ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ.
ΜΕΞΙΚΟ.
31 Δεκέμβρη 2014 και 1 Γενάρη 2015.
Συντρόφισσες σύντροφοι συγγενείς των φοιτητών της Αγιοτσινάπα που δολοφονήθηκαν ή απήχθηκαν από την κυβέρνηση αυτού του καπιταλιστικού συστήματος,
Συντρόφισσες και σύντροφοι του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου,
Συντρόφισσες, σύντροφοι και συντροφόισσες της Έκτης του Μεξικού και του κόσμου,
Συντρόφισσες και σύντροφοι των Βάσεων Στήριξης του Εθνικοαπελευθερωτικού Ζαπατιστικού Στρατού (EZLN),
Συντρόφισσες διοικήτριες και σύντροφοι διοικητές, και επικεφαλής της Μυστικής Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής-Γενικής Διοίκησης του EZLN,
Συντρόφισσες αγωνίστριες και σύντροφοι αγωνιστές,
Συντρόφισσες εξεγερμένες και σύντροφοι εξεγερμένοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Με τη φωνή μου μιλά ο Εθνικοαπελευθερωτικός Ζαπατιστικός Στρατός.
Δεχτείτε όλες, όλοι και όλοες που βρίσκεστε ή δεν βρίσκεστε εδώ τον χαιρετισμό των αντρών, γυναικών, αγοριών και κοριτσιών, γερόντων και γεροντισσών ζαπατίστας.
Καλωσορίζουμε το συλλογικό βάδισμα, φωνή, ακρόαση, βλέμμα και καρδιά από τα κάτω και προς τα αριστερά.
Έχουμε ως τιμητικούς καλεσμένους τους συγγενείς αυτών που λείπουν σε όλους μας, στην Αγιοτσινάπα, το Μεξικό και τον κόσμο. [βλ. σημείωση]
Η λύπη για τους θανάτους και τις εξαφανίσεις. Ο θυμός για τις κακές κυβερνήσεις που κρύβουν την αλήθεια και αρνούνται τη δικαιοσύνη.
Αυτό που γνωρίζουμε και θυμόμαστε στον αγώνα της Αγιοτσινάπα είναι ότι μόνο όντας οργανωμένοι λαοί θα βρούμε την αλήθεια.
Όχι μόνο την αγνοούμενη αλήθεια στην Αγιοτσινάπα, αλλά και όλες τις αλήθειες που έχουν απαχθεί, φυλακιστεί, δολοφονηθεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη Γη.
Πάνω σ’ αυτή την προς το παρόν απούσα αλήθεια θα μπορέσουμε να χτίσουμε τη δικαιοσύνη.
Γιατί εμείς οι ζαπατίστας θεωρούμε ότι δεν πρέπει πλέον να εμπιστευόμαστε τις κακές κυβερνήσεις που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο.
Αυτές τις κακές κυβερνήσεις που δεν είναι παρά υπάλληλοι του κεφαλαίου. Τους επιστάτες, διαχειριστές και εργατοπατέρες της μεγάλης καπιταλιστικής φάρμας.
Αυτές οι κακές κυβερνήσεις δεν πρόκειται ποτέ να κάνουν κάτι καλό για τους λαούς.
Όσα λόγια και να πουν, αυτές οι κυβερνήσεις δεν διοικούν, γιατί ο μόνος Διοικητής είναι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να πιστεύουμε καθόλου στις κακές κυβερνήσεις.
Ό,τι θέλουμε ως λαοί πρέπει να το χτίζουμε μεταξύ μας.
Έτσι όπως οι συγγενείς των δολοφονημένων και αγνοούμενων της Αγιοτσινάπα χτίζουν την αναζήτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
Έτσι όπως χτίζουν τον ίδιο τον αγώνα τους.
Θέλουμε να πούμε στους γονείς των αγνοούμενων συντρόφων να μην κουραστούν να αγωνίζονται και να μην σταματήσουν να αγωνίζονται για αλήθεια και δικαιοσύνη για τους 43.
Ο αγώνας των συγγενών της Αγιοτσινάπα συνιστά παράδειγμα και τροφή για όλους όσους αναζητάμε την αλήθεια και τη δικαιοσύνη σε κάθε σημείο του πλανήτη.
Ας πάρουμε το παράδειγμα των πατεράδων και των μανάδων, που άφησαν σπίτια και οικογένειες για να δουλέψουν και να συναντηθούν με άλλες οικογένειες που έχουν τις ίδιες στεναχώριες, οργές και αντιστάσεις.
Η ελπίδα δεν βρίσκεται σε έναν μεμονωμένο άντρα ή γυναίκα, όπως μας κάνουν να πιστεύουμε λέγοντας ‘ψηφίστε με’ ή ‘ελάτε σε αυτή την οργάνωση γιατί εμείς θα νικήσουμε τον αγώνα’.
Έτσι λένε.
Αλλά ποιον αγώνα; Το ξέρουμε ότι το μόνο που θέλουν αυτοί είναι να καταλάβουν την Εξουσία και μετά ξεχνούν τους πάντες και τα πάντα.
Γι’ αυτό είναι καλύτερα να ακολουθήσουμε το παράδειγμα οργάνωσης των συγγενών της Αγιοτσινάπα.
