enlaceZapatista

ΕΠΑΝΩ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΚΑΤΩ (ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ) ΟΙ ΡΩΓΜΕΣ

ΕΠΑΝΩ ΤΑ ΤΕΙΧΗ

ΚΑΤΩ (ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ) ΟΙ ΡΩΓΜΕΣ

Φλεβάρης 2017

Η θύελλα στο δρόμο μας

Για εμάς, τους ιθαγενικούς λαούς ζαπατίστας, η θύελλα και ο πόλεμος είναι πραγματικότητα αιώνες τώρα. Έφτασαν στη γη μας ντυμένα με τον μανδύα του πολιτισμού και της θρησκείας των κυρίαρχων. Το σπαθί και ο σταυρός αφαίμαξαν εκείνη την εποχή τον κόσμο μας.

Με το πέρασμα του χρόνου το σπαθί εκσυγχρονίστηκε και ο σταυρός παραμερίστηκε από το κεφάλαιο, αλλά συνέχισε να απαιτεί το αίμα μας ως προσφορά στο νέο θεό: το χρήμα.

Αντιστεκόμασταν, πάντα αντιστεκόμασταν. Οι εξεγέρσεις μας παραγκωνίστηκαν από τη διαμάχη των μεν ενάντια στους δε για την Εξουσία. Και οι μεν και οι δε, πάντα από πάνω, μας ζητούσαν να αγωνιζόμαστε και να πεθαίνουμε για τους υπηρετήσουμε, απαιτούσαν την υποταγή και την υπακοή μας με την πρόφαση ότι θα μας απελευθέρωναν. Εκείνοι που έλεγαν και λένε ότι αγωνίζονται, ήρθαν και έρχονται για να εξουσιάσουν. Έτσι, υπήρξαν υποτιθέμενες ανεξαρτησίες και ψεύτικες επαναστάσεις, παρελθούσες ή μέλλουσες. Από τότε, οι από πάνω εναλλάσσονταν και εναλλάσσονται για να κακοδιοικήσουν ή φιλοδοξώντας να το κάνουν. Στα παρελθόντα και στα τρέχοντα ημερολόγια η πρότασή τους είναι η ίδια: εμείς να βάζουμε το αίμα ενώ εκείνοι διοικούν ή προσποιούνται ότι διοικούν.

Και πριν και τώρα ξεχνούν ότι δεν ξεχνάμε.

Και πάντα η γυναίκα ακόμη πιο κάτω, και χτες και σήμερα. Ακόμη και σε μας, στη συλλογικότητα που ήμασταν και είμαστε.

Αλλά τα ημερολόγια δεν έφεραν μόνο για τους λαούς μας οδύνη και θάνατο. Επεκτείνοντας την κυριαρχία της η Εξουσία, δημιούργησε νέους συντρόφους στη δυστυχία. Είδαμε λοιπόν τον εργάτη και τον αγρότη να γίνονται ένα με το δικό μας πόνο και να κείτονται κάτω από τις τέσσερις ρόδες της φονικής άμαξας του Κεφαλαίου.

Κι’ όσο προχωρούσε η Εξουσία στο πέρασμα του χρόνου, όλο και περισσότερο μεγάλωνε το «από κάτω», διευρύνοντας τη βάση πάνω στην οποία η Εξουσία είναι Εξουσία. Είδαμε τότε να προστίθενται δάσκαλοι, φοιτητές, τεχνίτες, μικρέμποροι, επαγγελματίες, οι «κ.λπ.» με διαφορετικά ονόματα, αλλά με ίδια βάσανα.

Δεν ήταν αρκετό. Η Εξουσία είναι ένας χώρος που αποκλείει, κάνει διακρίσεις, επιλέγει. Και οι διαφορετικότητες λοιπόν καταδιώχθηκαν ανοιχτά. Το χρώμα, η φυλή, η πίστη, η σεξουαλική προτίμηση εξορίστηκαν από τον υπεσχημένο παράδεισο, και ήταν η κόλαση το μόνιμο σπίτι τους.

Ακολούθησαν η νεότητα, η παιδική ηλικία, τα γεράματα. Κι έτσι η Εξουσία μετέτρεψε τα ημερολόγια σε πεδία δίωξης. Ό,τι βρίσκεται από κάτω είναι ένοχο: ένοχο που είναι γυναίκα, που είναι παιδί, νέος ή νέα, ενήλικας ή ενήλικη, που είναι ηλικιωμένος ή ηλικιωμένη. Που είναι άνθρωπος.

