόες.

Βεβαιώνω.
Μιάου-Γαβ

No hay comentarios »

No hay comentarios todavía.

RSS para comentarios de este artículo.

Deja un comentario