Πρέπει να φτιάξουμε και να μεγαλώσουμε τις οργανώσεις σε κάθε μέρος που ζούμε.
Ας φανταστούμε πώς μπορεί να είναι μια νέα κοινωνία.
Γι’ αυτό πρέπει να μελετήσουμε πώς είμαστε στην κοινωνία που ζούμε.
Εμείς οι ζαπατίστας λέμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου μας εκμεταλλεύονται, μας καταπιέζουν, μας υποβιβάζουν και μας λεηλατούν εδώ και αιώνες τα αφεντικά και οι ηγέτες, και μέχρι σήμερα, τέλη του 2014 και αρχές του 2015, έτσι συνεχίζει να είναι η κοινωνία.
Από τότε ήθελαν να μας εξαπατήσουν λέγοντάς μας ότι εκείνοι, οι από πάνω, είναι οι πιο γαμάτοι και ότι εμείς αξίζουμε τίποτα.
Ότι είμαστε ηλίθιοι και ηλίθιες, έτσι μας λένε.
Ότι εκείνοι ξέρουν να σκέφτονται, να φαντάζονται, να δημιουργούν, και ότι εμείς είμαστε οι ανειδίκευτοι εργάτες σε αυτά που κάνουν.
«Στα τσακίδια όλ’ αυτά!», «Φτάνει πια!», έτσι είπαμε εμείς οι ζαπατίστας το 1994 και από τότε έπρεπε να κυβερνηθούμε αυτόνομα.
Έτσι το αντιλαμβανόμαστε εμείς, ότι η προσπάθεια της δουλειάς και του αγώνα με εξέγερση, αντίσταση και αξιοπρέπεια των συγγενών των αγνοούμενων συντρόφων φοιτητών είναι ότι μας καλούν να οργανωθούμε για να μη μας συμβεί το ίδιο.
Ή για να ξέρουμε τι να κάνουμε πριν μας συμβεί το ίδιο.
Ή τι να κάνουμε για να μη συμβεί σε κανέναν το ίδιο που συνέβη σ’ εκείνους εξαιτίας του συστήματος που βρισκόμαστε.
Γιατί το έχουν εξηγήσει πολύ καλά οι συγγενείς της Αγιοτσινάπα. Σαν καλοί δάσκαλοι οι συγγενείς έχουν εξηγήσει ότι υπεύθυνο του εγκλήματος είναι το σύστημα μέσω των επιστατών του.
Και το σύστημα έχει κι αυτό σχολεία για επιστάτες, διαχειριστές και εργατοπατέρες, και ότι αυτά τα σχολεία είναι τα πολιτικά κόμματα που ψάχνουν μόνο αξιώματα, θέσεις και θεσούλες.
Εκεί προετοιμάζονται οι δούλοι των κακών κυβερνήσεων. Εκεί μαθαίνουν να κλέβουν, να εξαπατούν, να επιβάλλουν, να διατάζουν.
Από εκεί βγαίνουν όσοι κάνουν τους νόμους, δηλαδή οι βουλευτές.
Από εκεί βγαίνουν όσοι υποχρεώνουν την τήρηση αυτών των νόμων δια της βίας, δηλαδή οι μεγάλοι, μεσαίοι και μικροί πρόεδροι, με τους στρατούς και τις αστυνομίες τους.
Από εκεί βγαίνουν όσοι δικάζουν και καταδικάζουν όσους δεν υπακούουν αυτούς τους νόμους, δηλαδή οι δικαστές.
Και το βλέπουμε ότι είναι αδιάφορο αν αυτοί οι επιστάτες, διαχειριστές, εργατοπατέρες είναι άντρες ή γυναίκες, αν είναι λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, ερυθροί, πράσινοι, μπλε, καφέ ή όποιο άλλο χρώμα
Η δουλειά αυτών εκεί πάνω είναι να μη μας αφήνουν ν’ αναπνεύσουμε όσοι είμαστε από κάτω.
Ενίοτε έχει το ίδιο χρώμα δέρματος αυτός που διατάζει τη δολοφονία με τον δολοφονημένο.
Ενίοτε έχει το ίδιο χρώμα και γλώσσα ο δολοφόνος και το θύμα.
Και δεν έχει σημασία το ημερολόγιο και η γεωγραφία.
Αυτό που μας έχουν κάνει να σκεφτούμε οι συγγενείς και σύντροφοι της Αγιοτσινάπα είναι ότι αυτοί που απάγουν, δολοφονούν και ψεύδονται είναι οι ίδιοι.
Ότι δεν θα αναζητήσει την αλήθεια όποιος διακηρύττει το ψέμα.
Ότι δεν θα φέρει δικαιοσύνη όποιος επιβάλλει την αδικία.
Και θεωρούμε πως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι, σε κάθε μέρος και σε κάθε επίπεδο.
Και αυτό που μας διδάσκουν οι συγγενείς της Αγιοτσινάπα είναι να ψάξουμε και βρούμε όσους υποφέρουν από αυτή την αρρώστια που λέγεται καπιταλισμός.
Ακολουθώντας τους συγγενείς της Αγιοτσινάπα ψάχνουμε τις αγνοούμενες σε όλους τους κόσμους που είμαστε.