Αλλά, επεκτείνοντας η Εξουσία την εκμετάλλευση, την καταλήστευση, την καταστολή και τις διακρίσεις, διεύρυνε και τις αντιστάσεις… και τις εξεγέρσεις.

Είδαμε τότε -και τώρα- να υψώνεται το βλέμμα πολλών. Διαφορετικών μεταξύ τους αλλά όμοιων στην οργή και την ανυποταξία.

Η Εξουσία ξέρει ότι μπορεί να είναι αυτό που είναι μόνο κυριαρχώντας πάνω σε αυτούς που δουλεύουν. Τους χρειάζεται.

Σε κάθε εξέγερση απάντησε και απαντά εξαγοράζοντας ή εξαπατώντας τους λίγους, φυλακίζοντας και δολοφονώντας τους περισσότερους. Δεν φοβάται τις διεκδικήσεις τους: αυτό που της προκαλεί τρόμο είναι το παράδειγμά τους.

Αλλά δεν ήταν αρκετό. Κυριαρχώντας έθνη, η Εξουσία του Κεφαλαίου προσπάθησε να θέσει την ανθρωπότητα ολόκληρη κάτω από το βαρύ ζυγό της.

Ούτε αυτό ήταν αρκετό. Το Κεφάλαιο επιδιώκει πλέον να χειραγωγήσει τη φύση, να την κατακτήσει, να την εξημερώσει, να την εκμεταλλευτεί. Με άλλα λόγια, να την καταστρέψει.

Στην καταστρεπτική του πορεία το Κεφάλαιο, η Εξουσία, πάντα με τον πόλεμο, γκρέμισε πρώτα φέουδα και βασίλεια. Και πάνω στα ερείπιά τους έφτιαξε έθνη.

Έπειτα συνέτριψε τα έθνη και πάνω στα κουφάρια τους οικοδόμησε τη νέα παγκόσμια τάξη: μια μεγάλη αγορά.

Ολόκληρος ο κόσμος μετατράπηκε σε μια απέραντη αποθήκη εμπορευμάτων. Όλα πωλούνται και αγοράζονται: τα νερά, οι άνεμοι, η γη, τα φυτά και τα ζώα, οι κυβερνήσεις, η γνώση, η ψυχαγωγία, η επιθυμία, ο έρωτας, το μίσος, οι άνθρωποι.

Αλλά στη μεγάλη αγορά του Κεφαλαίου δεν ανταλλάσσονται μόνο εμπορεύματα. Η «οικονομική ελευθερία» είναι μόνο ένας αντικατοπτρισμός που προσποιείται αμοιβαία συμφωνία ανάμεσα σε εκείνον που πουλάει και σε εκείνον που αγοράζει. Στην πραγματικότητα, η αγορά βασίζεται στην καταλήστευση και την εκμετάλλευση. Πρόκειται λοιπόν για μια ανταλλαγή ατιμωρησιών. Η δικαιοσύνη μετατράπηκε σε γκροτέσκα καρικατούρα και στη ζυγαριά της βαραίνει πάντα περισσότερο το χρήμα παρά η αλήθεια. Και η ισορροπία αυτής της τραγωδίας που ονομάζεται Καπιταλισμός εξαρτάται από την καταστολή και την απαξίωση.

Αλλά ούτε κι αυτό ήταν αρκετό. Η κυριαρχία επί του υλικού κόσμου δεν είναι δυνατή χωρίς την κυριαρχία επί των ιδεών. Η επιβολή μέσω των θρησκειών βάθυνε και έφτασε μέχρι τις τέχνες και τις επιστήμες. Φιλοσοφίες και δόγματα αναδείχτηκαν και αναδεικνύονται σα να ’ταν μόδα για ρούχα. Οι επιστήμες και οι τέχνες σταμάτησαν να είναι η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπινου είδους και βολεύτηκαν σ’ ένα από τα ράφια του παγκόσμιου σουπερμάρκετ. Η γνώση μετατράπηκε σε ιδιωτική ιδιοκτησία, το ίδιο και η δημιουργία και η ευχαρίστηση.

Έτσι το Κεφάλαιο στερεώθηκε ως μια μεγάλη αλεστική μηχανή, χρησιμοποιώντας πλέον ως πρώτη ύλη όχι μόνο την ανθρωπότητα ολόκληρη, αλλά και τις γνώσεις και τις τέχνες,… και τη φύση.

Η καταστροφή του πλανήτη, τα εκατομμύρια των εκτοπισμένων, η έξαρση του εγκλήματος, η ανεργία, η μιζέρια, η αδυναμία των κυβερνήσεων, οι πόλεμοι του μέλλοντος δεν είναι αποτέλεσμα των υπερβολών του Κεφαλαίου ή μία λανθασμένη στροφή ενός συστήματος που υποσχέθηκε τάξη, πρόοδο, ειρήνη και ευημερία.

Όχι· όλες οι κακοδαιμονίες είναι η ουσία του συστήματος. Από αυτές τρέφεται, εξαιτίας τους μεγαλώνει.

Η καταστροφή και ο θάνατος είναι το λίπασμα της μεγάλης μηχανής του Κεφαλαίου.

Και ήταν, είναι και θα είναι άχρηστες οι προσπάθειες «εκλογίκευσης» και «εξανθρωπισμού» της λειτουργίας του. Το παράλογο και το απάνθρωπο συνιστούν κομβικά του κομμάτια. Δεν υπάρχει δυνατότητα επιδιόρθωσης. Ούτε υπήρξε ποτέ. Και πλέον δεν είναι καν δυνατό να μετριαστεί η καταστρεπτική του πορεία.

Ο μόνος τρόπος να σταματήσει η μηχανή είναι να καταστραφεί.

Στον τρέχοντα παγκόσμιο πόλεμο, η διαμάχη είναι ανάμεσα στο σύστημα και την ανθρωπότητα.

Γι’ αυτό ο αντικαπιταλιστικός αγώνας είναι αγώνας για την ανθρωπότητα.

Όσοι ακόμα προτίθενται να «διορθώσουν» ή να «σώσουν» το σύστημα στην πραγματικότητα αυτό που μας προτείνουν είναι η μαζική, παγκόσμια αυτοκτονία, ως μεταθανάτια θυσία στην Εξουσία.

Αλλά στο σύστημα δεν υπάρχει λύση.

Και δεν φτάνει ούτε ο τρόμος, ούτε η καταδίκη, ούτε η παραίτηση, ούτε η ελπίδα ότι πια τα χειρότερα έχουν περάσει και πλέον τα πράγματα δεν μπορούν παρά να βελτιωθούν.

Όχι. Το σίγουρο είναι ότι τα χειρότερα έρχονται.

Για όλους αυτούς τους λόγους, μαζί με όσους μπορεί να προσθέσει καθένας και καθεμιά από τα ιδιαίτερα ημερολόγια και τις γεωγραφίες του, πρέπει να αντισταθούμε, πρέπει να εξεγερθούμε, πρέπει να πούμε «όχι», πρέπει να αγωνιστούμε, πρέπει να οργανωθούμε.

Γι’ αυτό πρέπει να σηκωθεί ο άνεμος από τα κάτω, με αντίσταση και εξέγερση, με οργάνωση.

Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ζήσουμε.

Και μόνο τότε, όπως είπαμε και πριν 25 χρόνια, θα μπορέσουμε να δούμε ότι…

«Όταν κοπάσει η καταιγίδα,

όταν η βροχή και η φωτιά αφήσουν και πάλι τη γη σε ειρήνη,

ο κόσμος δεν θα είναι ο κόσμος, αλλά κάτι καλύτερο».

-*-

Ο πόλεμος και τα τείχη απ’ έξω και από μέσα

Αν σε παλαιότερες εποχές ο πόνος που προκαλούσε ο πόλεμος ήταν αποκλειστική κληρονομιά των από κάτω όλου του κόσμου, τώρα πια οι δυστυχίες αφορούν περισσότερους, περισσότερες.

Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, το μίσος και η απαξίωση προσπαθούν να καταστρέψουν οικογένειες, κοινότητες ολόκληρες , έθνη, ηπείρους. Δεν είναι πια απαραίτητο να έχεις διαπράξει κάποιο έγκλημα ή να είσαι κατηγορούμενος· για να είσαι ύποπτος πλέον, φτάνει να είσαι άνθρωπος.