Γιατί οι αγνοούμενες και δολοφονημένες κάθε μέρα και ώρα σε κάθε μέρος είναι η αλήθεια και η δικαιοσύνη.
Ακολουθώντας τους συγγενείς των 43 καταλαβαίνουμε ότι η Αγιοτσινάπα δεν είναι μόνο στο Γκερρέρο του Μεξικού αλλά σε όλο τον κόσμο των από κάτω.
Ακολουθώντας τους καταλαβαίνουμε ότι ο κοινός εχθρός στην ύπαιθρο και στην πόλη είναι ο καπιταλισμός, όχι μόνο σε μια χώρα, αλλά σε όλο τον κόσμο.
Αλλά αυτός ο παγκόσμιος καπιταλιστικός πόλεμος συναντά σε κάθε γωνιά κόσμο που εξεγείρεται και αντιστέκεται.
Αυτός ο εξεγερμένος και αντιστεκόμενος κόσμος οργανώνεται ανάλογα με τις θεωρήσεις του, το μέρος, την ιστορία και τον τρόπο του.
Και στους αγώνες εξέγερσης και αντίστασης γνωρίζονται μεταξύ τους και κάνουν συμφωνίες για να επιτύχουν αυτό που θέλουν.
Γνωρίζονται αλλά δεν κρίνει ο ένας τον άλλο.
Δεν ανταγωνίζονται ποιος είναι ο καλύτερος. Δεν ρωτάνε ποιος έχει κάνει τα περισσότερα, ποιος είναι πιο μπροστά, ποιος είναι πρωτοπορία, ποιος διοικεί.
Αυτό που ρωτάει ο ένας τον άλλο είναι αν υπάρχει τίποτα καλό σ’ αυτό που κάνει ο καπιταλισμός.
Και καθώς η απάντηση που βρίσκουν είναι πως ΟΧΙ, τίποτα καλό δεν υπάρχει, το αντίθετο, μας βλάπτει με χιλιάδες τρόπους, και άρα είναι λογικό να έχουμε χιλιάδες τρόπους να απαντάμε σ’ αυτό το κακό.
Και οι ερωτήσεις αλλάζουν: Πώς εξεγείρεται κανείς ενάντια στο κακό; Πώς αντιστέκεται ώστε αυτό το κακό του καπιταλισμού να μην καταστρέφει; Πώς γίνεται να ξαναχτίζουμε το κατεστραμμένο με τρόπο που να μην γίνεται ίδιο αλλά καλύτερο; Πώς σηκώνεται ο πεσμένος; Πώς βρίσκεται ο αγνοούμενος; Πώς απελευθερώνεται ο φυλακισμένος; Πώς ζούνε οι νεκροί; Πώς οικοδομείται η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η ελευθερία;
Δεν υπάρχει μία μόνο απάντηση. Δεν υπάρχει ένα εγχειρίδιο. Δεν υπάρχει ένα δόγμα. Δεν υπάρχει ένα πιστεύω.
Υπάρχουν πολλές απαντήσεις, πολλοί τρόποι, πολλοί δρόμοι.
Και καθένας βλέπει τα αποτελέσματά του και προχωρά μαθαίνοντας απ’ τον αγώνα του κι απ’ τους υπόλοιπους αγώνες.
Ενώ οι από πάνω γίνονται πλουσιότεροι με τα λεφτά, οι από κάτω γίνονται πλουσιότεροι με τις εμπειρίες του αγώνα.
Και, αδέρφια, σας λέμε ξεκάθαρα αυτό που εμείς οι ζαπατίστας έχουμε μάθει βλέποντας και ακούγοντας εμάς και τον κόσμο.
Ούτε στο παρελθόν, ούτε στο παρόν ούτε στο μέλλον θα έρθει από κάποιο άτομο το δώρο της ελευθερίας, της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
Γιατί φαίνεται, φίλοι και εχθροί, ότι η ελευθερία, η αλήθεια και η δικαιοσύνη δεν είναι δώρα, αλλά δικαιώματα που πρέπει να κατακτήσουμε και να υπερασπίσουμε.
Και οι συλλογικότητες είναι αυτές που θα το πετύχουν.
Είμαστε πια οι λαοί, γυναίκες, άντρες και άλλ@ της υπαίθρου και της πόλης αυτοί που πρέπει να έχουμε την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για μια νέα κοινωνία.
Αυτό μας εξηγούν οι γονείς των αγνοούμενων συντρόφων.
Με χίλιους τρόπους θα πρέπει να αγωνιστούμε για να κατακτήσουμε αυτή τη νέα κοινωνία. Με διαφορετικά επίπεδα δέσμευσης θα πρέπει να συμμετάσχουμε για αυτή τη νέα κοινωνία.
Όλοι πρέπει να συντροφεύσουμε τον αγώνα των συγγενών της Αγιοτσινάπα στην αναζήτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης, απλά γιατί αυτό είναι το καθήκον οποιουδήποτε βρίσκεται από τα κάτω και προς τα αριστερά.
Και λέμε να συντροφεύσουμε, γιατί δεν είναι για να τους καθοδηγήσουμε, εκμεταλλευτούμε, χειριστούμε, χρησιμοποιήσουμε, υποβιβάσουμε.