Οι μεγάλες δυνάμεις του χρήματος προσπαθούν να φορτώσουν τον τωρινό εφιάλτη, που προκάλεσε η απληστία τους, σε όσους τον υφίστανται. Τα σύνορα πλέον δεν είναι γραμμές σημειωμένες στους χάρτες και τα τελωνειακά φυλάκια. Είναι τείχη στρατών και αστυνομικών, τσιμέντου και τούβλων, νόμων και καταδίωξης. Σε όλο τον κόσμο των από πάνω, το κυνηγητό της ανθρώπινης ύπαρξης αυξάνεται και μπαίνει σε κούρσες ανομολόγητων ανταγωνισμών: κερδίζει όποιος εξορίζει, φυλακίζει, περιορίζει, δολοφονεί τους περισσότερους.

Όπως λέμε εδώ και πάνω από 20 χρόνια, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν έφερε την ανάδυση του παγκόσμιου χωριού, αλλά τον κατακερματισμό και τη διάλυση των λεγόμενων «κρατών-εθνών». Ονομάζαμε τότε, όπως και τώρα, αυτή τη διαδικασία με το όνομα που καλύτερα την περιγράφει: «παγκόσμιο πόλεμο» (ο τέταρτος, σύμφωνα με εμάς).

Το μόνο που παγκοσμιοποιήθηκε ήταν η αγορά και, μαζί μ’ αυτήν, ο πόλεμος.

Για εκείνους που κάνουν τις μηχανές να λειτουργούν και τη γη να παράγει, τα σύνορα συνέχιζαν και συνεχίζουν να είναι αυτό που ήταν πάντα: φυλακές.

Οι δηλώσεις μας τότε, πριν δυο δεκαετίες, προκαλούσαν κοροϊδευτικά χαμόγελα στη διεθνή διανόηση, αιχμαλωτισμένη σε παλιά και παρωχημένα δόγματα. Αυτοί οι ίδιοι σήμερα τραυλίζουν μπροστά σε μια φρενήρη πραγματικότητα και ή δοκιμάζουν παλιές συνταγές, ή μετατοπίζονται στη ρητορική της μόδας η οποία, πίσω από μια περίτεχνη θεωρητική κατασκευή, κρύβει τη μόνη αλήθεια: δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι συμβαίνει, ούτε για το τι θα ακολουθήσει, ούτε για αυτό που προηγήθηκε του σημερινού εφιάλτη.

Θρηνούν. Οι θεωρίες των από πάνω τούς υποσχέθηκαν έναν κόσμο χωρίς σύνορα, και το αποτέλεσμά τους είναι ένας πλανήτης γεμάτος σοβινιστικά χαρακώματα.

Ο κόσμος δεν μετατράπηκε σε μια τεράστια μεγαλούπολη χωρίς σύνορα, αλλά σε μια απέραντη θάλασσα που ταλανίζεται από μια καταιγίδα χωρίς προηγούμενο. Σε αυτήν, εκατομμύρια εκτοπισμένοι (τους οποίους, με μιντιακή ξεδιαντροπιά, τους ενοποιούν κάτω από το όνομα «μετανάστες») ναυαγούν σε μικρές βάρκες, περιμένοντας να διασωθούν από το τεράστιο καράβι του μεγάλου Κεφαλαίου.

Αλλά εκείνο όχι μόνο δεν θα το κάνει: είναι εκείνο, το μεγάλο Κεφάλαιο, ο κύριος υπεύθυνος της θύελλας που απειλεί ήδη την ύπαρξη ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Με την αδέξια μεταμφίεση του φασιστικού εθνικισμού, επιστρέφουν οι καιροί του πιο οπισθοδρομικού σκοταδισμού, διεκδικώντας προνόμια και προσοχή. Το μεγάλο Κεφάλαιο, κουρασμένο να κυβερνά στη σκιά, ξηλώνει τα ψέματα της «ιδιότητας του πολίτη» και της «ισότητας» μπροστά στο νόμο και την αγορά.

Η σημαία της «ελευθερίας, ισότητας και αδερφοσύνης» με την οποία ο καπιταλισμός έντυσε την πορεία του ως κυρίαρχο σύστημα στον κόσμο, δεν είναι πια παρά ένα βρώμικο κουρέλι που αποσυντίθεται στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας των από πάνω.

Τελικά το σύστημα βγάζει τη μάσκα και δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο και τις επιδιώξεις του. «Πάντα πόλεμος, πόλεμος παντού» ψέλνει το έμβλημα του περήφανου κήτους πλέοντας σε μια θάλασσα αίματος και περιττωμάτων. Είναι το χρήμα και όχι η τεχνητή νοημοσύνη αυτό που αντιμάχεται την ανθρωπότητα στην αποφασιστική της μάχη: εκείνη της επιβίωσης.

Κανείς δεν είναι ασφαλής. Ούτε ο αφελής εγχώριος καπιταλιστής, που ονειρευόταν τον ούριο άνεμο που του υπόσχονταν οι ανοιχτές παγκόσμιες αγορές, ούτε η συντηρητική μεσαία τάξη που φυτοζωεί ανάμεσα στο όνειρο να είναι δυνατή και την πραγματικότητα να είναι κοπάδι του κάθε φορά τσομπάνη.

Κι ούτε λόγος για την τάξη των εργαζομένων στην ύπαιθρο και στην πόλη, που θα βρεθεί σε ακόμη δυσκολότερες συνθήκες, αν υπάρχουν δυσκολότερες συνθήκες.

Και για να συμπληρωθεί η εικόνα της αποκάλυψης, εκατομμύρια εκτοπισμένοι και μετανάστες συνωστίζονται στα σύνορα που, ξαφνικά, μετατράπηκαν σε τόσο πραγματικά όσο τα τείχη που, σε κάθε βήμα, υψώνουν κυβερνήσεις και εγκληματίες. Στην παγκόσμια γεωγραφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, οι εκτοπισμένοι, περιπλανώμενα φαντάσματα χωρίς όνομα και πρόσωπο, δεν είναι παρά ένας στατιστικός αριθμός που αλλάζει τοποθεσία.

Το ημερολόγιο; Μόλις μια μέρα μετά την υπόσχεση του τέλους της ιστορίας, μόλις μια μέρα μετά τη μεγαλειώδη διακήρυξη της ανωτερότητας ενός συστήματος που θα προσπόριζε ευημερία σε όσους δούλευαν, μόλις μια μέρα μετά τη νίκη επί του «κομμουνιστικού εχθρού» που επεδίωκε να περιορίσει την ελευθερία, να επιβάλει δικτατορίες και να γενικεύσει τη φτώχεια, μια μέρα μόλις μετά την υπεσχημένη αιωνιότητα που ακύρωνε όλες τις γενεαλογίες. Το ίδιο ημερολόγιο που διακήρυσσε μόλις χτες ότι η παγκόσμια ιστορία μόλις άρχιζε. Αλλά φαίνεται πως όχι, πως όλα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το πρελούδιο του πιο τρομακτικού εφιάλτη.

Ο καπιταλισμός ως παγκόσμιο σύστημα καταρρέει και απελπισμένοι οι μεγάλοι καπετάνιοι δεν μαντεύουν προς τα πού να πάνε. Γι’ αυτό αναδιπλώνονται στις αρχικές τους κρυψώνες.

Τάζουν το αδύνατο: την τοπική σωτηρία ενάντια στην παγκόσμια καταστροφή. Και οι αερολογίες πουλιούνται καλά σε μια μεσαία τάξη που δεν ξεχωρίζει από τους από κάτω ως προς το εισόδημά της, αλλά προσπαθεί να αναπληρώσει τις οικονομικές της ελλείψεις με ιδεολογήματα περί φυλής, πίστης, χρώματος και φύλου. Η σωτηρία των από πάνω είναι αγγλοσαξονική, λευκή, θρησκευόμενη και ανδρικού φύλου.

Και τώρα πλέον, όσοι ζούσαν από τα ψίχουλα που έπεφταν από τα τραπέζια των μεγάλων κεφαλαίων, βλέπουν απελπισμένοι πλέον υψώνονται τείχη και εναντίον τους. Και, το άκρον άωτο, προσπαθούν να ηγηθούν της αντιπολίτευσης σε αυτήν την πολιτική του πολέμου. Βλέπουμε λοιπόν τη διανόηση της δεξιάς να επιχειρεί χειρονομίες δυσαρέσκειας και δειλές και γελοίες απόπειρες διαμαρτυρίας. Γιατί όχι, η παγκοσμιοποίηση δεν ήταν ο θρίαμβος της ελευθερίας. Ήταν και είναι η τρέχουσα φάση της τυραννίας και της δουλείας.