Είναι για να αγωνιστούμε μαζί τους.
Γιατί κανείς αξιοπρεπής άνθρωπος δεν μπορεί να στήσει πανηγύρι πάνω σ’ αυτόν τον πόνο και αυτή την οργή, σε αυτή την αδικία.
Αδερφές και αδερφοί συγγενείς των απόντων της Αγιοτσινάπα,
Οι ζαπατίστας σας στηρίζουμε γιατί ο αγώνας σας είναι δίκαιος και αληθινός. Γιατί ο αγώνας πρέπει να είναι για όλη την ανθρωπότητα.
Είστε εσείς και κανείς άλλος αυτοί που έβαλαν τη λέξη ‘Αγιοτσινάπα’ στο διεθνές λεξιλόγιο.
Εσείς, με τα απλά σας λόγια. Εσείς χωρίς άλλο οδηγό από την πονεμένη και αγανακτισμένη σας καρδιά.
Αυτό μου μας έχετε δείξει μας έχει δώσει πολλή δύναμη και κουράγιο στον απλό κόσμο από τα κάτω και προς τα αριστερά.
Γιατί εκεί έξω λένε και φωνάζουν πως μόνο τα μεγάλα κεφάλια ξέρουν τους τρόπους, πως μόνο οι ηγέτες και οι καθοδηγητές, πως μόνο τα πολιτικά κόμματα, πως μόνο οι εκλογές.
Και βρίσκονται εκεί μέσα στις κραυγές τους, κι ούτε ακούγονται μεταξύ τους, κι ούτε ακούν την πραγματικότητα.
Και τότε εμφανίστηκε ο πόνος και η οργή σας.
Και τότε μας δείξατε πως ήταν και είναι και δικός μας πόνος, πως ήταν και είναι και δική μας οργή.
Γι’ αυτό και σας ζητήσαμε να παραβρεθείτε αυτές τις μέρες στο Α΄ Παγκόσμιο Φεστιβάλ Αντιστάσεων και Εξεγέρσεων ενάντια στον Καπιταλισμό.
Όχι μόνο γιατί επιθυμούμε να παρουσιαστεί ο ευγενής στόχος να γυρίσουν εν ζωή όσοι σήμερα μας λείπουν.
Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε με τις μικρές μας δυνάμεις.
Ως ζαπατίστας είμαστε σίγουροι ότι οι απόντες σας, που είναι και δικοί μας, όταν θα εμφανιστούν και πάλι δεν θα εκπλαγούν τόσο που τα ονόματά τους βρέθηκαν σε πολλές γλώσσες και πολλές γεωγραφίες. Ούτε επειδή τα πρόσωπά τους διέτρεξαν τον κόσμο. Ούτε επειδή ο αγώνας για να εμφανιστούν ζωντανοί ήταν και είναι παγκόσμιος. Ούτε επειδή η απουσία τους θα έχει ανατρέψει το ψέμα που έγινε κυβέρνηση και θα έχει καταγγείλει τον τρόμο που έγινε σύστημα.
Θα εκπλαγούν συνειδητοποιώντας το ηθικό ύψος των συγγενών τους, εσάς, που ούτε μια στιγμή δεν αφήσατε τα ονόματά τους να πέσουν. Και που, χωρίς να παραδοθείτε, να πουληθείτε, να υποχωρήσετε, συνεχίσατε να τους ψάχνετε μέχρι να τους συναντήσετε.
Τότε, εκείνη τη μέρα ή εκείνη τη νύχτα, οι απόντες σας θα σας δώσουν την ίδια αγκαλιά που σας δίνουμε τώρα οι ζαπατίστας.
Μια αγκαλιά τρυφερότητας, σεβασμού και θαυμασμού.
Και επιπλέον, σας δίνουμε 46 αγκαλιές, μία για καθέναν από τους απόντες.
– Abel García Hernández
– Abelardo Vázquez Peniten
– Adán Abraján de la Cruz
– Antonio Santana Maestro
– Benjamín Ascencio Bautista
– Bernardo Flores Alcaraz
– Carlos Iván Ramírez Villarreal
– Carlos Lorenzo Hernández Muñoz
– César Manuel González Hernández
– Christian Alfonso Rodríguez Telumbre
– Christian Tomás Colón Garnica
– Cutberto Ortiz Ramos
– Dorian González Parral
– Emiliano Alen Gaspar de la Cruz.
– Everardo Rodríguez Bello
– Felipe Arnulfo Rosas
– Giovanni Galindes Guerrero
– Israel Caballero Sánchez
– Israel Jacinto Lugardo
– Jesús Jovany Rodríguez Tlatempa
– Jonás Trujillo González
– Jorge Álvarez Nava
– Jorge Aníbal Cruz Mendoza
– Jorge Antonio Tizapa Legideño
– Jorge Luis González Parral
– José Ángel Campos Cantor
– José Ángel Navarrete González
-José Eduardo Bartolo Tlatempa
-José Luis Luna Torres
-Jhosivani Guerrero de la Cruz
-Julio César López Patolzin
-Leonel Castro Abarca
-Luis Ángel Abarca Carrillo
-Luis Ángel Francisco Arzola
-Magdaleno Rubén Lauro Villegas
-Marcial Pablo Baranda
-Marco Antonio Gómez Molina
-Martín Getsemany Sánchez García
-Mauricio Ortega Valerio
-Miguel Ángel Hernández Martínez
-Miguel Ángel Mendoza Zacarías
.-Saúl Bruno García
.- Julio César Mondragón Fontes
.- Daniel Solís Gallardo
.- Julio César Ramírez Nava
.- Alexander Mora Venancio
-*-
Σύντροφοι, όλες, όλοι και ολόες,
Είσαστε εδώ μαζί μας, τις αδερφές και τους αδερφούς των ιθαγενικών λαών που αγωνίζονται στο πλαίσιο της μεγάλης συμφωνίας που ονομάζεται Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο.
Εδώ και πάνω από 500 χρόνια οι ιθαγενικοί λαοί αναζητάμε ο ένας τον άλλο στα μονοπάτια της εξέγερσης και της αντίστασης.
Εδώ και πάνω από 500 χρόνια ο πόνος και η οργή, έχουν γίνει η μέρα και η νύχτα στο δρόμο μας.
Εδώ και πάνω από 500 χρόνια δέσμευσή μας είναι η κατάκτηση της ελευθερίας, της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
Εδώ και πάνω από 18 χρόνια έχουμε συναντηθεί ως Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο ακολουθώντας την αείμνηστη Διοικητή Ραμόνα.
Από τότε έχουμε προσπαθήσει να μαθητεύσουμε στην σοφία, την ιστορία και την αποφασιστικότητά του.
Από τότε ανακαλύπτουμε, μαζί, τη διαδρομή της θλιβερής άμαξας του καπιταλισμού πάνω στα κόκκαλα, το αίμα και την ιστορία μας.
Και αναγνωρίζουμε την εκμετάλλευση, τη λεηλασία, την καταπίεση και τη διάκριση.
Και αναγνωρίζουμε το έγκλημα και τον εγκληματία: το καπιταλιστικό σύστημα.
Αλλά όχι μόνο αυτό. Τα κόκκαλα, το αίμα και η ιστορία μας αναγνωρίζει επίσης την εξέγερση και την αντίσταση των ιθαγενικών λαών.
Με το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο ορθώνουμε το αξιοπρεπές χρώμα της γης που είμαστε.
Με το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο μάθαμε ότι πρέπει να ξέρουμε να σεβόμαστε τους εαυτούς μας, ότι όλοι θα βρούμε θέση στα αιτήματά μας.
Αντιλαμβανόμαστε ότι τώρα το πιο επείγον είναι η αλήθεια και η δικαιοσύνη για την Αγιοτσινάπα.
Σήμερα αυτό που μας θλίβει και μας αγανακτά περισσότερο είναι πως δεν είναι μαζί μας οι 43.
Δεν θέλουμε να μας συμβεί και αύριο αυτό, κι έτσι το διαδίδουμε στους λαούς, τα έθνη, τις γειτονιές και τις φυλές μας.
Καλούμε τους λαούς μας να μην επιτρέψουν πια να συνεχίσουν να μας εξαπατούν με θλιβερά ψίχουλα, μόνο και μόνο για να μας κρατούν σιωπηλούς και οι Διοικητές να συνεχίζουν να πλουτίζουν εις βάρος μας.
Ας ενώσουμε τις οργές μας και ας οργανωθούμε και ας αγωνιστούμε με αξιοπρέπεια χωρίς να πουληθούμε, χωρίς να υποταχθούμε, χωρίς να υποχωρήσουμε, προς τιμή των πολιτικών μας κρατουμένων, που επειδή αγωνίστηκαν ενάντια στις αδικίες που ζούμε τους έχουν στη φυλακή.
Ως ιθαγενικοί λαοί αγωνιζόμαστε για αυτό που είναι δικαίωμά μας, ξέρουμε πώς να το κάνουμε, έτσι μας δίδαξαν οι προπαππούδες μας που δεν κατόρθωσαν να τους εξοντώσουν ως ιθαγενείς που είμαστε σε αυτή τη γη.
Έτσι υπάρχουμε τόσες γλώσσες, γιατί ήξεραν οι πρόγονοί μας πώς να μην αφεθούν να τους εξολοθρεύσουν, και πλέον είναι η σειρά μας να κάνουμε το ίδιο.
Όλοι πρέπει να πούμε ΟΧΙ στις πολυεθνικές.
Από τους λαούς μας, τα έθνη, τις γειτονιές και τις φυλές μας, πρέπει όλοι να σκεφτούμε τι θα κάνουμε, πώς θα το κάνουμε, πρέπει να σκεφτούμε πώς πρέπει να επικοινωνούμε αυτά που μας κάνουν οι κακές κυβερνήσεις.
Πρέπει να οργανωθούμε και να φυλαγόμαστε.
Γιατί θα θέλουν να μας εξαγοράσουν, θα μας δώσουν ψίχουλα, θα μας προσφέρουν θεσούλες.
Θα βρουν κάθε τρόπο να μας διαιρέσουν, να τσακωθούμε και να σκοτωθούμε μεταξύ μας.
Θα θελήσουν να μας ηγεμονεύσουν και να μας ελέγξουν με άλλες ιδέες.