Τα Έθνη πλέον δεν υπάρχουν, αν και ακόμη δεν το έχουν αντιληφθεί οι κυβερνήσεις τους. Οι σημαίες και εθνικά τους σύμβολα λάμπουν κουρελιασμένα και ξεθωριασμένα. Οι εθνικές κυβερνήσεις, κατεστραμμένες από την παγκοσμιοποίηση των από πάνω, άρρωστες από τα παράσιτα του Κεφαλαίου και με τη διαφθορά ως μοναδικό σημάδι ταυτότητας, προσπαθούν με αδέξια βιασύνη να αναδιπλωθούν και να επιχειρήσουν την αδύνατη ανοικοδόμηση αυτού που κάποτε υπήρξαν.

Στους στεγανούς θαλάμους των τειχών και τελωνείων του, το σύστημα ναρκώνει τον κοινωνικό μέσο όρο με το όπιο του αντιδραστικού και νοσταλγικού εθνικισμού, με την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, τον σεξισμό και την ομοφοβία ως σχέδιο διάσωσης.

Τα σύνορα πολλαπλασιάζονται στο εσωτερικό κάθε περιοχής, και δεν είναι πια μόνο αυτά που σημειώνουν οι χάρτες. Αλλά και, πάνω απ’ όλα, αυτά που κατασκευάζουν η διαφθορά και το έγκλημα που γίνεται κυβέρνηση.

Ο μεταμοντέρνος ούριος άνεμος δεν ήταν παρά ένα παραφουσκωμένο μπαλόνι του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Και ήρθε η πραγματικότητα να το σπάσει: εκατομμύρια εκτοπισμένοι από τον μεγάλο πόλεμο γεμίζουν τις στεριές και τις θάλασσες, στοιβάζονται στους συνοριακούς ελέγχους και προκαλούν ρωγμές στα τείχη που υπάρχουν και σε αυτά που θα γίνουν. Οι φονταμενταλισμοί, ενθαρρυμένοι από τα πριν από το μεγάλο κεφάλαιο, συναντούν πλέον γόνιμο έδαφος στις προτάσεις τους για ομογενοποίηση: «από τον τρόμο θα γεννηθεί μία μόνο σκέψη, η δική μας». Το κτήνος της τρομοκρατίας, θρεμμένο με δολάρια, απειλεί τώρα το σπίτι του δημιουργού του.

Και στην Αμερικανική Ένωση, όπως και στη Δυτική Ευρώπη ή στη νεοτσαρική Ρωσία, το κτήνος συστρέφεται και προσπαθεί να προστατέψει τον εαυτό του. Ανεβαίνει εκεί (και όχι μόνο εκεί) πατώντας πάνω στην πιο κοινότοπη βλακεία και άγνοια και, μέσω των ανδρείκελων κυβερνήσεων τους, συνθέτει την πρότασή του: «ας επιστρέψουμε στο παρελθόν».

Αλλά όχι, η Αμερική δεν θα γίνει και πάλι μεγάλη. Ποτέ πια. Ούτε το σύστημα στο σύνολό του. Δεν έχει σημασία ό,τι κι αν κάνουν οι από πάνω. Το σύστημα έφτασε ήδη στο σημείο χωρίς επιστροφή.

-*-

Όλες οι ρωγμές ενάντια στο Κεφάλαιο και τα τείχη του

Η διεθνής επίθεση του Κεφαλαίου ενάντια στις φυλετικές και εθνικές διαφορές, προωθώντας την κατασκευή πολιτισμικών, δικαστικών, τσιμεντένιων και ατσάλινων τειχών, προσπαθεί να μικρύνει ακόμη περισσότερο τον πλανήτη. Προσπαθούν μ’ αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσουν έναν κόσμο όπου θα χωρούν μόνο οι ίσοι των από πάνω.

Θ’ ακουστεί γελοίο αλλά έτσι είναι: το σύστημα για να αντιμετωπίσει την καταιγίδα δεν προσπαθεί να οικοδομήσει στέγες για να προστατευτεί, αλλά τείχη για να κρυφτεί από πίσω.

Αυτή η νέα φάση του πολέμου του Κεφαλαίου ενάντια στην Ανθρωπότητα πρέπει να αντιμετωπιστεί με οργανωμένη αντίσταση και εξέγερση, αλλά και με την αλληλεγγύη και την στήριξη σε όσους βλέπουν τις ζωές τους, τις ελευθερίες και τα αγαθά τους να βάλλονται.