Θα μας κατασκοπεύσουν και θα θελήσουν να μας υποβάλουν σε κάθε μορφή φόβου.
Και θα μας βάλουν χιλιάδες παγίδες ώστε να πέσουμε και να εγκαταλείψουμε τον αγώνα για το λαό μας.
Αλλά θα επιτρέψουμε να συνεχίσουν για άλλα 520 χρόνια να μας συμπεριφέρονται όπως στα σκουπίδια τους;
Θέλουμε μόνο να ζήσουμε σε ειρήνη, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θέλουμε ισότητα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, σεβασμό στο διαφορετικό, και να αποφασίζουμε από κοινού το μέλλον μας, τον κόσμο που θέλουμε στην ύπαιθρο και στην πόλη.
Είμαστε σίγουροι ότι θα μάθουμε τον καλύτερο τρόπο ζωής που θέλουμε, διαφορετικό από αυτόν που μας επιβάλλουν.
Εμείς οι ζαπατίστας, θέλουμε να ζητήσουμε από τους ιθαγενικούς λαούς του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου να αγκαλιάσουν και να δεχτούν στα εδάφη τους τούς συγγενείς της Αγιοτσινάπα.
Τους ζητάμε να προσκαλέσουν τα βήματα και τις καρδιές τους.
Ζητάμε για αυτούς την τιμή των λόγων τους και την ακρόασή τους.
Είναι μεγάλη η σοφία που φωλιάζει στις καρδιές των ιθαγενικών λαών, και θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο μοιραζόμενη τα λόγια πόνου και οργής αυτών των ανθρώπων.
Ως φύλακες που είμαστε της μάνας γης, το γνωρίζουμε καλά πως ο δρόμος μας είναι μακρύς και χρειάζεται συντροφιά.
Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο και δεν μπορούμε να καθυστερούμε.
Έτσι, θα συνεχίσουμε να προχωράμε.
Ως ιθαγενικοί λαοί γνωρίζουμε καλά τη γη, ας δουλέψουμε τη μάνα γη, ας ζούμε μ’ αυτό που μας δίνει, χωρίς να την εκμεταλλευόμαστε.
Ας την προσέχουμε, ας την αγαπάμε και ας ξεκουραζόμαστε σε ειρήνη μαζί της.
Είμαστε οι φύλακες της μάνας γης.
Μαζί της μπορούμε τα πάντα, χωρίς αυτήν τα πάντα πεθαίνουν άχρηστα.
Ως ιθαγενικοί λαοί είναι η δική μας ώρα τώρα και πάντα.
-*-
Σύντροφοι, συντρόφισσες και συντροφόισσες της μεξικανικής και διεθνούς Έκτης,
Αυτές τις μέρες, είτε είστε είτε δεν είστε εδώ, υπήρξε ένα μοίρασμα που δεν ήταν άλλο παρά ένα ακόμη βήμα από αυτά που πρέπει να κάνουμε μαζί ως Έκτη και καθένας μας στο δικό του πεδίο αγώνα, με τους τρόπους και την ιστορία του.
Ενίοτε η ιστορία που τρέχει μας βάζει σε κάτι που μας ενώνει, χωρίς να έχει σημασία η γεωγραφία στην οποία προχωρούν τα όνειρά μας και χωρίς να έχει σημασία το ημερολόγιο του αγώνα μας.
Η Αγιοτσινάπα ήταν ένα μέρος όπου ενωθήκαμε.
Δεν φτάνει.
Ας δουλέψουμε, ας οργανωθούμε και ας αγωνιστούμε για τις αγνοούμενες συντρόφισσες και τους αγνοούμενους συντρόφους μας, ας αγωνιστούμε για τις φυλακισμένες και τους φυλακισμένους μας.
Ας φτιάξουμε ένα στρόβιλο ανέμων στον κόσμο, για να μας επιστρέψουν ζωντανούς τους αγνοούμενούς μας.
Ας σχηματίσουμε ένα πράγμα. Ούτως ή άλλως ως άνθρωποι είμαστε ένα πράγμα, αλλά έχει και κάτι κτήνη που μας εξαφανίζουν, είναι οι καπιταλιστές.
Ας σχηματίσουμε ένα μόνο κύμα και ας βυθίσουμε αυτά τα κτήνη, ας πνίξουμε αυτούς τους αχρείους που έχουν βλάψει τόσο τον κόσμο.
Ας μας δώσουμε σημασία, όπως μας δείχνουν οι συγγενείς της Αγιοτσινάπα.
Χωρίς ξεκούραση όπως εκείνοι, χωρίς να επωφελούμαστε για να βγάλουμε άλλα οφέλη για άλλα συμφέροντα.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, ας βγάλουμε από τα κεφάλια μας την κακή σημασία της λέξης «επωφελούμαι».
Ας σκεφτούμε την καλή σημασία της λέξης, ας επωφεληθούμε από το κοινό καλό. Έχουμε ζήσει την ασχήμια που κάνουν όσοι επωφελούνται από την εκμετάλλευσή μας.
Κι ακόμη μας εξαφανίζουν, μας βασανίζουν, μας φυλακίζουν.
Ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία και ειρήνη είναι ο προορισμός μας.
Τώρα είναι η ώρα εμείς οι φτωχοί του κόσμου να αρχίσουμε να οικοδομούμε έναν άλλον κόσμο πιο δίκαιο, όπου θα αφήσουμε προετοιμασμένες τις γενιές που δεν θα αφήσουν να επιστρέψει ο άγριος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός.
Ας ακούσουμε την κραυγή των 43 νεαρών συντρόφων φοιτητών, που μας λένε «ψάξτε μας και βρείτε μας, μην επιτρέψετε να σιγάσουν την κραυγή μας στους 43 που είμαστε το ίδιο μ’ εσάς, που μας στέρησαν την ελευθερία μας. Σας βλέπουμε αν αγωνίζεστε για μας, και αν δεν αγωνιστείτε σημαίνει ότι δεν θα αγωνιστείτε για τους υπόλοιπους και για ό,τι θα συμβεί στους δικούς σας».
Η κραυγή των 43 συντρόφων μας λέει «βοηθήστε, συντροφέψτε, αγωνιστείτε, οργανωθείτε, δουλέψτε, κουνηθείτε, μαζί με τους συγγενείς, που πια τους αφήνουν μόνους, μιας και πλησιάζουν οι εκλογές, κι αυτό προκαλεί τη λήθη μας».
Ας ενώσουμε τους αγώνες που έχουμε, τον αγώνα για τις αγνοούμενες και τους αγνοούμενους. Ας ονοματίσουμε τους απόντες. Ας δείξουμε ξεκάθαρα το έγκλημα. Ας δείξουμε τον εγκληματία.
Οι συγγενείς της Αγιοτσινάπα έχουν δώσει τροφή στη δύναμή μας για εξέγερση και αντίσταση, μας έχουν ανοίξει περισσότερο τα μάτια και μας έχουν κάνει να μεγαλώσουμε την αξιοπρεπή οργή μας.
Αυτοί μας δείχνουν το δρόμο και μας λένε ότι δεν τους ενδιαφέρει να δώσουν τη ζωή τους αν είναι απαραίτητο για τους αγνοουμένους τους.
Και μας δείχνουν επίσης ότι πρέπει να οργανωθούμε όλοι όσοι έχουμε αγνοούμενους, κι επίσης όσοι ακόμη δεν έχουν αγνοούμενους, αλλά θα τους έχουν αν δεν οργανωθούν, γιατί εδώ συνεχίζουν οι ναρκοκυβερνήσεις.
Μας δείχνουν ότι πρέπει να αγωνιστούμε, και να μη μας ενδιαφέρει αν δεν βγαίνουμε στα πληρωμένα ΜΜΕ, αυτό που μας ενδιαφέρει να είναι η ζωή, όχι πια άλλοι θάνατοι και εξαφανίσεις.
Μας δείχνουν ότι ήρθε η ώρα να οργανωθούμε.
Ότι είναι η ώρα που θα αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι τη μοίρα μας.
Έτσι απλά και πολύπλοκα.
Γιατί αυτό χρειάζεται οργάνωση, δουλειά, αγώνα, εξέγερση και αντίσταση.
Μόνο με κίνηση και οργάνωση οι από κάτω θα μπορέσουμε να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας και να απελευθερωθούμε.
-*-
Συντρόφισσες και σύντροφοι του Εθνικοαπελευθερωτικού Ζαπατιστικού Στρατού,
Ήταν μια δύσκολη χρονιά.
Συνεχίζει ο πόλεμος ενάντια στο πνεύμα ειρήνης που έχουμε.
Συνεχίζει ο Διοικητής να θέλει να σκοτώσει την ελευθερία μας.
Συνεχίζει το ψέμα να θέλει να κρύψει την αποφασιστικότητά μας.
Συνεχίζει το αίμα και ο θάνατός μας να μολύνει τα βουνά μας.
Όπως εδώ και κάποιο καιρό, ο πόνος και ο θάνατος που πριν ήταν μόνο για μας συνεχίζουν να απλώνονται σε άλλα μέρη και να βρίσκουν άλλες, άλλους, και αλλόες στην ύπαιθρο και στην πόλη.
Το σκοτάδι γίνεται πιο μακρύ και βαρύ στον κόσμο που αναλογεί στον καθένα μας.
Το ξέραμε ήδη.
Το ξέρουμε ήδη.
Για αυτό έχουμε προετοιμαστεί χρόνια, δεκαετίες, αιώνες.
Δεν βλέπει μόνο κοντά το βλέμμα μας.
Δεν βλέπει μόνο το σήμερα, ούτε μόνο τη γη μας.
Βλέπουμε μακριά, στο ημερολόγιο και στη γεωγραφία και έτσι αναλογιζόμαστε.
Κάθε φορά μάς ενώνει με περισσότερους ο πόνος, αλλά και η οργή.
Γιατί τώρα και εδώ και κάποιο καιρό, βλέπουμε ότι σε πολλά μέρη ανάβουν φώτα.
Φώτα εξέγερσης και αντίστασης.
Ενίοτε μικρά σαν τα δικά μας.
Ενίοτε μεγάλα.
Ενίοτε αργούν.
Ενίοτε είναι μόνο μια σπίθα που σβήνει γρήγορα.
Ενίοτε συνεχίζουν και συνεχίζουν, χωρίς να σβήνουν στη μνήμη.