Γι’ αυτό:

Θεωρώντας ως δεδομένο ότι το σύστημα είναι ανίκανο να σταματήσει την καταστροφή·

Θεωρώντας ότι, από τα κάτω και αριστερά, δεν πρέπει να υπάρχει χώρος για τον κομφορμισμό και την παραίτηση·

Θεωρώντας ότι ήρθε η ώρα να οργανωθούμε για να αγωνιστούμε και ότι ήρθε η στιγμή να πούμε «ΟΧΙ» στον εφιάλτη που μας επιβάλλουν από τα πάνω·

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΚΤΗΣ ΤΟΥ EZLN ΚΑΙ ΟΙ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΚΑΛΟΥΜΕ:

1) Σε διεθνή εκστρατεία:

Η αντίσταση, η εξέγερση, η αλληλεγγύη και η στήριξη από τα κάτω και αριστερά

ενάντια στα τείχη του Κεφαλαίου:

Με στόχο να καλέσουμε σε οργάνωση και παγκόσμια αντίσταση ενάντια στην επιθετικότητα των μεγάλων δυνάμεων του χρήματος και των αντίστοιχων επιστατών τους στον πλανήτη, που τρομοκρατούν ήδη εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο:

Καλούμε σε οργάνωση με αυτονομία, σε αντίσταση και σε εξέγερση ενάντια στις διωγμούς, τις συλλήψεις και τους εκτοπισμούς. Αν κάποιος πρέπει να φύγει, να είναι αυτοί, οι από πάνω. Κάθε ανθρώπινο ον έχει δικαίωμα σε ελεύθερη και αξιοπρεπή ύπαρξη στο μέρος που θεωρεί καλύτερο και έχει δικαίωμα να αγωνίζεται για να συνεχίσει να ζει εκεί. Η αντίσταση στις συλλήψεις, τους εκτοπισμούς και τις απελάσεις είναι καθήκον, όπως καθήκον είναι η στήριξη όσων εξεγείρονται ενάντια σε αυτές τις αυθαιρεσίες ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ.

Πρέπει να κάνουμε γνωστό σε όλον αυτόν τον κόσμο ότι δεν είναι μόνος, ότι ο πόνος και η οργή του είναι ορατή ακόμη και από μακριά, ότι όχι μόνο χαιρετίζουμε την αντίστασή του, αλλά και την υποστηρίζουμε με τις μικρές μας δυνατότητες.

Πρέπει να οργανωθούμε. Πρέπει να αντισταθούμε. Πρέπει να πούμε «ΟΧΙ» στις διωγμούς, στους εκτοπισμούς, στις φυλακές, στα τείχη, στα σύνορα. Και πρέπει να πούμε «ΟΧΙ» στις κακές εθνικές κυβερνήσεις που ήταν και είναι συνεργοί σε αυτήν την πολιτική τρόμου, καταστροφής και θανάτου. Οι λύσεις δεν θα έρθουν από τα πάνω, γιατί εκεί γεννήθηκαν τα προβλήματα.

Γι’ αυτό καλούμε την Έκτη στο σύνολό της να οργανωθεί, ανάλογα με τους χρόνους, τον τρόπο και τη γεωγραφία της, για να στηρίξει έμπρακτα τις δράσεις όσων αντιστέκονται και εξεγείρονται ενάντια στους εκτοπισμούς. Είτε στηρίζοντάς τους για να επιστρέψουν στα σπίτια τους, είτε δημιουργώντας «καταφύγια», είτε στηρίζοντας τα ήδη υπάρχοντα, είτε με συμβουλευτική και νομική στήριξη, είτε οικονομικά, είτε με τις τέχνες και τις επιστήμες, είτε με φεστιβάλ και κινητοποιήσεις, είτε με εμπορικά και επικοινωνιακά μποϊκοτάζ, είτε στο χώρο του διαδικτύου, ή όπου αλλού, όπως αλλιώς. Σε κάθε μέρος όπου κινούμαστε είναι καθήκον μας να τους στηρίξουμε και να σταθούμε αλληλέγγυοι, αλληλέγγυες.

Ήρθε η στιγμή να δημιουργήσουμε επιτροπές αλληλεγγύης για την ποινικοποιημένη και διωκόμενη ανθρωπότητα. Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ άλλοτε, το σπίτι τους είναι και δικό μας σπίτι.

Ως Ζαπατίστας που είμαστε, η δύναμή μας είναι μικρή και, παρόλο που είναι μεγάλο και ευρύ το ημερολόγιό μας, η γεωγραφία μας είναι περιορισμένη.