Και σε όλα αυτά τα φώτα φαίνεται ότι το αύριο που θα έρθει θα είναι πολύ άλλο.
Το ξέραμε ήδη εδώ και 21 χρόνια, εδώ και 31 χρόνια, εδώ και 100 χρόνια, εδώ και 500 χρόνια.
Το ξέρουμε ήδη ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, κάθε ώρα, σε κάθε μέρος.
Το ξέρουμε ήδη ότι δεν παραδινόμαστε, ότι δεν πουλιόμαστε και ότι δεν υποχωρούμε.
Ξέρουμε ήδη πως λείπει ό,τι λείπει.
-*-
Σύντροφοι, όλες, όλοι και ολόες,
Τις επόμενες μέρες, βδομάδες, μήνες θα μιλήσουμε κι άλλο, θα πούμε πώς βλέπουμε τον μικρό και τον μεγάλο κόσμο.
Θα είναι λόγια και σκέψεις δύσκολες γιατί είναι απλές.
Γιατί βλέπουμε καθαρά ότι ο κόσμος δεν είναι πια αυτός που ήταν πριν από 100 χρόνια, δεν είναι καν ο ίδιος με πριν από 20 χρόνια.
Ως ζαπατίστας που είμαστε, αν και μικρές και μικροί, σκεφτόμαστε τον κόσμο.
Τον μελετάμε στα ημερολόγια και τις γεωγραφίες του.
Η κριτική σκέψη είναι απαραίτητη για τον αγώνα.
Την κριτική σκέψη την ονομάζουν θεωρία.
Όχι την οκνηρή σκέψη, που συμβιβάζεται με ό,τι υπάρχει.
Όχι τη δογματική σκέψη, που γίνεται Διοικητής και επιβάλλει.
Όχι την παραπλανητική σκέψη, που λέει ψέματα.
Τη σκέψη που αναρωτιέται, που αμφισβητεί, που αμφιβάλλει.
Ούτε και στις πιο δύσκολες συνθήκες δεν πρέπει να εγκαταλείπεται η μελέτη και η ανάλυση της πραγματικότητας.
Η μελέτη και η ανάλυση συνιστούν κι αυτές όπλα του αγώνα.
Αλλά όχι μόνο πράξη, ούτε μόνο θεωρία.
Η σκέψη που δεν αγωνίζεται, δεν κάνει άλλο παρά θόρυβο.
Ο αγώνας που δεν σκέφτεται, επαναλαμβάνει τα λάθη και δεν σηκώνεται αφότου πέσει.
Και αγώνας και σκέψη ενώνονται στις αντάρτισσες και τους αντάρτες, στην εξέγερση και την αντίσταση που σήμερα ταρακουνά τον κόσμο παρότι ο ήχος της είναι η σιωπή.
Σκεφτόμαστε και αγωνιζόμαστε οι ζαπατίστας.
Αγωνιζόμαστε και σκεφτόμαστε στη συλλογική καρδιά που είμαστε.
-*-
Συντρόφισσες, σύντροφοι και συντροφόισσες,
Δεν υπάρχει ένας μόνο δρόμος.
Δεν υπάρχει ένα μοναδικό βάδισμα.
Δεν έχουν τον ίδιο τρόπο όσοι προχωρούν και αγωνίζονται.
Δεν είναι ένας ο διαβάτης.
Είναι διαφορετικοί οι χρόνοι και οι τόποι και πολλά τα χρώματα που λάμπουν από τα κάτω και προς τα αριστερά στη γη που πονά.
Αλλά ο προορισμός είναι ο ίδιος: η ελευθερία. Η Ελευθερία. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
-*-
Σύντροφοι, συντρόφισσες, συντροφόισσες,
Αδερφές και αδερφοί,
21 χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου μας ενάντια στη λήθη αυτά είναι τα λόγια μας:
ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΣΙΝΑΠΑ!
ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΞΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!
ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ!
ΝΑ ΖΗΣΕΙ Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ!
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!
Από τα βουνά του Νοτιοανατολικού Μεξικού.
Εκ μέρους της Μυστικής Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής-Γενικής Διοίκησης του Εθνικοαπελευθερωτικού Ζαπατιστικού Στρατού
Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές.
Μεξικό, Γενάρης 2015.
________________
Σημείωση:
Το «Λείπουν σε όλους μας» (με το αντίστοιχο hashtag #nosfaltanatodos), όπως και τα «Μας πονάει όλους» και «Κρατικό έγκλημα» είναι από τα συνθήματα που έχουν επικρατήσει στις μαζικότατες, πολύμορφες, ποικίλες διαμαρτυρίες που έχουν γίνει από την επίθεση των μεξικανικών σωμάτων ασφαλείας στις 26/9/2014 σε φοιτητές της Αγροτική Ακαδημίας της Αγιοτσινάπα, της πολιτείας του Γκερρέρο, που έπαιρναν μέρος σε καραβάνα συλλογής πόρων για τη σχολή τους. Η επίθεση είχε ως αποτέλεσμα 6 νεκρούς και 43 αγνοούμενους.
No hay comentarios todavía.
RSS para comentarios de este artículo.
Denuncias
Actividades
Caminando
En el Mundo
Red nacional contra la represión y por la solidaridad