Γι’ αυτό και για να στηρίξουμε όσους αντιστέκονται στις συλλήψεις και τους εκτοπισμούς, εδώ και κάποιες βδομάδες η Επιτροπή της Έκτης του EZLN έχει αρχίσει επαφές με άτομα, ομάδες, συλλογικότητες και οργανώσεις μέλη της Έκτης στον κόσμο, για δούμε τον τρόπο που μπορούμε να τους στείλουμε μια μικρή βοήθεια, τέτοια που να λειτουργήσει ως βάση για να ξεκινήσουν ή να συνεχίσουν όπως νομίζουν τις δράσεις και τις πράξεις υπέρ των διωκόμενων.

Για αρχή, θα σας στείλουμε τις καλλιτεχνικές δημιουργίες που φιλοτεχνήθηκαν από ιθαγενείς Ζαπατίστας για το CompArte που οργανώθηκε την περασμένη χρονιά, όπως και βιολογικό καφέ που παράγουν οι ιθαγενικές ζαπατιστικές κοινότητες στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού. Για να πραγματοποιηθούν, με την πώλησή τους, καλλιτεχνικές και πολιτιστικές δράσεις ώστε να συγκεκριμενοποιηθεί η στήριξη και η αλληλεγγύη στους μετανάστες και τους εκτοπισμένους που, σε όλο τον κόσμο, βλέπουν απειλούμενη τη ζωή τους, την ελευθερία και τα αγαθά τους από ξενοφοβικές εκστρατείες προωθούμενες από τις κυβερνήσεις και την άκρα δεξιά σε όλο τον κόσμο.

Αυτά προς το παρόν. Ήδη σκεφτόμαστε ιδέες για νέους τρόπους στήριξης και αλληλεγγύης. Οι γυναίκες, οι άντρες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι Ζαπατίστας δεν θα τ@ς αφήσουμε μόν@ς.

2) Καλούμε επίσης όλη την Έκτη και κάθε άλλ@ ενδιαφερόμεν@ στο σεμινάριο κριτικού αναστοχασμού «ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΟΙ ΡΩΓΜΕΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» που θα πραγματοποιηθεί από τις 12 μέχρι τις 15 Απρίλη στις εγκαταστάσεις του CIDECI-Πανεπιστημίου της Γης, στο Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, στην πολιτεία της Τσιάπας στο Μεξικό. Θα συμμετάσχουν:

Προσεχώς θα δώσουμε περισσότερες λεπτομέρειες.

3) Καλούμε όλ@ς τους καλλιτέχν(ιδ)ες στη δεύτερη φάση του «CompArte για την Ανθρωπότητα» με θέμα: «Όλες οι τέχνες ενάντια στο κεφάλαιο και τα τείχη του» που θα πραγματοποιηθεί σε όλο τον κόσμο και στο χώρο του διαδικτύου. Το «πραγματικό» του κομμάτι θα λάβει χώρα από τις 23 μέχρι τις 29 Ιουλίου 2017 στο καρακόλ του Οβεντίκ και στο CIDECI-Πανεπιστήμιο της Γης. Η διαδικτυακή του εκδοχή θα πραγματοποιηθεί από την 1η μέχρι τις 12 Αυγούστου στο διαδίκτυο. Προσεχώς θα δώσουμε περισσότερες πληροφορίες.

4) Επίσης σας καλούμε να είστε σε επαγρύπνηση για τις δράσεις που θα καλέσει το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο ως τμήμα της δικής του διαδικασίας για τον σχηματισμό του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης.

5) Καλούμε τους επιστήμονες και επιστημόνισσες του κόσμου στη δεύτερη φάση για τις «Επιστήμες για την Ανθρωπότητα» με θέμα: «Οι επιστήμες μπροστά στο τείχος». Θα πραγματοποιηθεί από τις 26 μέχρι τις 30 Δεκέμβρη 2017 στο CIDECI-Πανεπιστήμιο της Γης, στο Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, στην Τσιάπας του Μεξικού, και στο διαδίκτυο. Προσεχώς θα δώσουμε περισσότερες λεπτομέρειες.

Δεν είναι μόνο αυτά. Χρειάζεται αντίσταση, εξέγερση, αγώνας και οργάνωση.

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές Εξεγερμένος Υποδιοικητής Γκαλεάνο

Μεξικό, 14 Φλεβάρη (μέρα επίσης των νεκρών μας) 2017

No hay comentarios »

No hay comentarios todavía.

RSS para comentarios de este artículo.

Deja un comentario